Tubantia 20 mei 2023

De onderhandelingen zitten vast. Muurvast. Dat komt door de hakken. De hakken in het zand. Dat zijn me namelijk nogal hakken. Enorme hakken. Hakken met een hoofdletter. Hakken zo groot als heipalen. Met daarbovenop ook nog eens hele dikke poten. Enorm dikke poten. In groene laarzen met enorme hakken. Enorm dikke poten in enorme laarzen met gigantische hakken. En die laarzen die staan ook nog eens met die gigantische hakken in de klei. Dat zijn laarzen die geen kant meer op kunnen. Dat zijn dus niet zomaar laarzen in de klei. Dat zijn laarzen waar de druk op staat. Van alle kanten. Dat zijn laarzen waar geen enkele beweging meer in te krijgen is. Die laarzen die staan daar de hele dag in de klei alleen maar uit te stralen dat ze geen enkele kant meer op kunnen. Of willen. Dat zijn aanzuigende laarzen geworden en dan kun je er op wachten. Die staan daar in al hun onwrikbaarheid alleen maar om uit te lokken. Om op te fokken. Om een signaal af te geven. Dan duurt het maar heel even en er staan duizenden van die laarzen. Daar kun je op wachten. Daar kun je op een krukje bij gaan zitten en ja hoor. Daar komen ze al aan. De laarzen. Duizenden laarzen. In de klei. Met van die hakken. Duizenden hakken. En dan zijn we nog verder van huis. En dat is funest. Voor de onderhandelingen. Die toch al muurvast zaten.

De sfeer is overigens goed. Kan ook niet anders. We zitten hier tenslotte midden in de muurvaste onderhandelingen. Er verandert dus helemaal niks. En dat was een beetje het idee. Achter die hakken. Die willen helemaal geen beweging. Die willen stilstand. Totale stilstand. Die staan daar natuurlijk niet voor janmetdekorteachternaam in het zand. Die hebben daar stelling genomen. Die staan daar de muurvaste stilstand te verdedigen. Met hand en tand en een paar laarzen met hakken. Die willen helemaal niet in beweging komen. Beweging is verandering. En waarom zou je verandering willen? Het is toch altijd goed gegaan? Met ons in ieder geval wel. En daar gaat het om. Het gaat om ons. Dus vandaar. Onze hakken. In ons zand. Op ons land.

We denken dit ook heel erg lang vol te kunnen houden. Komt vooral door die stilstand. Want stilstand is natuurlijk de ideale situatie. Omdat er in de tussentijd geen ene kloten veranderd. We kunnen gewoon door blijven doen met wat we toch al aan het doen waren. Dat is het waarlijk schitterende aan stilstand. Dat gaat maar door. De hele dag. Het hele jaar. Ons hele leven. En dat is natuurlijk alleen maar winst. En daar gaat het om. Om de winst. Voor de mensen die met de hakken in het zand staan. Die willen dat alles voor eeuwig hetzelfde blijft. En dat kan. Makkelijk. Daar hoef je helemaal niks voor te doen.

En dat moet je dan heel erg lang vol blijven houden.