2014 gaat het jaar worden van Meneertje Manuel. En dat is uitstekend nieuws voor het land, want als het goed gaat met Meneertje Manuel, dan gaat het goed met iedereen. Zo beloof ik plechtig dat als ik 12 maanden op rij de Staatsloterij win, er voor allen in dit land aan het eind van het jaar een borrel kan worden gedronken op mijn kosten. Dit feest gaat plaats vinden in café de Vijfpoort op Terschelling, kom alsjeblieft een beetje op tijd, Jan en Conny moeten op tijd naar bed. Ik voel ook aan alles dat ik dit jaar een enorme wereldhit ga scoren met een commerciëel zeer uitgekookt lied over de Eerste Wereldoorlog: They Never Made It To The Second One. En als de tekenen mij niet bedriegen zal dit ook een Geuzenlied gaan worden voor alle zelfmoordterroristen die onze planeet het komende jaar weer op stelten zullen zetten. Mocht ik overigens in januari al de Staatsloterij winnen, dan stap ik linea recta op het vliegtuig om bij Fulham Brian Ruiz uit zijn lijden te verlossen zodat we in mei weer met duizenden langs de A1 kunnen gaan staan. 2014 is ook het jaar dat ik weer vader ga worden. Van gedachtes, welteverstaan. Ik ga weer over heel veel dingen na denken. Niet alleen over de Grote Dingen. De Grote Dingen in het leven worden al voldoende behandeld door Albert Verlinde, Onno Hoes en al hun katholieke schandknapen. Ik zal vooral gaan nadenken over het triviale. Waarom denk ik bijvoorbeeld dat voorverpakte tomaten betere tomaten zijn dan tomaten die ik zelf in een zakje moet doen? Ik heb wel eens staan kijken naar zo’n bak vol losse tomaten en meewarig mijn hoofd geschud. “ Jullie zijn inferieure tomaten! Jullie komen de Verenigde Arabische Emiraten niet eens in.” Ik ga dit jaar ook een keer nadenken over drs. P. Toch een beetje onze eigen Nelson Mandela. Al zat hij een stuk minder lang in de gevangenis. Dat heb je met een Zwitsers paspoort. Drs. P is 1 van de weinige artiesten die ik ken die in 1919 geboren zijn. En in 2014 ga ik een ode schrijven aan deze grootheid. Niet omdat ik denk dat hij gaat sterven en dat ik daar dan de vruchten van ga plukken. Het is een hart onder de riem voor een ieder die opziet tegen dit nieuwe jaar. Een pleidooi voor ouderwetse lichtvoetigheid. 2014 gaat het jaar worden van Drs. P.

Ik word afgeluisterd. En niet alleen door mijn eigen vrouw. Die dat doet uit liefde en genegenheid. Of door collega’s op zoek naar hele goedkope grappen. Ik word afgeluisterd door de overheid. En niet alleen de Nederlandse overheid. Die doen dat al sinds ik op mijn 16e riep dat het Huis van Oranje een boevenbende is. En ik woon nu eenmaal in een voormalige kapperszaak waar Prins Bernard zich regelmatig bij liet knippen. Die heeft zoveel microfoons geplaatst dat we een electronicazaak zouden kunnen beginnen. Maar nu blijkt dat ik ook word afgeluisterd door de Amerikanen. Dat komt omdat ik weleens schrijf over terrorisme. En als je waar dan ook ter wereld het woord terrorist typt, dan ben je er eentje. Ook de Chinezen luisteren mij af. Ik eet namelijk veel vaker dan de gemiddelde Nederlander bij de Chinees en ja, dat zien ze als bedrijfsspionage. Rare Chinezen. De Russen luisteren mij ook af. Dat is het gevolg van het beroerd werkende Google Translate. Schrijf maar eens iets over een doodgereden poes. Dan krijg je Pussy Riot. En dat maakt je tot een staatsvijand. De Duitsers luisteren mij ook af. Ik heb regelmatig een uitermate humoristische parodie op Adolf Hitler op de planken gebracht. En dat snappen ze niet. Want dat is humor. De Belgen luisteren me af sinds ik in de zomer van 1997 met mijn dronken kop over een auto van de Rijkswacht ben gelopen. Dus dat heb ik een beetje aan mezelf te danken. Sinds ik het een aantal weken geleden heb opgenomen voor Zwarte Piet word ik ook afgeluisterd door Desi Bouterse. Verder luisteren de Engelsen mij af omdat ik Ierland een schitterend land vind. En de Ieren luisteren me af omdat ik niks met het katholicisme heb. Sinds een kleine 3 weken word ik ook afgeluisterd door een groep ondernemers uit Oldenzaal die niet tegen kritiek kunnen. Ik word zeker afgeluisterd door Iran, Irak, Israël, Indonesië en Italië omdat ik heel vaak de letter i gebruik. En dat doe ik. Ik zou over kunnen stappen op de u van u maar ja dan krijg ik alleen het land Uruguay achter me aan. En dat is me te karig. Want als ik eerlijk ben, ik vind het heerlijk, al die aandacht. Al heb ik wel de camera van mijn computer afgeplakt met een stuk kauwgum. Ik zit ook weleens bloot achter mijn beeldscherm. En nu ga ik iets typen over Egypte. Want die heb ik nog niet.

En daar stond ik dan, op een druilerige vrijdagavond in november, voor de deur van het Post Plaza Hotel in Leeuwarden. Om 10 voor 1 ’s nachts zou ik daar samen met Dancing Dollekamp een heleboel dichters muzikaal ondersteunen. Geheel volgens het recept achter de wilde, roemruchte beat-dichters van weleer. Men neme een emmer met taal, een klein kopje schunnigheid, een halve liter bier, een paar fijne pretsigaretjes, een vuilnisbak vol met muziek en dan gaan met die banaan. En bovenal, geen enkele voorbereiding. Want dat is het motto dat voor de onzen heilig is: je moet de boel niet kapot repeteren. Het was erg rustig voor de deur van het Post Plaza Hotel. En toen bleek dat ik me toch iets beter had moeten voorbereiden. Ik was een dag te vroeg. Het optreden was op 23 november. En zuiver gezien had ik het gelijk aan mijn kant. Want om 10 voor 1 ’s nachts was het toch echt 23 november. En ik zou natuurlijk de organisatie kunnen bellen om te vragen waar ze de dichters en al het publiek hadden verstopt. En of ze onmiddellijk deze kant op zouden kunnen komen. Maar ik had het donkerbruine vermoeden dat ik daar toch net iets te weinig statuur voor bezit. Ik ben Miley Cyrus niet. Ik ben Meneertje Manuel maar. Dus zat er niks anders op dan met 475 kilometer per uur weer naar huis te rijden. Want ik had dorst. De volgende dag reed ik zowat geblinddoekt opnieuw naar Leeuwarden. Ik had mijn bandleden al op de hoogte gebracht van mijn reis de vorige dag. En verteld dat ik dat vaker zou gaan doen. Gewoon een dag eerder alvast naar het optreden te rijden om te kijken of er al iemand op ons stond te wachten. Want dan ben je toch een artiest van jewelste. Als er een dag van tevoren al fans voor de deur liggen. Het werd uiteindelijk een memorabel optreden met dichters in alle kleuren en smaken en muziek die op en neer stuiterde als een kangeroe op speed. En er stonden zelfs naakte meisjes te dansen. Al was dat in een seksclub aan de andere kant van de stad. Maar in dat weekend heb ik wel het middel gevonden om de terugloop in de hoeveelheid optredens op te vangen. Ik stap zometeen in de auto om naar Franeker te rijden. Daar heb ik op 19 december een optreden. Ik heb het gewoon hartstikke druk.

Afgelopen dinsdag stond ik in theater de Peeriscoop in Gorinchem. De Peeriscoop is het theater van Fred Delfgaauw. En Fred Delfgaauw is een volwassen man die nog speelt met poppen. Ik heb hem slechts 1 keer aan het werk gezien maar ik kan u verzekeren, Fred kan echt donders met poppen spelen. Na afloop van mijn optreden kwam hij me opzoeken in de kleedkamer. En na wat complimenten over en weer sprak hij met de hand op mijn schouders: “Een volk zonder vertellers gaat dood.” Dat klinkt waarschijnlijk zwaarder dan het bedoelt is, maar ik begreep zijn punt. Net als vele andere theatermakers in dit land had ook hij te maken met een matige zaalbezetting en zelfs optredens die moesten worden afgezegd omdat er werkelijk niemand een kaartje had gekocht. En daar kunnen de cultuurbarbaren in dit land lacherig over doen, een volk dat zich alleen nog maar laat vermaken door Geer en Goor en de muziekmafia uit Volendam valt rechtstreeks in de afgrond van de middelmaat. Nu wil het toeval dat ik een week geleden een bijna identiek gesprek heb gehad met Freek de Jonge. Over Freek kun je een heleboel beweren maar niet dat hij gespeend is van oprechte bevlogenheid. Ook hij had te kampen met een enorme terugloop in de publieke belangstelling. Ik heb daar een paar weken geleden een column over geschreven. Dat optreden dat werd afgezegd omdat er nog geen 300 kaarten waren verkocht, dat was een optreden van Freek de Jonge in Eibergen. Ik blijf er bij dat je nooit een optreden af moet zeggen, zelfs als er niemand op komt dagen ga je als theatermaker vol aan de bak, desnoods ga je zelf in de zaal zitten. Dat is gewoon een kwestie van heel snel heen en weer rennen. En ik weet dat er in de rest van de samenleving ook enorme klappen vallen. Maar als we theatermakers als Freek de Jonge en Fred Delfgaauw niet meer op hun waarde weten te schatten en ons geld liever spenderen aan oppervlakkige onzin dan gaan we het de komende jaren nog knap lastig krijgen. De helft van dit volk heeft nu al het idee dat de verkiezingen een soort van belspelletje zijn en het armzalige niveau van onze volksvertegenwoordiging maakt het er ook niet vrolijker op. Ik geloof niet dat een volk zonder vertellers dood gaat. Ik denk eerder dat ze dan terecht komen in een vegatieve toestand. En dat gaat pas echt klauwen met geld kosten.

Op mijn 47e gaat het er dan toch van komen. Meneertje Manuel maakt zijn debuut als schrijver van een kinderboek. En dan niet zomaar een kinderboek, maar een kinderboek geschreven in het dialect. Op initiatief van de heren rondom Jovink en de Voederbietels komt er een verhalenbundel speciaal voor de allerkleinsten. Dat gaat dat geen kinderboek heten. Maar kinderbook. Want in het dialect is kinderboek de vertaling van kinderbuik. En in die hoek wil je niet terechtkomen. Ook niet per ongeluk. Ik heb heel weinig geschreven voor kinderen. Zo hier en daar een liedje. Dat was het wel. Maar een echt verhaal en dan ook nog eens in het dialect, dat is andere koek. Ik weet wel het een en ander over kinderen. Dat ze ontzettend veel lawaai maken om niks. En ook dat ze verschrikkelijk kunnen stinken. Maar wat ik er van begrijp is dat we het vooral leuk moeten gaan houden. Dus geen verhaal over de Kinderlokker van Ulft en andere Wederwaardigheed’n oet de Streek. Of Sjakie op de Kop in de Coffeeshop. En ook Zwatte Piet en de Witte Neger zal wel gaan afvallen wegens te weinig politiek correct. Toch wil ik ook niet helemaal door de knieën gaan voor de kinderen uit de Achterhoek en Twente. Ergens moeten vooral zij toch ook gewaarschuwd gaan worden voor alle geschurkte dat op onze aardbol rondloopt. De Rotjongs van De Rabobank. Dat zou een mooi verhaal op kunnen leveren. Met een 11-jarig jongetje dat een spaarvarken door de ruit van de Rabobank in Doetinchem gooit omdat zijn vader door al het coöperatieve winstbejag al maanden werkeloos thuis zit. Of een boek over hockey. Ut gebit van Van As. Daar zou ik dan 7 hoofdstukken aan kunnen wijden. Voor elke tand eentje. En dan de kaak als proloog. Ik zat er ook aan te denken om een verhaal te schrijven over wielrennen maar dat heb ik laten vallen. Ik wil die kinderen niet aan de drugs brengen. Daar moeten ze op latere leeftijd zelf maar een beslissing over nemen. En opeens schoot het me te binnen. Bie de Pinken. Over een boer uit Hummeloo die tot over zijn oren verliefd is op een kalf. En dat gaat dan zo beginnen. Boer Henk oet Hummeloo was nun betjen nun raar’n kearl. Nit allene dronk e zien koffie rechtstreeks oet de koffiekanne um zo ofwas te spoar’n. Boer Henk had dikke verkering met Doutzen, nun kalf van nun kleane 200 kilo zwoar.

Het liberale idee om de podiumkunsten in ons land te laten ondersteunen door Nederlandse ondernemers heeft Meneertje Manuel inmiddels in een aflevering van de serie Jiskefet gebracht. Of in Die Reihe Derrick, dat mag ook. Maar dan niet als lijk. Maar als dader. Wat is er aan de hand. Ik heb voor het eerst in mijn leven op een bedrijfsfeest gespeeld. Nou, niet echt voor het eerst. Het was meer dat ik me er voor het eerst van bewust was. Voor sommigen zal deze ontboezeming als een schok komen. Bij anderen zal het een gevoel van totale opluchting geven. Maar laat ik er maar eerlijk voor uit komen. Ik heb afgelopen zondag niet alleen het podium gedeeld met Ben Cramer. Maar ook nog met een paar nauwelijks meerderjarige paaldanseressen in een hansopje van Terres des Hommes. En een Milf die zong dat ze nog een meisje was. Het was een feestje in het katholieke Oldenzaal. Meer dan 400 ondernemers in allemaal hetzelfde pak. Met natuurlijk een goed doel. Ik geloof dat het dit jaar ging om de mensen die in Syrië helemaal niks mee kregen van het dagelijkse geweld en daar nogal van in de knoop raakten. Maar het kan ook iets tegen kanker zijn geweest. Of tegen het Openbaar Vervoer. En u moet van me weten, beste lezers, nog nooit was ik dichter bij de complete onzin die ons land naar de mallegiezen helpt dan afgelopen zondag in Oldenzaal. Ben Cramer ging met een paar duizend euro naar huis voor een klein half uur galmen in een microfoon van iemand anders. En er was werkelijk niemand die dat leuk vond. Maar ja. Hij was maar een clown. Ook ik ging naar huis met een bedrag waar ik normaal een hele week voor moet werken. En echt, die eerste kilometers na afloop in de auto naar huis, dan overheerst de euforie. Want ik had de zaal plat. En niet zomaar plat. Kats plat. Er was werkelijk geen ene eurocent die ik niet verdiend had. Toch ben ik waarschijnlijk niet katholiek genoeg voor dit circuit. Ik ga dan twijfelen. Wil ik deze mannen wel aan het lachen maken? In die pakken, met die stropdassen en hun libido? Ik heb er inmiddels twee vervolgoptredens uitgesleept. En de prijs voor die optredens is glashelder. Die zit exact op de Balkenendenorm. Een artiest die 125.000 euro vraagt voor een optreden op een feestje van een multinational. U wilt niet weten hoe vaak dat lukt.