Wim de Bie is dood. Ja. Ik dacht. Ik zeg het maar even. Het kan zijn dat u het gemist heeft. In de algehele consternatie. Dat het er tussendoor is geglipt. Maar het is niet anders. Wim de Bie is dood. Morsdood. Net als God. God is ook dood. En Frank Zappa. En Nick Drake. En Mientje Dekkers. Allemaal hartstikke dood. Zo dood als een pier. Wim de Bie is dood. En wij? Wij blijven achter. Verloren. Verslagen. Verweesd.

Wim de Bie is dood. Einde van een tijdperk. Begin van de leegte. Een enorme leegte. Want Wim de Bie was een grote. Een hele grote. Om tegenop te kijken. Als een berg. Een instituut. Een mens. Ja. Als een mens. Een enorm mens. Een mensenmensenmens. Veel meer dan zomaar een clown. Natuurlijk. Ook dat was hij. Hij was maar een clown. En nu is ie dood. Wim de Bie. Onthou die naam. Voordat we hem gaan vergeten.

Wim de Bie is dood. Donald Trump nog niet. Komt nog wel. Die is al over de helft. Dat is een kwestie van aftellen. Wim de Bie stierf in alle stilte. Trump gaat weldra ten onder in een hels kabaal. Dat is het verschil. Het verschil tussen de hork en de humanist. Waar een schitterende verhaal over verteld kan worden. Alleen niet door Wim de Bie. Dat kan niet meer. Wim de Bie is dood. Nou ja. Dan moet Kees het maar doen. Want Kees leeft nog. Wim de Bie is dood. Lang leve Kees van Kooten!

Wim de Bie is dood. En hij niet alleen. Ook Dirk is dood. En Tedje. En Thea. Mémien. Walter. Frank. En al die anderen. Dat zal een enorm familiegraf gaan worden. Het liefst midden op het Binnenhof. Met daarbovenop een 150 meter hoog bewegend beeld van een mattenklopper. Die al die miezerige politici in de richting van station Holland Spoor veegt.

Do ist der Bahnhof.  

Wim de Bie is dood. Jeugdheld. Kompas. Man van het gebaar. Man van het woord. En het woord was engagement. Met zijn venijnige mildheid. Zijn oprechte theater. Zijn pacifistische woede. Vertederend kwaad. Zo zag ik hem het liefst. Op de zondagavond. Met mijn vrienden. In de Jeugdsoos. Al die zondagavonden. Waarna we al snel op zijn schouders gingen staan om mee te zwaaien. Naar ons kneuterige volk in dit kneuterige land met zijn kneuterige dromen.

Wim de Bie is dood. Net als het engagement. Het idealisme. De satire. We zijn van gereedschap gewisseld. Van de mattenklopper naar de middelvinger. Van de pen naar het zwaard. Van het hart naar de onderbuik. Wim de Bie had daar op een druilerige zondagavond een vlammend betoog over kunnen houden. In zijn orenwasserette. Maar ja. Dat kan niet meer. Want Wim de Bie is dood. Morsdood. En dan niet voor heel even. Voor altijd. Want Wim was Jezus niet. Wim was Wim. Maatschappelijk betrokken tot het einde.  En dat zal hem blijven sieren. Tot in alle eeuwigheid. Samen.