Ze weten van niks en beloven van alles. Ze lullen links en ze dragen rechts. 150 dirigenten en het orkest blijkt wegbezuinigd. Ze doen maar wat.  

Ze schreeuwen vrede en fluisteren oorlog. Ze verlangen naar vroeger. Zijn altijd te laat. Ze parkeren in Den Haag en tanken in Brussel. Ze zwaaien met knollen. Gooien met citroenen. Ze doen maar wat.

Met hun liberale gejank en hun sociale gezichten. Met hun treurige vlaggetjes en hun eigen varkens eerst. Met hun nooit meer oorlog en hun bomen tot in de hemel. Met hun lenige leugens op hun rotsvaste gelijk. Het haken van pootjes. Het struikelen over woorden. In een piepklein toneelstuk van 280 tekens. Voor de ophef. Het vertier. Voor de bühne. Het is theater.

Het is de schuld van de ander. Het is allemaal dankzij ons. Het is niks mogen zeggen. In elke denkbare taal. Het zijn allemaal spionnen. Het zijn allemaal landverraders. Valse nichten. Met valse snorren. Vol valse beloftes. Met de diepgang van asfalt. De visie van een mol. In een land onder water. Ze spartelen. Ze trappelen. Ze doen maar wat.

Met hun kop in het zand. Met hun neus in de coke. Met de bevrediging nu en de kater voor later. Met die gespeelde woede en dat geveinsde verdriet.  Ze delen onze zorgen. Maar niet onze schulden. Want ja. Theorie. Praktijk. Bezwaren. Het is nu niet mogelijk. Het is niet echt. Het is maar theater. Zwaar theater. Zwaar en overgesubsidieerd theater.

En ze willen nog een liedje. Dus zingen ze nog een liedje. Hetzelfde liedje. Zoals elk jaar. Hetzelfde liedje. Door Nick. Of Simon. Aan dek van de Titanic. Hun Titanic. Onze Titanic. De mannen in pak en de vrouwen in jurken. Soepele jurken. Met hoedjes. Soepjurken en hoedjes. Allemaal hoedjes. Als decorum. Niks dan decorum. Doorlopen mensen. Hier is niks te zien. Al heel lang niet meer. Ze doen maar wat. Het is theater.

De troonrede werd ook dit jaar voorgelezen door een pluk schaamhaar. Het schaamhaar van de keizer. Het schaamhaar van Jan Keizer. Of Nick. Of Simon. Alles is plotseling zichtbaar in een koets van glas. En zie. Kijk dan. Hoe alles bij het oude blijft. Zoals het ons is beloofd. Nederland moet Nederland blijven. Toch? Nooit zal hier iets veranderen. Nou. Dat gaan we regelen. Uw wil geschiede.Tot in alle eeuwigheid. Niet samen. Wel amen. Voor de winnaars. Dezelfde winnaars. Dezelfde verliezers. Russische boerenjongens worden aan flarden geschoten door Amerikaanse raketten en Nederlandse Kamerleden bouwen hun pensioentje op. Oekraïense boerenjongens worden aan flarden geschoten door Iraanse drones en Nederlandse Kamerleden bouwen hun pensioentje op. Na ons de zondvloed. Na ons de verantwoordelijkheid. Na ons de rekening. Ze doen maar wat.

Ze staan op. Ze lopen weg. Ze komen terug. Ze zuchten. Ze steunen. Ze aarzelen. Ze stotteren. Ze spreken. Ze zwijgen. Ze beledigen. Ze staan op. Ze lopen weg. Ze komen terug. Ze zuchten. Ze buigen. Het is theater. Ze doen maar wat.