Ik ben helemaal gek van films. Maakt niet uit welke films. Blockbusters. Arthouse. Vage SF-films. Jaren 70 horror. Misdaad. Superhelden. Porno met een verhaal. Ik kijk alles. Zelfs de meest krakkemikkige films die ooit zijn gemaakt hebben mijn onvoorwaardelijke attentie. Ook al weet ik al na tien minuten dat een film van plakband aan elkaar hangt en lijken de dialogen geschreven door een analfabete autist uit Helmond, ik kijk de hele film uit. Want in werkelijk iedere film zit wel een moment dat je doet opveren uit je stoel. Een wonderschoon meisje. Een afzichtelijke seriemoordenaar met een Ford Mustang. Of ik heb alleen maar oog voor het schitterende landschap op de achtergrond. Het is soms alsof je vier uur achter elkaar zit te kijken naar een etappe in de Tour de France. En dat je dan niet in de gaten hebt dat die film over wielrennen ging. Hetzelfde heb ik bij de onvoorstelbare hoeveelheid televisieseries die uit komen op DVD. Die moet ik ook allemaal bekijken. Er zitten soms absolute juweeltjes tussen. Twin Peaks. True Detective. The Wire. The Sopranos. Op dit moment zit ik in het zevende en laatste seizoen van Sons of Anarchy. Over een extreem gewelddadige Amerikaanse motorbende en iets van een vadercomplex. En hele lelijke motoren. Maar dat is een sponsordingetje. Wat deze serie echter voor mij onweerstaanbaar maakt is de aanwezigheid van de meest wonderbaarlijke actrice die ik ken. Katey Sagal. Toen ik nog in de pyjama zat te kijken was zij Peggy Bundy uit Married…with children. Een schitterende rol die me meer over de Verenigde Staten van Amerika heeft geleerd dan Bill Gates. En nu speelt ze de rol van Gemma, net als in haar echte leven moeder van Jackson en als de lezers echt willen weten hoe ver een moeder gaat om haar kind te beschermen, ga haar zien. Het moment waarop ze de vrouw van haar zoon die op het punt staat te motorbende te verraden met een vleesmes boven het aanrecht van het leven beroofd is een scene die al meer dan een week door mijn hoofd spookt. En dat vind ik dan mooi. Dat er nog steeds dingen gemaakt kunnen worden die ook Meneertje Manuel uit z’n evenwicht weten te brengen. Dat ik de dvd stop zet. Een half uur naar haar gezicht kijk. En alleen maar kan denken. ‘Dat had ik dus echt nooit van Peggy Bundy verwacht.’ En daar dank ik haar voor.

Er hing een journalist aan de lijn. Of er nog grenzen bestaan in het theater? Jazeker. Die grens is het theater zelf. Het podium, waar ik iedere keer zo’n 10 vierkante meter van gebruik, dat is mijn vrijplaats. Daar mag ik roepen wat ik wil en zingen wat ik kan. Het is het enige stukje Nederland waar ik me onvoorwaardelijk vrij voel. Het is heel anders dan deze column. Hier heb ik 400 woorden tot mijn beschikking. In het theater zo’n 8.832. En dat is bij benadering. Want ik improviseer er lustig op los. Ik moet zelf natuurlijk ook een beetje een leuke avond hebben. In het theater heb ik dus alle tijd en alle ruimte. Zeker in mijn huidige voorstelling is de humor een uur lang gitzwart. Waarna ik in mijn slotpleidooi wanhopig hengel naar een beetje liefde. Om dan af te sluiten met een lied in het Twents over mijn vrouw. Ik ga dus in anderhalf uur via de rol van provocateur door het hoofd van een wanhopige naar het hart van een Tukker. De journalist hing nog steeds aan de lijn. Of ik dan geen enkele angst had dat er iets met me zou gaan gebeuren? U bedoelt een aanslag op mijn leven? Absoluut niet. En als het dan toch gebeurt moet u maar 1 van mijn 1001 vrienden bellen. Die me overigens stuk voor stuk nergens voor gewaarschuwd hebben. En daar mag u mij op citeren! Ik hing op en rookte een sjekke. Want voor die aanslag op mijn leven heb ik echt geen anderen nodig. Wat later begon ik er nog eens over na te denken. Want ik maak natuurlijk wel een heleboel grappen. Zeker ook over de moslims. Welliswaar de radicale moslims. Maar dat hebben die gewone moslims dan weer niet door. Met als gevolg dat ook die gaan radicaliseren. En dan hebben we de poppen helemaal aan het dansen. En ja, Meneertje Manuel. Gaan we vanaf nu onze toon matigen? Nee. Ik ben een overtuigd atheïst. Zolang religie, zoals het hoort, een private zaak is zal ik me daar niet mee bemoeien. Het is toch een beetje alsof je 1 van je ouders betrapt tijdens het masturberen. Ik wil dat gewoon niet weten. Maar als iemand zijn religie aan mij op probeert te dringen, dan ga ik steigeren als de spreekwoordelijke geit. En mocht iemand een aanslag willen plegen, wees gewaarschuwd! Mijn broer doet dan heel snel het licht uit.

De VVD wil excuses. Van wie? Van de mensen die protesteerden tegen de afbraak van het culturele leven in dit land. Want wat blijkt? Sinds de bezuinigingen op onze culturele instellingen zijn er alleen maar meer bezoekers geteld. Door wie zijn die bezoekers geteld? Door de VVD. En wie tellen ze mee? Ze tellen werkelijk iedereen mee. Ook de man die op straat getuige is van een optreden door een 1-armige gitarist uit Litouwen heet plots een theaterbezoeker. En ook de vrouw die 1 keer per jaar per ongeluk blijft hangen bij een documentaire over een blinde Macedoniër die desondanks heel aardig heeft leren te punniken heet plots een cultuurliefhebber. Ja, zo kan ik het ook. En zeker, ik ben belanghebbende in deze discussie. Ook ik krijg weleens te maken met subsidie-gelden. Niet rechtstreeks. Ik ben geen spons. Maar ik sta weleens in een theater waar subsidie naar toe gaat. Dat geld krijg ik niet op mijn bankrekening. Dat geld komt op de bankrekening van een technicus. En ja, ik ben er eentje van de oude stempel. Schoonheid mag wat kosten. En laten we deze discussie dan ook maar meteen op een volgend level brengen. De VVD staat pal voor de ondernemer. Ook de ondernemers die willen gaan investeren in de Derde Wereld. Niet uit idealisme. Ze zijn niet gek. Een groot gedeelte van de Nederlandse Ontwikkelingshulp gaat sinds een aantal jaren naar subsidies. Exportsubsidies. Voor VVD-ers. Er gaat enorm veel Europees geld naar de boeren. Naar VVD-ers. En dat mag van mij. Als al die zogenaamde ondernemers niet in staat blijken te zijn om hun eigen broek op te houden, dan help ik ze graag een handje. Dat is de socialist in Meneertje Manuel. Ik hoef als artiest niet met de hoofdprijs naar huis. Die overwinning laat ik maar al te graag over aan de managers. Het is ze van harte gegund. Wat me echter tegen de borst stuit is het enorme dedain achter die eis om excuses. Als je toch weet dat je eigen bij elkaar vergaarde kapitaal ook alleen maar aan elkaar hangt van leugens en bedrog en dat werkelijk iedereen dat weet, dan is deze aanval op de jongens en meisjes die nog geloven in de verbeelding een hele treurige. Dit land is groot geworden door de fantasie. En klein gebleven door de handel. Als we al onze kinderen gratis op vioolles sturen gaat er nooit meer eentje naar Syrië.

EXODUS

De volksverhuizing. Ik ken dat niet. Ik ben geen Jood. Ik ben geen Moslim. Ik ben nog steeds de gelukkige eigenaar van een voorhuid. En ik ben gek op mijn voorhuid. U wilt niet weten wat ik daar allemaal in kan verstoppen. Hamsteren!!! Ik ben een Tukker. De enige verhuizing die ik dagelijks maak is die van mijn huis naar de kroeg. Dat hoeft dus niet per boot, dat kan ik lopend af. Als mijn kroeg aan de andere kant van een kanaal had gelegen en ik een uur had moeten fietsen naar de eerste brug, dan was ik 1 keer verhuisd. Met mijn volk. Naar de andere kant van het kanaal. En dat is in het kort ook de ambitie van deze Tukker. Ik moet het lopend af kunnen. Ik vertrouw ze ook niet. De volkeren die de hele aardbol over reizen om het ergens anders opnieuw te proberen. Mij lijkt dat je er dan in allereerste instantie zelf al een enorm puinhoop van hebt gemaakt. Ik vind het wel een enorm goeie naam voor een luchtvaartmaatschappij. EXODUS. En dan alleen maar gebruik maken van gepensioneerde Argentijnse piloten. Plus natuurlijk alle vliegroutes boven de Oekraïne. Het is niet dat ik geen meelij met ze heb, die vluchtelingen betalen 100 keer zo veel voor een reis dan de gemiddelde Westerse toerist betaalt voor de andere kant op. Waarom springt Easy Jet niet in dat gat? Dat ze in Syrië spotgoedkope vakanties kunnen boeken, voor 35 euro naar Hartje Parijs! All Inclusive. Ze zijn gewoon nog niet zover als ons. Het gat in de markt is daar nog steeds het gevolg van een zelfmoordaanslag. Ik onderschat het niet. De constante vluchtelingenstroom over onze aardbol is een gigantische bron van inkomsten. Zoals alle oorlogen gevoerd worden om het kapitaal opnieuw te verdelen. Maar dat wil toch niet zeggen dat ik daar aan mee moet doen. Ik ben ooit lid geweest van een adoptiekind. Elk jaar samen met een paar vrienden enkele tientjes overmaken naar een jongetje uit Zuid-Amerika. Via een Oostenrijkse oom. Toen deze jongen zestien werd en we een foto van hem kregen waarop hij poseerde als Adolf Hitler, zijn we daar mee gestopt. Het moet wel leuk blijven. Ik ben een Tukker. Als er ergens oorlog is, dan moeten we dat isoleren. Oorlog is vogelgriep. Nee. Religie is vogelgriep. En knoop het in uw oren. Dan heet het opeens geen genocide meer. Maar ruimen.

Dat was me toch ook uitermate sneu. Drie doden na het gebruik van drugs tijdens het Amsterdam Dance Event. Veel treuriger gaat het sterven in het decadente westen niet worden. Want de gemiddelde bezoeker van zo’n Dance Event kan gewoon niet dansen zonder een handvol pillen in zijn mik. Ik heb zelf ook weleens naar zo’n DJ staan kijken en ik weet dat het zonder drugs nog geen tien minuten vol te houden is. Je moet nu eenmaal zo snel mogelijk proberen te vergeten dat daar op het podium iemand staat die niks anders doet dan zijn laptop uitklappen, inprikken op de mengtafel, 1 keer op de spatiebalk drukken en dan na afloop naar huis gaan met een beloning waar een gemiddelde timmerman drie jaar voor moet werken. Gelukkig ben ik een Tukker. Ik drink alleen maar bier. En daar ga je uiteindelijk ook wel aan dood. Maar dan lekker op z’n Twents, heanig an. Ik heb me er weleens over verbaasd dat er daadwerkelijk een DJ op kwam draven. Hij had ook via We Transfer het hele concert alvast door de organisatie kunnen laten downloaden om zo ook nog eens te besparen op de reis- en verblijfskosten. Maar dat kan dus niet. Want als de DJ niet zelf op de spatiebalk drukt, dan is het niet echt. Want dat ga je dus denken als je 12 pillen achter de kiezen hebt, dat het echt is. Bezoekers van een Dance Festival zijn wat dat betreft zeer wel te vergelijken met al die jonge mannen die een eeuw geleden vanuit de loopgraven elkaars stellingen moesten bestormen. Dat ging ook alleen maar na het gebruik van enorme hoeveelheden drugs. We zouden de drie doden in Amsterdam dan ook kunnen zien als poëtische gerechtigheid. Maar dan ga ik er aan voorbij dat er daadwerkelijk drie doden zijn gevallen. Het zal maar in je rouwadvertentie staan: ‘Geen kaarten, maar pillen!’ Waren deze drie doden te voorkomen geweest? Nou. Als je de pillen laat testen op hun specifieke kwaliteit dan waren alleen de niet-dodelijke pillen verdeeld onder het publiek. Maar dat testen mag niet. Van de overheid. Want ja, de overheid. Die doet er nu eenmaal alles aan om de burgers te beschermen. En daar horen geen drugs bij. Dat het in ons uitgaansleven barst van de verdovende middelen? Ze hebben geen flauw benul. Dat krijg je als je vertrouwt op intellectuelen die het weten te schoppen tot Kamervoorzitter en even moeten googelen op wat ICT nou eigenlijk betekend.

En we hebben een kandidaat om ons te vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival 2015: Fransje Timmermans! Hij kan dan als eerste zanger ooit zijn liedje vertolken in op zijn minst vijf talen en als dat ook nog eens een liedje is over Polen, kan de overwinning ons helemaal niet meer mis gaan. Er zullen altijd een paar zeikerds zijn die pruttelen dat Fransje Timmermans nog geen twee noten recht achter elkaar kan zingen, maar dat is in geen enkel ander land in Europa ooit een geldig argument geweest. Komt nog bij dat Fransje Timmermans de uitstraling heeft van een hele intelligente teddybeer, iets dat het niet alleen heel goed doet bij de vrouwen maar zeker ook bij de kinderen. En als we Fransje dan ook eens in een heel opwindende combinatie van latex en leer steken, denk ik dat we nu alvast moeten beginnen met de voorbereidingen op het organiseren van het songfestival in 2016. Want dan zijn we gastland. En dat is lang geleden. Dat we een gastland zijn geweest. Waar we dat songfestival moeten gaan houden? Niet in Amsterdam. Ik zou het leuk vinden als het plaats gaat vinden in 1 van de gerenoveerde paleizen van onze koning Willem Alexander. Een kleine rekensom leert ons dat het bedrag dat de afgelopen jaren is bezuinigd op kunst en cultuur exact overeenkomt met de extra kosten die we maken om onze koning een beetje representatief in de watten te leggen. Het lijkt me een uitermate geschikt moment om wat terug te gaan doen voor zijn onderdanen. Maxima zou het dan kunnen gaan presenteren, dat hoeft niet naakt, al zou ik die geste enorm waarderen. De prinsesjes mogen de punten tellen. En onze koning? Die laten we doen wat hij het beste doet: de kaartverkoop. En als we dan alle Koerden in Nederland die vinden dat wij veel te laks reageren op het belachelijke geweld van IS in Syrië allemaal een gratis toegangsbewijs schenken, dan hebben we de zaal ook mooi vol zitten. En ja, omdat we in 2016 natuurlijk wel de onmogelijke opgave hebben om de titel van Fransje Timmermans te verdedigen, zijn we over twee jaar genoodzaakt om te kiezen voor de allerbeste muzikanten die we in ons midden hebben. Daar zal vast en zeker een nationale discussie aan vooraf gaan waarna er als compromis een wereldberoemde dj met een draaiorgel uit komt rollen. Maakt niet uit. Als Beatrix het liedje maar gaat zingen.

Dat is altijd weer een dingetje in het leven van een artiest, het zoeken naar een titel voor de nieuwe plaat. We komen op 20 november met een nieuwe plaat van Fratsen op de proppen en het idee was om deze Het Land van Waas en Maal te dopen. Na een uitgebreid marktonderzoek is echter gebleken dat deze titel nogal woordspelerig overkomt, wat natuurlijk wel een klein beetje te verwachten was met een woordspeling in de titel. Nu ben ik natuurlijk de beroerdste niet, alhoewel ik dat na de Schuttersfeesten in mijn dorp zo ongeveer de gehele afgelopen maandag wel ben geweest, dus ga ik hier op deze wonderbaarlijke plek een definitieve titel voor de plaat verzinnen. En dan maar hopen dat de mensen die de hoes van de plaat maken deze column lezen. Moet de titel van een plaat de lading dekken? Ik denk van niet. De titel van een plaat moet vooral lekker bekken. Dus het idee om de plaat Wat Heb Ik Je Nou Gisteravond In De Kroeg Na Het Drinken Van Zeventien Flessen Bier Proberen Duidelijk Te Maken! valt bij deze af. Ook moet de titel van een plaat tijdloos zijn. De Afpersing van de Mol lijkt nu nog een leuke titel maar is dat over een maand al lang niet meer. Wat het bijna altijd goed doet in de titel is het suggereren van enige opwinding. Al is De Suggestie van Enige Opwinding dan weer net iets te letterlijk. Is meer een titel voor de nieuwe plaat van Spinvis. Je kunt in de titel van de plaat ook proberen mee te liften met je publiek. Dat kan door je plaat New York te noemen. Of Berlijn. Of 020. Maar dat zou in dit geval onzinnig zijn. Want deze plaat is opgenomen in Bontebrug. En kijk. Daar komen we in de buurt. Bontebrug is alvast een hele acceptabele titel voor deze plaat. Maar nog wel wat aan de magere krant. Ik weet ongeveer waar deze plaat over gaat en dan zou De Belegering van Bontebrug al meer in de buurt komen. Maar, en daar hebben mijn critici dan weer een punt, dan kunnen we deze plaat net zo goed Het Land van Waas en Maal noemen. En dat is ook zo. Dus gaan we voor het cirkeltje rond. Weer helemaal terug naar het begin. Ik beschouw deze plaat als een debuutalbum. En we noemen hem CASPAR.

Morgenavond om half negen ga ik beginnen met de try-outs voor mijn 14e eenmans-show. Ik zit nog een beetje in de jetlag van het enorme spektakel van Van Katoen en Nu in Almelo, maar ik heb goeie hoop dat ik mijn publiek op een aardige avond ga tracteren. Ik heb natuurlijk al stiekum een beetje geoefend en ja, daar werd af en toe al hartelijk gelachen. En niet dat dat ergens voor nodig is, dat hartelijke lachen. Maar de ervaring leert dat zo af en toe een paar keer hartelijk lachen zowel de artiest als zijn publiek meer goed dan kwaad doet. Zo’n vijfentwintig jaar geleden sprong ik nog weleens op het podium met de gedachte dat er een wereld te veranderen was. Daar ben ik van genezen. Ik weet inmiddels hoe lastig het is om mijn eigen wereld te veranderen. En als ik dan zie met hoeveel geweld mijn tegenstanders hun wereld willen veranderen, past mij niks dan bescheidenheid. Niet dat ik me er bij neer leg. Natuurlijk niet. Maar ik ga niet langer proberen om iemand die vanuit een middeleeuwse overtuiging een hulpverlener onthoofd, aan het lachen te brengen. Daar ga ik mijn energie niet meer aan verspillen. Zulke treurige figuren, ik zou ze de Verbetenen der Aarde willen noemen, zien toch nooit ergens de lol van in. Ik ga daar dan ook niet meer voor optreden. Ik speel alleen nog maar voor zielsverwanten die inzien dat het leven zonder al die rotsvaste overtuigingen al lastig zat is. En laat ik er dit eens van zeggen. Al die zonderlinge koekebakkers die willen leven volgens de letter en geloven in het zwaard, je moet er toch niet aan denken dat je die in de zaal hebt zitten. Dat je opkomt in een oranje overall en dat daar dan 200 mannen met baarden en slagersmessen vanuit het donker naar je zitten te loeren. Probeer dan maar eens een rake openingsgrap te verzinnen. Dat is volgens mij wat ze bedoelen met een levende nachtmerrie. Het is gewoon hartstikke link om op te treden voor extremisten. Die willen alleen maar harde taal om de oren. En die heb ik niet.
Maar goed. In mijn nieuwe programma kom ik dus op in een oranje overall en zing in het openingsnummer dat alles goed komt. En daar ga ik ook voor zorgen. Dat alles goed komt. Want dat is het mooie aan theater. Dat is niet echt.

Zo af en toe hangt er iemand van de televisie aan de telefoon. Soms omdat ik wat nieuws heb gemaakt. Soms om even te helpen met het vullen van een gat in de programmering. Maar meestal is het alleen maar een voorgesprek waarvan ik weet: ‘ Die gaan me echt niet meer terugbellen’. Want zo gaat dat met de televisie. Dat gaat daar niet over de inhoud. Het gaat daar over de waan van de dag. En dat is helemaal niet erg. Daar moet je alleen even rekening mee houden. Zo heb ik regelmatig een redacteur aan de telefoon die een half uur met me babbelt over een interview dat er nooit zal komen. Ik doe dan, door schade en schande wijs geworden, tegelijkertijd de echt belangrijke dingen des levens. En ik weet zeker dat zo’n redacteur weleens gedacht moet hebben tijdens de afronding van het gesprek: ‘ Hoorde ik daar nou iemand een wc doortrekken..?” En dat moeten ze me maar niet kwalijk nemen. Ik heb nu eenmaal niet het ego dat er alles aan doet om de concurrentie aan te gaan met al die koekebakkers die het wel lukt om iedere keer door te dringen tot het daadwerkelijke televisieinterview. En dat is maar goed ook. Ik ben niet echt van de nuance, dus de kans dat ik na 10 minuten bij Jeroen Pauw aan tafel de gehele verzameling van doorgedraaide vaderlandse godsdienstwaanzinnigen al achter me aan zou hebben is 100 procent. En dat is niet wat de televisie wil. De televise wil juist in alle rust de gekte in de wereld een plekje geven. De televisie wil duiden. En nuanceren. Je hoort ze dan zeggen dat ook Hun Van De Televisie vinden dat wat de Islamitische Staat aan het doen is absoluut niet door de beugel kan. Waarna Hun Van De Televisie weken lang doorleuteren over wie er de absolute baas en de morele eigenaar van die beugel is. Want de televisie, die is van de nuance. Je zou natuurlijk ook kunnen zeggen dat de Islamitische Staat de afgelopen maanden alle recht heeft verloren om ook maar iets te kunnen nuanceren. Maar dat zeg je niet zomaar op de televisie. Want dan stoot je de mensen voor het hoofd. Nou ja, de mensen. De moslims van de Islamitische Staat. En hun fans. Dus ja. Ik kom het komende half jaar alweer niet op televisie. En dat is maar goed ook.