Ik had de organisatie van de Zwarte Cross er nog zo voor gewaarschuwd. Pas nou een beetje op met die satire! Niet iedereen gaat dat snappen. Die mensen zijn nog niet zo ver. Die geloven nog in God. Of die denken dat ze nog in God geloven. Of het zijn mensen die denken dat mensen die nog in God geloven zich niet zelf kunnen verdedigen. Wat natuurlijk ook zo is. Omdat ze het daar te druk voor hebben. Want dat zijn nog echte gelovigen. Die hebben daar een dagtaak aan. En dus houden de mensen, die weten dat andere mensen daar geen tijd voor hebben, omdat die andere mensen nog wel echt ergens in geloven, overal in het land een oogje in het zeil om te kunnen ingrijpen als die hulpeloze gelovigen slachtoffer dreigen te worden van satire. Nogmaals. De mensen die de satire daadwerkelijk op heterdaad betrappen, dat zijn dus niet de echte gelovigen. Dat zijn de hulpsinterklazen. Of knechten. Dat is beter. Dat zijn de knechten. Of slaven. Nog beter. Het zijn slaven. Witte slaven. Die nog iets goed te maken hebben. Die stad en land afreizen op zoek naar dingen die niet door de beugel kunnen. Die echte gelovigen hebben daar geen tijd voor. Die hebben Twitter en Snapchat. Dat zijn volgelingen. Die vreten zelf geen klap uit. Geloven maakt nu eenmaal lui. Is niet anders. De hele dag een beetje Zijn Woord Re-Tweeten. Dat is een dagtaak. En oh ja, doodsbedreigingen versturen. Dat ook. Alle Zwarte Crossers moeten dood! En niet voor de grap. Bloedserieus! Dat er geen misverstand over ontstaat. De Islam doet niet aan satire. Nu niet. Nooit niet. Maar ja. Toch doen. En nu is het te laat. Het is al in gang gezet. Stroomversnelling. Kick Out Zwarte Cross. We zijn door de knieën gegaan. Er zijn bordjes weggehaald. De islam heeft gewonnen. En dat pikken de racisten niet. Mensen raken in de war. Is geloof nu ook al ras? Opiniemakers betrekken de loopgraven. Het halve land staat op zijn kop. Iedereen boos. Feest naar de kloten. De Zwarte Cross is dood, lang leve het Donker Blanke Motoren Festijn. 

Ik vraag me als Tukker al langere tijd af waar ze toch vandaan komen, die volkomen humorloze figuren die werkelijk alles ter discussie stellen. Die afreizen naar Lichtenvoorde om van dichtbij en met eigen ogen te aanschouwen welks een racistisch, boreaal gezelschap daar ieder jaar een IJzerbedevaart houdt. Wat zijn dat voor types die na drie dagen bier drinken thuiskomen in de Randstad en dan hun vrinden en vrindinnen een foto laten zien met de schokkende tekst:’ Say Yes to Apartigheid!’ 

Als je in deze tekst ook maar een flinterdun bewijs vermoedt van steun aan het misdadige Apartheidsregime dan ben je of een hele domme blonde muts die onder het pseudoniem Jill Mathon als copywriter werkt voor een reklamebureau. Of je snapt satire.