Er hing weer eens een journalist aan de lijn. Hij vroeg wat ik zoal aan het doen was de afgelopen weken. Vooral veel wandelen. Het Dal van de Mosbeek. Egheria. Het Haaksbergerveen. Het Witte Veen. De Holterberg. Het Sterrebos. Velhorst. De Needse Berg. De Herikerberg. De Lemelerberg. Het Springendal. Twickel. Het Nijenhuis. Hof Espelo. De Zandvang. Het Groote Veld. De Veluwe. De Borkeld. Ampsensche Veld. Het Buurserzand. Het Lonnekerzand. De Tankenberg. Kasteel Hackfort. De Beerze Bulten. Dat was zo’n beetje een gemiddelde maandag. De rest van de week was het vooral een kwestie van bijkomen.

Ik ben altijd al een wandelaar geweest. Voor deze crisis liep ik daar vaak moederziel alleen. Nu word ik om de haverklap geconfronteerd met andere wandelaars die me aankijken en vragen waar ze me toch van herkennen. Mijn standaardantwoord luidt dan: ‘ Ik zit regelmatig in Opsporing Verzocht.’ Dan is er vaak een kleine lach en voel ik me weer even de gevierde artiest. Want natuurlijk mis ik mijn publiek. Zo af en toe doe ik een online-dingetje met een liedje of een column maar dat is toch net als internetporno. Dat is geen echte seks. Dat is masturberen.

Dat corona kwam natuurlijk wel op precies het goeie moment voor de natuurliefhebber. We hebben het de afgelopen weken weer gierend lente zien worden en de lente is samen met de zomer, de herfst en de winter echt mijn favoriete seizoen. Ben overigens niet iemand van de wetenswaardigheden. Ik ken natuurlijk het verschil tussen een boom en een plant. Bij hoge nood kan je bij de 1 blijven staan en moet je bij de ander door de hurken. Ook weet ik wat het verschil is tussen een vogel en een bospaadje. Al heb ik ook wel eens een vogel gezien die in duizend stukken op een bospaadje lag. Dan raak ik in de war. Dan begint alles wel heel erg door elkaar te lopen. Op dat soort momenten weet ik me altijd de redden door alles op de grote hoop te gooien. Het is de natuur.

Er is op dit moment enorme ophef over een door Michael Moore geproduceerde documentaire: Planet of the Humans. Het is een nogal ontluisterend verhaal over de groene beweging in Amerika die volledig is ingepakt door het alsmaar voortdenderende kapitalisme. De film zou vol zitten met verouderde informatie en levensgevaarlijk zijn omdat het diezelfde kapitalisten een stok geeft om al die geitenwollensokkendragers om de oren te slaan. Ik ben geen deskundige, en er zal best het een en ander niet kloppen aan dit drama, maar het is ook een enorme knuppel in het hoenderhok. Wat deze film kraakhelder maakt is dat we als mensheid, op een meer dan overbevolkte planeet, afsteven op een ramp van werkelijk bijbelse proportie. Ik weet dat er mensen zat zijn die hartstochtelijk verlangen naar het Einde der Tijden. Ik niet. Ik heb namelijk een dochter.

Maar ja. Toen had de journalist al lang opgehangen. Hij moest naar de heropening van de IKEA.