Zullen we die domme boeren zo helemaal op eind nog een allerlaatste keer tot op het bot beledigen? Alleen maar omdat het kan. Echt nog een ultieme vernedering in blessuretijd waar zelfs een stervende, kapot geschopte hond nog geen brood van lust? Wat zegt u? Almelo? Nee. Ik heb het hier niet over het waggelende middenveld van Heracles. Ik heb het over de Groningers. Dat stugge volk van zwijgers. Met hun drankneuzen en knikkende knieën. Uit de Parkinson Provincie. Die achterlijke veenlijken. Die fucking strontboeren met hun armzalige buksjek en hun spuuglelijke vrouwen die hun schommelende suukerbiet’n maar nauwelijks in de buustehoalders weten te houden. Die bedoel ik. Die reserve Duitsers. Onze eigen, lijkbleke slaven uit dat bevende wingewest aan de donkere kant van het IJsselmeer. Het Zwarte Gat van Nederland.

Die zou ik dus heel graag allemaal in een rij willen zien staan. Hopelijk in de vrieskou. Dat we er een gaskacheltje bij kunnen zetten. Lachen! En dan een mooi bord er boven: NAM GEEFT! Maken ze kans op een potje met geld waar natuurlijk bij lange na niet genoeg in zit. Is toch humor! Niks zo leuk als een ouderwets spelletje Verdeel en Heers. Ik zat te denken aan tienduizend euro per schadegevalletje. Ruim genoeg om die ongeletterden hun rammelende boerderijen uit te jagen en tegelijkertijd ook niet meer dan een fooi waar we zeker bij onze aandeelhouders geen scheve gezichten van gaan krijgen. Want dat moeten we niet willen in dit land. Prioriteiten!

En dan zetten we als slagroom op de taart de gaskraan weer wagenwijd open. Want het moet natuurlijk allemaal wel een beetje betaalbaar blijven. Een zakje met twee rode  puntpaprika’s kost nu al drie euro en negenenveertig eurocent! Dat is toch bijna genocide!

En willen we dat onze Hollandsche paprika’s volwassen worden met Russisch gas?! Gas waarmee ze de MH17 uit de lucht hebben geschoten? Dat is gifgas! Ik zeg u: over mijn lijk!  

Nou ja. Over hun lijk.

Natuurlijk bestaat er nu een gerede kans dat er met het opnieuw opstarten van de gaswinning een volgende reeks aardbevingen plaats gaat vinden. Daar gaan wij bij de NAM in ieder geval wel van uit. Anders zou die tienduizend euro schadevergoeding natuurlijk niks dan weggegooid geld zijn geweest. Wat we wel beter naar de mensen moeten gaan communiceren is de eigenaardige kronkel in die te kleine schedels die er voor zorg draagt dat ze nu al decennialang  hun eigen schade op ons proberen te verhalen. Alsof wij het zijn geweest die met onze weke harses boven een gasbel zijn gaan wonen.

Het beste zou het natuurlijk zijn als er binnen nu en een jaar of tien een aardbeving plaats vindt van zulks een verwoestende omvang dat die gehele Noord Groningse streek afbreekt van ons geliefde vaderland en naast Schiermonnikoog komt te liggen. Dan zijn wij van het gezeik af en dan kunnen die verliezers mooi voor zich zelf gaan beginnen. Hoe we dat nieuwe Waddeneiland dan moeten gaan noemen? Bersiap.