Zo’n drama als in Deurne, dat zal in mijn dorp niet snel gebeuren. Zo missen we een aantal basis-ingrediënten. Om te beginnen een juwelier. Er is wel een winkeltje waar je Oud-Hollandsche drop kan kopen. Maar dat is nou niet echt een buit om mee thuis te komen. Dat je het risico wilt lopen op een kogel door je lege hoofd voor een stuk trekdrop. Zijn we meteen bij het volgende probleem. Er wonen geen criminele Marokkanen in mijn dorp. Ik zeg dus niet dat alle Marokkanen criminelen zijn. Ze wonen alleen niet in mijn dorp. Sterker nog. Er wonen helemaal geen Marokkanen in mijn dorp. Ook geen niet-criminele Marokkanen. Ik zie het verschil dan ook niet tussen criminele Marokkanen en niet-criminele Marokkanen. Voor mij zijn ze allemaal gelijk. Toleranter gaat het niet meer worden in deze discussie. Maar die wonen dus niet in mijn dorp. Dus daar heb ik geen mening over. Komen we bij het volgende probleem. Vuurwapens. Er zijn sinds de zomer van 1968, toen de laatste veldwachter vertrok, alleen nog maar jachtgeweren in mijn dorp. En met een jachtgeweer overval je gewoon geen juwelier. Dat hoort niet. Die gebruik je voor de jacht. Of als de jacht eens een keer heel erg tegen heeft gezeten, dan overval je daar een slager mee. Maar dan alleen voor het hoognodige! Want zo zit dat in een dorp. Qua sociaal gewenst gedrag. We kunnen niet gaan tolereren dat de ene dorpeling ongestraft de andere dorpeling overvalt. Te pas en te onpas. Want dan wil straks iedere dorpeling de andere dorpeling overvallen. “Dan hoaf ie nooit meer oet beun’n! “ En daarmee kom ik bij het grootste probleem. Het is zo onnozel. De Gewapende Overval staat wat onnozelheid betreft bij ons in het dorp op eenzame hoogte. Op gepaste afstand gevolgd door de Overmoedige Inhaalactie en de Rotsvaste Overtuiging. Want wat denkt de gewapende overvaller nou eigenlijk? Hij stapt een juwelier binnen. Heeft daar eigenlijk helemaal geen geld voor. Haalt een pistool uit zijn binnenzak. Wil geld van de juwelier. Die juwelier pissig. “Ik ben een juwelier! Geen bank!” Die overvaller nerveus: “ Doe dan maar een horloge!” Juwelier: “Of hij een speciaal merk in gedachten had?” Overvaller:” Jawel. De duurste!” Waarna die juwelier hem naar de strot vliegt en hem toebijt : “Niet alleen onnozel, ook nog eens geen smaak…” En dan een vuurgevecht, de eindtune en iemand die op een paard richting een ondergaande zon draaft.

Er moest een artiest naar de dokter. En ik zeg het er meteen maar even bij. Ik heb niet vaak wat. Maar als ik iets heb, dan is het iets raars. Zo ook deze keer. Meneertje Manuel had herpes. Op zijn oog. Dat kan. Herpes op het oog. En dat krijg je dus niet van het kijken naar hele ranzige porno. Of dat je ergens met je oog tussen bent gekomen. Herpes hangt gewoon in de lucht. De hele dag. Dat hadden ze mij dus best even mogen vertellen. Bijvoorbeeld in het weerbericht. “Morgen word het 16 graden. Een zacht briesje vanuit het oosten. En pas op! Er hangt ook weer herpes in de lucht! “ Het is niet veel. Dat u niet denkt dat u het nu ook gaat krijgen. Om tegen dat piepkleine herpes-virus aan te lopen, dat lukt alleen de hele groten. Volgens de dokter had ik geluk. Want herpes op het oog, dat is 1 van de weinige dingen die een moderne arts genezen kan. Met een zalfje. En dat zalfje. Dat moest ik op mijn oogbol smeren. Je zou zeggen, een kind kan de was doen. Maar beste lezers, er zijn weinig dingen lastiger in een mensenleven dan het smeren van een zalfje op je oogbol. Dat komt door de hersenen. Die geven namelijk een signaal af aan de oogleden als er een zalfje te dicht in de buurt komt: We gaan onmiddellijk sluiten!! En ik weet 1 ding absoluut zeker, ik zal nooit van mijn leven herpes krijgen op mijn wenkbrauwen. Ik wil er ook niet al te lacherig over doen. Zonder dat zalfje was ik hoogstwaarschijnlijk blind geworden. Dan had ik een lapje moeten dragen. En had ik hooguit nog wat succes kunnen genieten als zanger van een Dr. Hook coverbandje. En dat is toch bijna net zo erg als de hele dag André Hazes-liedjes zingen zonder daar die belachelijke hoeveelheden bier bij te drinken die André Hazes zelf altijd nodig had om ook maar enigszins in staat te zijn op een geloofwaardige manier die André Hazes-liedjes te zingen. Dat stond overigens nog wel in de bijsluiter. Van dat zalfje. Tegen de herpes op mijn oog. Er bestaat een kans dat je er een beetje raar van gaat schrijven. Want dat doen de medicijnen. Dat zijn drugs. Daar ga je van hallicuneren. En nu moet ik ophouden want ik moet een Amerikaanse president zijn boterhammetjes smeren.

Ik heb het nooit begrepen, mensen die Geert Wilders vergelijken met Adolf Hitler.
Adolf Hitler was een Oostenrijker uit Berlijn. Geert Wilders is een Indonesiër uit Venlo. Adolf was een zwartharige aanhanger van het occulte die de oorzaak van alle ellende bij de joden zocht. Geert is een geblondeerde aanhanger van het carnaval die de oorzaak van alle ellende bij de moslims zoekt. Geert heeft jarenlang in Israël geleefd. Hitler had nog nooit van Israël gehoord. Geert heeft zo’n 6 beveiligers om zich heen lopen. Hitler had er zo’n 25 miljoen. Hitler viel weleens een heel land binnen. Bij Wilders valt er weleens een heel land over hem heen. Me dunkt dat Unkel Adolf net even een maatje te groot is voor Heertje Wilders. Het is ook veel te makkelijk, bij iedere onwelgevallige politieke tegenstander de 2e Wereldoorlog er aan de kaalgeschoren koppen bij slepen. Het is niet meer dan een brevet van onvermogen. Wat je zou moeten doen is Geert Wilders middels politieke ideeën van repliek dienen. U zou kunnen denken aan het oprichten van een politieke partij die in haar programma heeft staan dat er nog veel meer Marokkanen bij kunnen in Den Haag. Niet dat je daar de verkiezingen mee wint, maar het is in ieder geval beter dan dat geneuzel over Hitler. Als je Wilders dan toch ergens mee wilt vergelijken, gebruik dan iets orgineels. Een soort van groente. Of fruit. Als u niet zo van de groente bent. Een dier is ook leuk. Maar dan wel eentje die niemand verwacht. Een kameel. Of een rolmops. En mocht u Wilders toch willen vergelijken met een persoon, neem er dan eentje die nog in leven is. Dat deze of gene in ieder geval de kans krijgt zich te verdedigen. Wilders is net de keeper van F.C. Twente, altijd goed voor een heleboel reuring maar op het eind van het liedje kost ie ons klauwen met geld. Of deze: Wilders is net Poetin maar dan zonder de olie, het gas, dat rare trainingspak en dat veel te grote land achter hem. Nog eentje dan: Wilders is net echt! Want laten we wel wezen. Geert Wilders mag dan de stem van een heleboel Nederlanders vertegenwoordigen. Hij heeft geen macht. Hij speelt met die macht. Hij is een theatermaker met zo ontzettend veel publiek dat hij er nooit ook maar 1 kaartje aan kan verkopen. Een dappere man. En verschrikkelijk eenzaam.

De gemeenteraadsverkiezingen, het klinkt me zo onderhand in de oren als een geslachtsziekte. “ Ik heb een hele vervelende gemeenteraadsverkiezing opgelopen afgelopen weekend op de parkeerplaats van Dieka van de Kruusweg.” Op een paar hardcore- verslaafden na wil werkelijk niemand daar nog iets mee te maken hebben. Laat staan mee rondlopen. Op de echte junkies na natuurlijk. Ik noem een Rutte. Een Samsom. Pechtold. Roemer. Wilders. Plus nog een paar meisjes van de godsdienst dan wel van de diertjes. Ze zijn inmiddels zo verslaafd geraakt aan hun politieke genot dat ze zelfs de kruimels in de gemeentes proberen op te snuiven of te roken. Het zou verboden moeten worden. Eigen gemeente eerst! En vooral, eigen politici eerst. Doordat de landelijke politieke partijen aan de haal gaan met de gemeenteraadsverkiezingen, ontnemen ze ons volledig het zicht op wat er over een paar weken in onze gemeenteraden komt te zitten. En ik zeg het niet graag maar het moet me toch van het hart. Zeker een kwart van de verkiesbare gemeenteraadspolitici zou je ook tegen kunnen komen in een willekeurige aflevering van Opsporing Verzocht. Ik heb een reizend beroep en was de afgelopen weken in de provincies Drenthe, Friesland, Groningen, Overijssel, Gelderland, Brabant, Zuid Holland en Flevoland. En in al die provincies heb je gemeentes met verkiezingen. Plus de bijbehorende verkiezingsposters met daarop de kandidaten. En echt, in zeker 22 gemeentes in Nederland staan we op het punt om iemand in de gemeenteraad te stemmen die ook heel goed de rol van perverse schurk had kunnen spelen in het zinderende True Detective. Nou ja, spelen. Ze zijn er voor verknipt. En de gedachte dat deze figuren straks moeten gaan beslissen over het lot van onze jeugd, onze zieken en onze ouderen, is te absurd voor woorden. De politieke verslaafden uit Den Haag hebben de zorg uitbesteed aan de gemeentes. Niet omdat ze daar veel heil van verwachten. Ze houden allemaal hun hart vast. Het is alleen zo veel makkelijker om de populaire politicus uit te hangen als je daar nooit directe verantwoordelijkheid voor af hoeft te leggen. Volgens mij moet ons politieke stelsel op de schop. Politici mogen van mij in de toekomst echt klauwen met geld gaan verdienen. Als hoeders van onze democratie. Maar dan niet als volksvertegenwoordiger. Maar als volksverantwoordelijke. En als iemand dan echt de baas wil worden van dit land dan mag hij voor een vorstelijk salaris onze kont komen wassen.

Er hing een journalist aan de telefoon. Of ik dacht dat de Russische inval op de Krim zou gaan leiden tot de 3e Wereldoorlog? Zo ja, of ik dan bereid was om me aan te sluiten bij het ondergrondse Nederlandse Verzet onder leiding van het meisje met het dunne haar Hans van Baalen? Die zich natuurlijk uit strategische overwegingen in het gezelschap van de Koninklijke Familie in Londen bevond. In een villa gesponserd door Heineken. En mocht er onverhoopt geen 3e Wereldoorlog uitbreken, zou dat dan van invloed zijn op de uitslag van de komende Gemeenteraadsverkiezingen? En of ik Bennie Joling zag als het boegbeeld van Christelijk Nederland? Ik heb de journalist vriendelijk verzocht om me wat later terug te bellen. Zeg maar na de oorlog. Pas na de oorlog kan ik gaan duiden. Ik ben de Lou de Jong onder de columnisten. Maar wat er daar op dit moment aan de hand is in de Oekraïne, dat is niks dan het aloude liedje. Er zijn wat dreigementen. Er vallen een paar doden. Er is opeens sprake van serieuze dreigementen. Er vallen een heleboel doden. De meeste dreigementen bleken loze dreigementen. Alleen een paar blauwe ogen. En als de rook na een paar hysterische weken is opgetrokken blijken er miljarden euro’s en dollars en roebels van eigenaar te zijn gewisseld en is het aan de diverse plaatselijke bevolkingen om de rekening te betalen. Ik doe daar niet meer aan mee. Ik beschouw al die schermutselingen als gesubsidieerd theater. En dan niet het theater dat door diverse politici de afgelopen jaren is weggezet als een speeltje van Links. Oorlog is een Rechtse Hobby. Het draait allemaal om de grootste bek, het nemen van groteske risico’s en de kans dat je aan het eind van dat liedje plotseling de helft van de begroting van een land op je eigen bankrekening hebt staan. Het is als de Selfie die gemaakt werd tijdens de uitreiking van de Oscars, miljoenen mensen denken dat ze meedoen aan een spontane actie en de volgende dag blijkt dat Samsung daar 20 miljoen dollar voor betaald heeft. De commerciële revolutie, This War is brought to you by Gazprom. Als Poetin het lef heeft laat hij het startschot tijdens de 100 meter hardlopen op de komende Paralympics in Sotsji verrichten door Oscar Pistorius. Met een Kalashnikov. Gericht iets boven het hoofd van de deelnemers. En dan na afloop het excuus bij de VN Veiligheidsraad. Sorry! Ik had de protheses niet onder.

Het is natuurlijk de natte droom voor ieder mens. Met een exotische schone van 19 lentes jong op schoot het land volledig op z’n kop zetten. We hebben er allemaal weleens over gefantaseerd. Nou ja, de mannelijke lezers dan. Het is dan ook des te treuriger dat het er in de praktijk op neerkomt dat je jezelf op het eind van het liedje terug vind op een naturistencamping iets buiten Enschede terwijl je een andere man neer moet schieten omdat die je heeft betrapt tijdens de inbraak in een caravan. Een caravan. Op een naturistencamping. In de winter. Iets buiten Enschede. Dan sta je toch helemaal onderaan de criminele ladder. Zeker als je vervolgens via Gronau op de vlucht slaat naar Winschoten. Daar is echt helemaal geen ruk te beleven. Ja, je kunt daar een overval plegen op een boer met een schuur vol suikerbieten. Moet je natuurlijk wel je gestolen vluchtauto in ruilen voor op zijn minst een klein vrachtautootje. Ben je nog makkelijker te traceren. Kansloze missie. Al weet ik zeker dat er op dit moment ergens in Nederland een filmregisseur helemaal los gaat op het idee om dit onwaarschijnlijke misdaadverhaal zo snel mogelijk op het witte doek te brengen. Want dit vinden de Nederlanders leuk. Misdaad op schaal. Niet in Columbia. Geen Miami Vice. Of CSI New York. Maar gewoon in Enschede. Of Winschoten. Waar we de misdadigers nog verstaan. Het mooist zou het natuurlijk zijn als RTV Oost deze twee voortvluchtigen binnen nu en een paar dagen voor de camera weet te krijgen. Een mooi diepte-interview verzorgd door de gelauwerde misdaadjournalist Rob Vorkink. Onecht adoptiekind van Alberto Stegeman. Die weet dan vast nog wel een link te leggen met de Vuurwerkramp of Jansen Steur. Het liefst natuurlijk allebei. Dat blijkt dat de Vuurwerkramp is veroorzaakt doordat onze Bonnie en Klei de bestelling die Jansen Steur bij SE Fireworks plaatste om zijn eerste en enige geslaagde operatie te vieren vroegtijdig in de lucht hebben laten vliegen omdat ze werden betrapt door een naturist in een piepklein rood sportbroekje. En om het verhaal helemaal af te maken moet er zo snel mogelijk een pedofiel op het toneel verschijnen die ook nog eens ontzettend rap kan schaatsen. Ik kan natuurlijk niet in de toekomst kijken maar mocht het illustere duo hedenochtend nog steeds op de vlucht zijn, dan heb ik hier een tip voor de politie: “Ze zijn deze column aan het lezen! Griept ze!”

Ik weet niet of ik het hier al eerder heb gezegd en zo ja, dan moet het me nog eens van het hart: de mens valt in herhaling. Of je nou zit te kijken naar het schaatsen in Sotsji of naar het sterven in Kiev, je hebt toch heel sterk het idee dat je het allemaal al vaker hebt gezien. En niet alleen vaker. Ook beter. De wijze waarop Sven Kramer vier jaar geleden naast het goud greep, dat was toch werkelijk schitterend. De allerbeste schaatser van zijn tijd die twee keer achter elkaar in dezelfde baan bleef rijden, ik vond het 1 van de mooiste momenten die ik ooit heb meegemaakt tijdens het kijken naar sport. Hij ging twee keer voor de binnenbocht. Ja, dacht ik nog. Zo kan ik het ook! Sven Kramer had nooit meer van zijn leven een 10 kilometer moeten rijden. Zeker niet op de Olympische Spelen. Dat had hem en zijn coach tot levende legendes gemaakt. Maar nee. Er moest wraak genomen worden. Er moest iets worden rechtgezet. Want het was zijn afstand. Hij was de beste. En jawel. Vier jaar later was het zover. Sven kwam. Sven zag. En Sven werd tweede. Achter Jorrit Bergsma. Achter wie? Jorrit Bergsma! Uit Kazachstan! Als ik Jorrit een tip mag geven. Blijf over vier jaar lekker thuis! Hier kom je nooit meer over heen. Ook in Kiev zitten we op dit moment te kijken naar een herhaling van een herhaling. De ingrediënten zijn altijd hetzelfde. Economische rampspoed. Een leider die denkt dat hij het dit keer wel gaat winnen. Een bevolking die zich de kop helemaal gek laat maken. Bloedvergieten. Een impasse. Willem Alexander komt even een biertje drinken. De internationale belangen worden veilig gesteld. De medailles worden uitgereikt. En alles begint weer van voren af aan. Het is alsof je kijkt naar de film Deja Vu en halverwege het idee hebt: “Volgens mij heb ik deze film al een keer eerder gezien…“ Maar dan niet met Denzel Washington maar met Richard Pryor. Geschiedenis als een slap aftreksel. En ja, beste lezers. Wat wil Meneertje Manuel hier nou mee zeggen? Dat is me zelf ook niet helemaal duidelijk. Ik denk dat ik hier een pleidooi probeer te houden voor de oorspronkelijkheid. Maar het zou ook zomaar kunnen zijn dat ik hier hartstochtelijk juich voor de nederlaag. Winnen kan er altijd maar eentje. Het zijn de verliezers die van een land een volk maken.

Zaterdagavond verzorg ik samen met mijn Vlaamse broeder in de kunst Nonkel Hautekiet het gastoptreden tijdens de finale van het Leids Cabaret Festival. Nou ja, het is niet tijdens de finale, maar net daarna. Zeg maar tijdens het moment dat de jury moet beslissen wie dit jaar het festival gaat winnen. Dat moment duurt exact 45 minuten. Elk jaar opnieuw. En dat is toch onzettend knap van de jury van het Leids Cabaret Festival. Voor mij is het deze keer een extra speciaal optreden. Ik vier dit jaar namelijk mijn 25 jarig bestaan als theatermaker. En nu denk ik stiekum dat ik daarom ook ben uitgenodigd. Ze zullen me daar in Leiden zeker en vast eens flink in het zonnetje gaan zetten. Niet dat ik een lintje ga krijgen. Onze koning heeft het op dit moment veel te druk met bier drinken en dat is het enige legitieme excuus dat ik kan verzinnen. Maar iets van een horloge met inscriptie moet er voor mij toch wel inzitten. Of anders een rode sportauto. Mag ook een weekendje weg in eigen land worden. Een paar dagen in een pittoresk hotelletje in Friesland met Doutzen Kroes die mij een beschuitje serveert. Deze jongen is met weinig tevreden. Maar als ik eerlijk ben en zie hoe het er voor staat met het culturele klimaat in dit land, zal ik wel worden afgescheept met een boekenbon van 9 euro 99 die alleen te besteden is bij een vestiging van Polare. En ach, dat is ook leuk. Want in een land waar niks de maatstaf is ben ik met alles tevreden. En ik beloof hierbij plechtig dat ik er nog 25 jaar aan vast plak. Sta ik straks als 73 jarige artiest in het Verborgen Theater in Boekelo op te treden voor wie er van mijn publiek dan nog in leven is. En de kans dat een heleboel van mijn toeschouwers dan nog in leven zullen zijn is natuurlijk aanmerkelijk toegenomen nu Jansen Steur achter de tralies gaat verdwijnen. Dat is toch een klein lichtpuntje in deze duistere tijden. Dat er daadwerkelijk iemand verantwoording af gaat leggen. Dat is na die voortdurende stroom van frauderende bankiers, falende politici en verzetsmonumenten jattende patjepeeërs die daar mee weg komen toch schitterend nieuws. Dat jatten van verzetsmonumenten, dat is toch werkelijk van de zotte. Of de dief moet een kleinzoon zijn van een Poolse soldaat. Dan heeft hij daar met terugwerkende kracht gewoon recht op.

We hebben een whizzkid in de familie! Een jongetje van nauwelijks negen jaar oud die afgelopen week voor het eerst een online spelletje heeft weten te hacken. Dat was tenminste het verhaal dat hij zijn moeder vertelde. Hij had op internet een filmpje gevonden en daarin werd hem haarfijn uitgelegd hoe hij aan een heleboel spelpunten zou kunnen komen en die stappen had hij keurig weten te herhalen. In het kort hier het verhaal van zijn eerste succesvolle hack. Zet het spelletje aan. Okido. Ik zet het spelletje aan. Ga naar de shop. Okido. Ik ga naar de shop. Klik op munten kopen. Okido. Ik klik op munten kopen. Kies 100 dollar. Okido. 100 dollar. Betaal met je wachtwoord voor de iTunes store. Die heb ik niet. Maar ik weet toevallig de inlogcode van Meneertje Manuel want dat is de vader van mijn nichtje en mijn nichtje die heeft geen geheimen voor mij. En hup, gratis en helemaal voor niks spelplezier ter waarde van 100 dollar! Na de eerste lachbuien moest er door de familie natuurlijk wel streng worden opgetreden tegen dergelijke jeugdige onnozelheid en zo is dit neefje tot in de winter van 2018 bezig met het wassen van alle auto’s in de familie plus zo af en toe een treinstel omdat hij dat mooi vind. En nog weer wat later bedacht ik dat dit natuurlijk dagelijkse kost was en dat je als handige gast op deze manier iedere dag duizenden enthousiaste kleuters voor het eerst kennis kunt laten maken met de wondere wereld van de oplichters. Natuurlijk heb ik meteen mijn wachtwoord veranderd. Waarna ik er achter kwam dat ik dat wachtwoord niet kon veranderen. Omdat dat wachtwoord al was veranderd. En zo krijgt het neefje de komende vier jaar tijdens het autowassen hulp van mijn dochter. Het was wel een uitermate veilig wachtwoord waarvoor ze had gekozen. abcdef123457. Want abcdef123456 bestond al. Ik dacht er nog even over om een wachtwoord te kiezen met allerlei gekke tekens en knotsgekke symbolen totdat ik er achter kwam dat zelfs tweejarigen dat gewoon knippen en plakken. Dus heb ik een wachtwoord gekozen waarmee alles gewoon direkt helder is: alsikditwachtwoordgebruikismijnlevenvoorbij. Ja, niet letterlijk dit wachtwoord. Ik ga natuurlijk geen wachtwoorden in een krant zetten. Maar iets van dergelijke strekking. nogevendoortypenenikgaheelnaardood

2014 gaat het jaar worden van Meneertje Manuel. En dat is uitstekend nieuws voor het land, want als het goed gaat met Meneertje Manuel, dan gaat het goed met iedereen. Zo beloof ik plechtig dat als ik 12 maanden op rij de Staatsloterij win, er voor allen in dit land aan het eind van het jaar een borrel kan worden gedronken op mijn kosten. Dit feest gaat plaats vinden in café de Vijfpoort op Terschelling, kom alsjeblieft een beetje op tijd, Jan en Conny moeten op tijd naar bed. Ik voel ook aan alles dat ik dit jaar een enorme wereldhit ga scoren met een commerciëel zeer uitgekookt lied over de Eerste Wereldoorlog: They Never Made It To The Second One. En als de tekenen mij niet bedriegen zal dit ook een Geuzenlied gaan worden voor alle zelfmoordterroristen die onze planeet het komende jaar weer op stelten zullen zetten. Mocht ik overigens in januari al de Staatsloterij winnen, dan stap ik linea recta op het vliegtuig om bij Fulham Brian Ruiz uit zijn lijden te verlossen zodat we in mei weer met duizenden langs de A1 kunnen gaan staan. 2014 is ook het jaar dat ik weer vader ga worden. Van gedachtes, welteverstaan. Ik ga weer over heel veel dingen na denken. Niet alleen over de Grote Dingen. De Grote Dingen in het leven worden al voldoende behandeld door Albert Verlinde, Onno Hoes en al hun katholieke schandknapen. Ik zal vooral gaan nadenken over het triviale. Waarom denk ik bijvoorbeeld dat voorverpakte tomaten betere tomaten zijn dan tomaten die ik zelf in een zakje moet doen? Ik heb wel eens staan kijken naar zo’n bak vol losse tomaten en meewarig mijn hoofd geschud. “ Jullie zijn inferieure tomaten! Jullie komen de Verenigde Arabische Emiraten niet eens in.” Ik ga dit jaar ook een keer nadenken over drs. P. Toch een beetje onze eigen Nelson Mandela. Al zat hij een stuk minder lang in de gevangenis. Dat heb je met een Zwitsers paspoort. Drs. P is 1 van de weinige artiesten die ik ken die in 1919 geboren zijn. En in 2014 ga ik een ode schrijven aan deze grootheid. Niet omdat ik denk dat hij gaat sterven en dat ik daar dan de vruchten van ga plukken. Het is een hart onder de riem voor een ieder die opziet tegen dit nieuwe jaar. Een pleidooi voor ouderwetse lichtvoetigheid. 2014 gaat het jaar worden van Drs. P.