Dus onze jeugd moet binnenkort naar de Nachtwacht om wat Japanse Cultuur op te snuiven, naar de Tweede Kamer om te zien hoe je slapeloosheid kunt bestrijden en is daarnaast ook nog eens verplicht het Wilhelmus mee te zingen zodat we daar straks de Russen schrik mee aan kunnen jagen. Wat een treurig begin van het zoveelste kabinet Rutte. Inmiddels is kraakhelder dat in ons land de angst regeert. Een land met ballen zou zijn kinderen verplichten om het verzamelde werk van Daniël Lohues uit de kop te leren. Daarna zou dat land aan ieder kind levenslange vrije entree voor alle musea in ons land kado doen. En dan als slagroom op de taart een college van Maarten van Rossum volgen over de geschiedenis van onze parlementaire democratie. Maar nee. Ze komen niet verder dan de aandacht vestigen op een dooie schilder, een dood nummer en een dood instituut. Waarom sturen we onze kinderen niet naar een openbare hoorzitting waarin Jeanine Hennis verantwoording af moet leggen over de volslagen zinloze dood van twee van haar militairen. En dat ze dan deemoedig haar politieke aspiraties aan de wilgen hangt en daarmee onze jeugd het signaal af geeft dat de grootste politieke deugd het nemen van verantwoordelijkheden is. En dan niet zoals nu mevrouw Hennis de hand boven haar hoofd houden om zo haar verdere politieke carrière niet te schaden. Wat zeggen we dan tegen onze kinderen? Dat het volstrekt normaal is om de levens van 2 jonge landgenoten op te offeren aan het welbevinden van een volslagen talentloze omhooggevallen nitwit? Misschien is het een idee om mevrouw Hennis bij haar afscheid een mortiergranaat kado te doen. En die dan verkopen als vaas. Met een bosje gladiolen erbij. “Natuurlijk is deze mortiergranaat veilig, mevrouwtje Hennis. En zo niet dan heeft u daar straks een mooi plastuitje aan. Scheelt weer een dikke boete!” Zoals het er nu naar uit ziet krijgen we straks 25 bewindslieden in Rutte Zoveel. Dat zijn 16 ministers en 9 staatssecretarissen. Hebben we die als land nodig? Natuurlijk niet. Maar omdat we nu eenmaal geregeerd gaan worden door een verzameling visieloze bangerikken die van conservatief gaffertape aan elkaar hangen, moet werkelijk iedere deur naar progressie volkomen dichtgetimmerd worden. Jeanine Hennis zullen we dan terug gaan zien als minister van Buitenaardse Zaken. Mag ze op staatsbezoek naar de Klingons. Ook al bestaan die niet echt. Weet dat meisje veel. Nog te dom voor de cover van de Playboy.

Ik ken geen volk dat zo intens teleurgesteld reageert op het uitblijven van een terroristische aanslag als het onze. Waar ze zich in de rest van de wereld vergenoegd in de handen wrijven als het een weekje lekker vredig is aan het front van het debiele geweld, neemt een enorm chagrijn bezit van de Nederlanders nu het er op lijkt dat we door de fanatici volkomen genegeerd worden. Alsof we hier geen winkelstraten hebben. Alsof het in dit land niet stikt van de onschuldigen die op klaarlichte dag van het leven kunnen worden beroofd terwijl ze staan te koekeloeren naar een kerststalletje. We worden gewoon niet serieus genomen. En dat zit ons Nederlanders niet lekker. Lopen we dan niet keurig achter de Amerikanen aan in hun wraakexpeditie tegen de muzelmannen? Zit dit land dan niet vol met dapperen die op hun computertje de profeet beledigen totdat hij een ons weegt? Nou dan! We zijn er klaar voor. Ook dit land smacht naar militairen in het straatbeeld. We willen eindelijk eens die mythische code Rood aantikken. We zijn het zat om altijd maar weer als laatste te eindigen. Dit land is het Ajax van het internationale terrorisme aan het worden. En dan hebben we eindelijk iets dat lijkt op een aanslag, proberen de autoriteiten dat weg te zetten als een onwelwording. Onwelwording mijn anus! Daar zat toch een man achter het stuur met een achternaam die je in de provincie alleen maar tegenkomt in de opsporingsberichten? Dat moet dan wel een aanslag zijn geweest! We willen een Nederlands vlaggetje op ons Facebook-account. Geef dan gewoon toe dat het een aanslag is geweest. Ook als het geen aanslag is geweest. Bevredig ons hunkeren. En wat nou, een terreurdreiging in Rotterdam wegzetten als het werk van een jeugdige Brabander. Hoe denk je dat de rest van de wereld daar op gaat reageren? We zijn het lachtertje van de klas. Moeten we dan na al die jaren met ons allen blijven teren op het verschrikkelijke lot van die eenzame Theo van Gogh? Dit gaat toch niet weer een oorlog worden waar voor de Nederlanders het lijden uitermate beperkt gaat blijven? Dat ons weer de mogelijkheid word ontnomen om de held uit te hangen? Er is toch wel ergens een doorgedraaide gek te vinden die op eigen bodem de laffe terrorist wil uithangen. Of zit die in de schuldsanering? Dat hij geen busje kan huren. Laten we geld voor hem inzamelen. Giro 666. Zodat we er eindelijk een beetje bijhoren.

Er stond een foto van een jongetje op het internet
Het internet had die foto gejat van een krant
Dat stond er niet bij
Dat is het wezen van het internet
Dat is de gereguleerde misdaad
Het internet jat alles
Wat los en vast zit
En dat allemaal onder het mom van de individuele vrijheid
Van de consumenten
Dat jongetje
Ik denk een jaar of acht
Stond lachend op de foto
Met het afgehakte hoofd van een Syriër in de hand
De foto was gemaakt door zijn vader
Ik mag toch hopen dat de krant hem daar voor betaald heeft
Zal wel niet
Dit is dan weer zo’n foto waarvan zelfs een schrijvende journalist denkt
Deze foto is zo belangrijk
Die is van mij
Hoef ik niet voor te betalen
Terwijl ik het de mooiste foto van het jaar vond
Ik heb heel veel afgehakte hoofden gezien
Ik ben daar geen fan van
Ik denk dan net iets te vaak aan het moment
Waarop de eigenaar van dat hoofd
Tegen zijn wens in
En dat is belangrijk
Het gebeurt bijna altijd tegen de wens in
En dat die eigenaar het dan voelt
Voelt
Godverdomme
Mijn kop is er af
Maar op deze foto
Stond daar een jongetje
En die hield dat hoofd in de hand
Als een voetbal
Hij was volmaakt gelukkig
En ik jaloers

Mensen vragen weleens aan mij waarom ik zo ontzettend optimistisch in het leven sta en daar dan kan ik dan maar 1 ding op antwoorden: Ik zie alleen maar aardige mensen. Er zullen er zeker een paar tussen zitten waarvan later blijkt dat het psychopaten, seriemoordenaars of monarchisten zijn geweest, dat is dan gewoon een verkeerde inschatting geweest. Maar ik zit nu even in een periode dat ik van het slechte in de mens niks wil weten. Ik weet dat het er is. Maar ik benoem het niet meer. Er zijn ook mensen die zeggen dat mijn eeuwige optimisme gevoed word door commerciële motieven. Dat ik met die plotselinge vriendelijkheid en grote mate van aaibaarheid mee probeer te liften op het internationale succes van Ilse de Lange en dat is ook zo. Dat hoef je echter niet aan de grote klok te hangen. Maar ik ga het wel doen, in mijn volgende programma. Ik begin over 16 dagen met optreden op Oerol en ik heb alleen deze column. Dat is dus een aardig begin. Nederland gaat een hele nieuwe Meneertje Manuel leren kennen. De zachtaardige. De romantische. De vriend van alle mensen! Het moet natuurlijk wel theater blijven. Maar de toekomst is al somber zat. Ik ga een hele blije eikel uithangen. Dat moet even gebeuren. Daar hebben meer artiesten last van. Je moet ook zo af en toe een leuk optreden hebben. Mijn nieuwe programma heet Het Geval Apart en speelt zich geheel en af in Europa. Dan heb ik meteen de actualiteit te pakken. Het is een hele vrije bewerking van het Dagboek van Anne Frank, maar dan op z’n Twents. Dus geen slachtoffers, alleen maar gezelligheid. Ik zou zeg maar hetzelfde kunnen betekenen voor onze regio Twente in Europa als Annie Schreijer maar dan gewoon vanuit huis. Beste lezers, zo begint dit verhaal. En ik weet dat er een paar zijn die op dit moment denken: wat een aparte column. En dat is ook zo. Ik zag een week of wat geleden een foto van een mevrouw met een bebloede tampon die daarmee reclame probeerde te maken voor een fotoboek. Wat heel aardig lukte. En ik zag haar tampon en die bruine ogen en dat wat eigenaardige lachje en ik dacht: “Tja. Ie mot toch argens beginn’n. “ En zo is het dus elke keer met die artiesten. Want het blijft gewoon een schitterend iets.

Komend weekend gaan we het meemaken, de opening van de Pol in mijn dorp. De Pol is een soort van vliegveld maar dan zonder de vliegtuigen. De Pol is een theater. De Pol is een bibliotheek. De Pol is een expositieruimte. De Pol is een oefenruimte. De Pol is een gemeenschapshuis. En ik ben gek op gemeenschap. Vrijdagavond mag ik zelf aan de bak. Met mijn broer en mijn bloedbroeder en de leden van het dans en showorkest Texas Radio gaan we The Allman Brothers eren met een tribute. The Allman wie? The Allman Brothers. Onvervalste redneckmuziek uit de Onverenigbare Staten van Amerika. Vooral de muziek die ze maakten in de jaren 70 van de vorige eeuw met een hele dikke nadruk op 1 van de allerbeste live-albums ooit, At Fillmore East. Want zo doe je dat als je een splinternieuwe cultuurtempel gaat openen, dan gaan de credits naar de opa’s en de oma’s van de rock and roll. Omdat er zeker in dit dorp een rechte lijn loopt van Dickie Betts in de jeugdsoos naar The Whipping Post komende vrijdag in de Pol. En ik vind het schitterend dat er in deze donkere dagen een enorme bak met geld naar een nieuw Cultureel Centrum is gegaan. Hoewel, zoveel geld is het nou ook weer niet. Het is ongeveer de prijs van een achterwiel van een Joint Strike Fighter. Waar de lucht ook nog in moet. En al duurt zo’n opening maar een weekend en zal volgende week de hemel boven dit dorp pikzwart kleuren, ik denk dat ik drie dagen ga vieren dat de crisis voorbij is. Ieder mens heeft behoefte aan verandering. En je kunt het zoals de moslims doen en je hele land aan gort bombarderen. En waar ik moslims zei bedoel ik moslims. Uit Syrië. Je kunt het zoals de aandeelhouders doen en een complete economie om zeep helpen. Je kunt het zoals de katholieken doen en dan zien we over 50 jaar wel wat er gebeurt is. Als er maar iets veranderd in de situatie. Nou. De situatie in mijn dorp is volgende week totaal veranderd. Daar is het centrum verplaatst. Naar de cultuur. En zekers, je hebt er helemaal niks aan en we hadden dat geld beter aan iets anders kunnen besteden. Maar aan wat dan? Onderwijs? Zorg? Onze Defensie? Veiligheid? Dat zit daar straks allemaal onder 1 dak. Maar dan heet het theater.

Ik zat in de kroeg met een vriend. En we spraken over het vak. En dan vooral over ons vak in Europa. “Want Europa, daar heb je dus helemaal niks aan, als Nederlandstalige artiest. Je kunt als extra door een klein stukje België stiefelen en dat is het dan. Dat hadden we ooit al eens geregeld tijdens een schoolreisje. Het allergrootste gedeelte van Europa is voor de Nederlandstalige artiest niks dan een vakantiebestemming. En ik heb helemaal niks met vakanties. Die kosten alleen maar geld. En daarom is het dat de meeste Nederlandstalige artiesten helemaal niks met dat hele fukking Europa hebben. Ik weet het. Het is ooit een bewuste keuze geweest. Ik heb het er zelf naar gemaakt. Ik ben een Nederlandstalige artiest geworden. Maar let wel! Toen woonden we nog in Nederland, Meneertje Manuel. En niet in dit bij elkaar geraapte zooitje ongeregelde economieën dat zich Europa noemt. En dan kom je er na 25 jaar de Nederlandstalige artiest hebbende uitgehangen achter dat je de verkeerde taal spreekt. In je eigen land! Oh, ik gun het ze wel. Die Oostenrijkse mevrouw in dat mannenlichaam met die baard op de keel, ik vond dat schitterend. Maar waarom moest dat liedje van ons nou weer in het Engels? Dat is toch opnieuw een mes in de rug van de Nederlandstalige artiesten. Sieneke was niet zo’n heel erg sterke inzending. Zij is zelf de eerste om dat toe te geven. Dat was geen handige afvaardiging van de Nederlandstalige artiesten. We hadden het Maarten van Roosendaal moeten gunnen. Als afscheidskado. Maar als we nu volgend jaar Daniel Lohues afvaardigen? Met een skitterend Nederlandstalig liedje in het Drents? Over Europa. Kearl in oew Jurk met den board wat stoa ie doar treurig te kieken noar Ilse? Of zoiets. Het mag ook een liedje zijn van Anne Frank. Al is dat natuurlijk geen echte Nederlandstalige artiest. Die krijgt ook altijd veel betere recensies in Duitsland. Wat natuurlijk weer koren op de molen is van de Nederlandstalige artiesten. “
Wat die vriend me probeerde te vertellen? Dat er niet zo heel veel aan de hand is. Ilse de Lange won afgelopen weekend zowat in haar eentje het songfestival. Mooi man! Luc Castaignos heeft zijn rijbewijs. Tadic mag niet meedoen tijdens de afscheidswedstrijd van Sander Boschker. Albert Verlinde is er de oorzaak van dat de Russen onze homo’s haten. Het vliegveld Twente krijgt 12 openbare toiletgebouwen. En niemand heeft het gedaan.

Beste lezers! Ik zal hoop ik aan jullie alles kunnen toevertrouwen. Want er moet mij iets van het hart. Op 8 mei gaan we het meemaken, de wereldpremiere van het theaterstuk Anne. Niet die van Herman van Veen. Ook niet de Anne van Clouseau. Het gaat om de Anne van het Dagboek. Anne Frank. Voor altijd en eeuwig verbonden met het belachelijke lot van het Joodse Volk in de 2e Wereldoorlog. En waar tot in de lengte der dagen een schuldbewust zwijgen het Nederlandsche Volk had gesiert, is het dan nu eindelijk zo ver. Onze Anne gaat in de uitverkoop. Er is een speciaal theater gebouwd voor Anne. Ja. Niet voor Anne. Dat kan natuurlijk niet. Anne is al heel lang dood. Nee, er is een theater gebouwd waar mensen die hun portemonnee op de goede plek hebben zitten heel integer het verhaal van Anne Frank nog eens gaan vertellen. Een kaartje kost 75 euro. Dat wil zeggen, voor de mensen die op de eerste rang willen zitten. Voor alle anderen is het 35 euro. Maar dan zit u wel zo ongeveer in het Achterhuis naar de voorstelling te kijken. U kan ook voor een arrangement gaan. Ik noem een borrelbox. En een borrelbox de luxe. En jawel, er zijn ook VIP-arrangementen. Dan mag u na afloop met Anne op de foto. Niet de echte Anne. Dat kan helaas niet meer. Maar er is een meisje gevonden dat heel erg op haar lijkt. En dat vinden wij Nederlanders toch ook leuk. Het script voor Anne is geschreven door Leon de Winter en Jessica Durlacher en dan zit je qua integriteit toch echt in de Champions League van Europa. En de mensen van het licht, het decor en het geluid zijn ongeveer dezelfde mensen die achter het licht, het decor en het geluid van Soldaat van Oranje de Musical zitten, dus dan weet je het wel! Nog nooit heeft hun lijden er zo mooi uitgezien laat staan zo schitterend geklonken. Dolby Surround!! De Duitsers leken werkelijk overal vandaan te komen! Ik vond het schitterend! En daarmee zijn we wat mij betreft ook bij het grootste bezwaar tegen Anne, het Theaterstuk. Het is een vervolg op Soldaat van Oranje, de Musical die nu al 10 jaar onafgebroken opgevoerd lijkt te worden. En je mag van mij best zo af en toe ons totale falen als mensheid op de planken brengen. Maar niet langer dan die hele oorlog heeft geduurd.

Mijn helaas veel te vroeg overleden collega Martin Bril blijkt zich stiekum in natura te hebben laten betalen voor het schrijven van zijn columns in de Volkskrant. Zo reed hij altijd gratis en helemaal voor niks rond in de nieuwste Volvo en hoefde daar alleen maar zo af en toe de naam Volvo voor te laten vallen. Dat zou ik zelf dus nooit doen. Ik rij dan ook rond in een pikzwarte Ford Mustang. Echt een hele mooie Ford Mustang. Een Ford Mustang die je normaal alleen in films ziet omdat ze volkomen onbetaalbaar zijn voor zo maar een columnist van een regionaal dagblad. Het mooie aan deze Ford Mustang is ook nog eens dat er in de kofferbak van de Ford Mustang een rode Fender Stratocaster uit 1972 ligt. Jawel! Een rode Fender Stratocaster! Zoals je die kan zien hangen bij de firma Huigens in Hengelo! Of bij Musik Produktiv in Iepenburen. Dat mag ook. Ook heb ik een hele fijne geluidsinstallatie van Sony in de Ford Mustang zodat ik de muziek die ik maak op mijn rode Fender Stratocaster op een werkelijk sublieme wijze kan afspelen. Ik zit overigens niet de hele dag in mijn zwarte Ford Mustang. Ik lig ook wel eens in mijn jacuzzi die de oplettende lezer zal herkennen uit de folder van de Intratuin. U kan me daar heel moeilijk in zien liggen omdat we de hele tuin sinds kort vol hebben staan met de prachtigste planten van Hoveniersbedrijf Sas Haan. Of ik lig op de bank van Woonservicewinkel Van der Kolk naar mijn 3D televisie van de Mediamarkt te kijken. Dat is te zeggen, als ik niet teveel word afgeleid door een paar vrouwelijke medewerkers van Interieurverzorgingsbedrijf Kim Holland die de kamer stofzuigen met een splinternieuwe hypermoderne Nilfisk die zelfs koffie kan zetten en koud bier kan tappen. Ik sta overigens op het punt om te gaan verhuizen naar een schitterende vrijstaande villa die me kant en klaar is geleverd door de firma’s Aan de Stegge, Ziel en Woonservicewinkel van der Kolk. En voordat u nu in de pen klimt en een boze brief op poten gaat schrijven naar de redactie van de Tubantia, ik ben eigenlijk ook nog op zoek naar een redelijk pensioenfonds en voor de zekerheid ook nog een ruime uitvaartverzekering zodat we de broodjes van Bakkerij Nollen en de koffie van Douwe Egberts over een jaar of 40 gul kunnen gaan uitdelen in de aula van Twente’s beste crematorium in Usselo.

Ik vind het een mooi verhaal, de nakende terugkeer van de Wolf in Twente. Met in zijn kielzog natuurlijk Roodkapje, Hans en Grietje en dat lekkere blonde ding op die erwt. Dit land kan wel wat sprookjes gebruiken. Het is alsof alles alleen nog maar draait om geld, om geld, om geld en om economisch gewin. Begrijp me niet verkeerd, Twente kan absoluut wat extra werkgelegenheid gebruiken. Maar zo’n doorstart van een vliegveld, dat is toch niks anders dan de zoveelste generatie textielbaronnen die over de ruggen van het Twentsche Proletariaat hun zakken gaan vullen. Waarom gaan we daar geen groot Sprookjesbos van maken? Dat we direkt weten welke Gelaarsde Kat in de Zak we kopen. De Efteling voor Tukkers. Twekkeling. Met de Grolsche Kater. Herman Finkers en de 7 Overvliegende Straaljagers. Mans en Graads en Eensch in de 1001 Nacht hetzelfde Liedje. Of nog beter, de eerstvolgende miljoeneninvestering in deze regio komt ten goede aan iets moois. Niet iets nuttigs. Niet iets winstgevends. Maar iets moois. We zouden daar de grootste Openlucht Bioscoop van Nederland kunnen vestigen. Dat we met 25.000 toeschouwers tegelijkertijd kunnen kijken naar Turks Fruit op een heel groot scherm. De rits in de spijkerbroek van Rutger Hauer is dan 10 meter groot. Daar zou zelfs de familie Wessels enig respect voor op moeten brengen. Ik ben niet onnozel, de strijd voor schoonheid is een achterhoedegevecht. En als Tukkers 1 ding niet kunnen is het wel verdedigen. We scoren weleens, maar krijgen er nog veel meer om de oren. En dat moet maar eens afgelopen zijn. Ik ben dan ook sinds afgelopen week officiëel in verzet. Meneertje Manuel is lid van de Ondergrondse. En de Ondergrondse is niks dan een Hol. Een Hol voor de Wolf. En Roodkapje. En Hans en Grietje en dat lekkere blonde ding op die erwt in wie ik heel graag Ilse de Lange zou zien. Of heb ik nu alles verraden? Ik zag vorige week iets buiten Ootmarsum een piepklein draakje in het Springendal. Het beestje zat op een bruggetje vlakbij het prachtige Engelse Landhuis dat daar ooit door de familie Jannink was neergezet. De allermooiste Wibra ter wereld. En ik zat te denken. Als dat draakje hier al kan vertoeven, dan moet dit ook niet te min zijn voor de burgerluchtvaart. Dus. Als er al een vliegveld moet komen in Twente. Dan alsjeblieft in de tuin van het volk dat daar het meest om verlegen zit.

Mijn poep wil mij iets vertellen. Dat is tenminste wat een Mannetje van de Radio me de laatste paar weken duidelijk wil maken. “Hallo Meneertje Manuel! Je poep wil je iets vertellen! “ Wat is me niet helemaal helder. Dat ik wat langer op mijn eten moet kauwen? Dat ik wat minder Belgisch Bier moet drinken? Dat ik vooral moet ophouden met overal rode pepers door heen te strooien. Dat hoeft mijn poep me niet te vertellen. Dat voel ik zelf ook wel. Ik weet dat poep enorm veel informatie bevat over de gezondheid van de gulle gever maar om nou iedere keer met een zaklamp en een vork exact uit te zoeken wat mijn poep me wil vertellen, ik zou daar hartstikke depressief van worden. Dan ben je dus elke dag bezig met het zoeken naar het prilste bewijs dat je dood aan het gaan bent. En ik weet niet hoe het met u is, beste lezer, maar ik hoef dat dus helemaal niet te weten. Ik ga vanzelf wel een keer dood. En dan laat ik me graag verrassen. De mooiste doodsoorzaak lijkt me ouderdom. Dat ik er nog eens 48 jaar bij krijg en tot in de zomer van 2062 dit soort van stukkies tik. Met natuurlijk ook al mijn lezers nog in leven. Waarom zouden jullie het minder hebben? De lelijkste doodsoorzaak is geweld. Die gehandicapte dochter van die bankier in Laren. Als een mens het leven moet laten om zo te boeten voor de frustraties van een ander, ik word daar altijd zeer mismoedig van. Pleeg dan eerst zelfmoord en bekijk daarna wat je met je dochter wil doen. Of de moord op Pater Frans in Holms. Dat stompzinnige religieuze geweld. Als ik er niet al eentje was zou ik er onmiddellijk atheïst van worden. Je hebt ook hele rare doodsoorzaken. Alleen maar sap drinken. Een depressie na een tekenbeet. Van de fiets vallen. In de Centraal Afrikaanse Republiek wonen. Sterven kan op ieder moment van de dag. En ja, dit gaat ook over Thé Lau. Het enige lid van Neerlands Hoop dat overeind is gebleven. En die heeft nu opeens longkanker. Ongeveer tegelijkertijd werd bekend dat Philip Morris zijn sigarettenfabriek in Bergen op Zoom gaat sluiten. En ik mag alleen maar hopen dat Thé Lau dit nog eens gaat bezingen. Als laatste liedje. Een toegift. Als een varken in zijn eigen schijt. Wentelt de poëtische gerechtigheid.