Er hing een journalist aan de lijn. Of ik wel wist dat er een heleboel gevoelige informatie over mij te vinden was op het internet? Ik vroeg hem over welke gevoelige informatie het ging? Nou. Hij wist bijvoorbeeld te vertellen dat ik op 14 februari a.s. te vinden zou zijn in het centrum van Nijverdal en dan ook nog heel specifiek in de kleedkamer van theater ZININ. Ik schrok me echt helemaal het laplazarus. Hoe kon deze journalist dat weten? Daar was een vrij eenvoudig antwoord op te geven. Hij had ergens mijn speellijst voorbij zien komen met allerlei plaatsnamen en data en toen was het voor hem een simpel gevalletje van 1 plus 1. Ik wist niet wat ik hoorde. Dus ergens op het internet was gewoon heel simpel te achterhalen waar Meneertje Manuel zich de komende maanden zou bevinden. Dat zou dus ook betekenen dat mensen met kwade bedoelingen zomaar via het internet op zouden kunnen zoeken waar ze mij in een hinderlaag kunnen lokken. Want ja. Ik maak nu eenmaal vijanden met mijn pen. Omdat ik nogal eenvoudig in staat ben gebleken om medemensen,  met al te starre denkbeelden, tot op het bot te beledigen. U wilt niet weten hoe vaak de bladzij in deze krant waarop deze column afgedrukt is op zaterdagochtenden in Rijssense en Enterse prullebakken belandt. Of ergens in het Midden Oosten op straat door honderden Islamitische pantoffels vertrapt wordt om daarna ook nog eens met veel vertoon van verontwaardiging in de hens te worden gestoken. Ik raakte echt totaal in paniek en vroeg aan de journalist of er nog iets van een redding mogelijk was? Nee. Mijn grove beledigingen en kwetsende opmerkingen jegens andersdenkenden zouden voor altijd en eeuwig terug te vinden zijn door kwaadwillenden. En daar was ik dan mooi klaar mee. Ik vroeg hem of het zin had om een andere identiteit aan te nemen? Dat ik vanaf nu door het leven zou gaan als de 12 jarige Samantha uit de Lutte met een enorme voorliefde voor kattenfilmpjes? Dat had zeker gekund, zei de journalist. Alleen jammer dat ik dit plan in een column op het internet had laten plaatsen en dat je geen Sherlock Holmes hoeft te heten om achter mijn orginele identiteit te komen. Vooral ook omdat de foto bij deze column niet meteen de indruk geeft dat we hier te maken hebben met de 12-jarige Samantha uit de Lutte. Dus de belofte dat het internet zou gaan zorgen voor de bevrijding van de vrije geest en zelfs in de meest repressieve samenlevingen zou gaan helpen met de scholing en emancipatie van het naar informatie hunkerende individu was een fabel?  Ja. Uiteindelijk is het met inwinnen van  informatie net als met het nuttigen van alcohol, het consumeren is heerlijk, de kater is legendarisch. En nu ga ik op zoek naar een 12-jarig meisje voor een nieuwe pasfoto.