Ik snap ze wel, al die falende 70-plussers. De druk was te groot. Ik herken dat. Ik kan ook niet pissen als er iemand staat te kijken. En ga er maar aan staan. Al meer dan een jaar doet de rest van het land alles om die ouderen in leven te houden. Vaak tegen beter weten in. Want ja. Als je eerlijk bent.

Maar dan toch. We houden van die mensen. Tenminste. Zolang ze nog in de huizen wonen waar we zelf straks recht op denken te hebben. Het zijn ook niet zomaar ouderen. Het zijn onze ouderen. Nederlandse ouderen. Die iets hebben opgebouwd. Niet heel veel. Iets. Dus. We gunnen ze alle tijd van de wereld. Ook al is dat niet veel meer.

Het zijn ook niet altijd de leukste exemplaren. Sacherijnige betweters. Dat zijn het. Soms. Niet altijd. Er zijn ook leuke 70-plussers. Tuurlijk wel! Maar ja. Die hebben het dus niet overleefd. Want dat waren de gezelligheidsdieren. Die hielden van het leven. Dat waren levensgenieters. En de levensgenieters hebben inmiddels de prijs betaald. Die wel. Zoals het altijd de goeien zijn die als eerste gaan.

Maar daar gaat het nu niet om. Nee. Over de dooien niks dan goeds. Ik heb het dus over die anderen. Al die 70-plussers die nog wel in leven zijn. Die het voorzichtig aan hebben gedaan. Die hun eigen gezondheid belangrijker vonden dan het algemene belang. En die dus per post moesten stemmen. En daar echt geen kloten van terecht brachten.

Natuurlijk was het een lastige opdracht. Met die hele grote stembiljetten. En dan al die piepkleine envelopjes. Het was ook een beetje jennerig van ons. Want het had allemaal veel simpeler gekund. Digitaal. Of Huis Aan huis. Maar dat zou te makkelijk zijn geweest. Want ze hadden toch allemaal de oorlog meegemaakt? Ze wisten toch beter dan alle anderen hoe ongelooflijk waardevol een werkende, parlementaire democratie kan zijn! In de praktijk! Dan doe je toch je stinkende best? Dan zorg je er toch voor dat je stem niet verloren gaat!?!

Nee dus. Ze hebben hun stem verkwanseld. Ze hebben de democratie met voeten getreden. In slow motion. Vanachter een looprek. Het zijn exact de calculerende burgers gebleken waar we er toch al veel te veel van hebben. Uitvreters zijn het. Handophouders. Grijsharig tuig. Van de richel. Tot zover de ijdele hoop dat wijsheid met de jaren komt. Niks kunnen ze. Helemaal niks. Ze kunnen zich niet aankleden. Geen boodschappen doen. Zelfs het afvegen van hun kont hebben ze inmiddels uitbesteed. En tijdens de grootste crisis sinds de introductie van het fietshelmpje blijkt ook nog eens dat ze nog geen stembiljet in de goeie envelop kunnen doen. Een absolute schande. Dat zijn ze.

Natuurlijk. Als het goed gaat zijn ze bij de volgende verkiezingen niet meer van de partij. Als die tenminste niet vervroegd gaan worden. Want dat kan ook nog. De verkenner is 79.