Als je het onthoofden van een 70-jarige vrouw een hele prestatie vindt, dan heb je de lat in het riool liggen. Het is zo fucking laag-bij-de-gronds. Het is zo achterlijk primitief. En ja. Het is ook zo dodelijk effectief. Want waarom zou je nog een vak leren als je met een simpel keukenmes een complete samenleving weet te ontwrichten? Daar staan we dan met onze high-tech. Onze precisiebombardementen. Onze drone-aanvallen vanuit een schuurtje in Utah. Ons peperdure, anonieme geweld wordt volledig te niet gedaan door een achterlijke gladiool op Tienertoer met een keukenmes van de Carrefour. Die ook mij tussen de schouderbladen raakt. Want ik had een heel ander stukje willen schrijven. Iets vrolijks. Over een paar boeren die Rob Jetten een voedselpakket komen bezorgen. Met konijn en varken! Want Rob is vegetariër! Hahaha! Is toch lachen! Ik had willen schrijven over het schandalige inkorten van Opsporing Verzocht en de desastreuze gevolgen die dat zal gaan hebben voor de toch al wiebelende diversiteit op onze Publieke Omroep. Satire! Ik had het over Donald Trump willen hebben, die zich met een paar roze handboeien vast heeft laten ketenen aan de centrale verwarming in het Witte Huis. Ik had het over deze schitterende herfst willen hebben en over wandelen in Vasse. Over wandelen in Haaksbergen. Over wandelen in Nijverdal. Over paddestoelen. En konijnenholen. En Rob Jetten. Ik had hier een vurig pleidooi willen houden voor zomaar iets. Dat we de onzin een kans moeten geven. Ik had het over mijn theatertour willen hebben. Alle optredens uitverkocht! Nog nooit vertoond! Ik had willen schrijven over het prachtige boek van Marieke Lucas Rijneveld. En dat ik het heel erg vond van haar broer. Ik had willen schrijven over autobranden. En elektrische fietsen. En touristen op elektrische fietsen. Met een helmpje op. Dat ik mensen die fietsen met een helmpje op een beetje belachelijk vind. Omdat ze met dat helmpje op voor alles lijken aan te geven: Ik kan er helemaal geen kloten van. Ik had willen schrijven over het geluk van de Graafschap en de platencollectie van Ron Jans. Voor zijn kop. Ik had het over voetbal in tijden van corona willen hebben. En die in- en intrieste geluidsbanden die ze gebruiken.  En waarom we geen muzikanten op de tribunes zetten die iedere wedstrijd van een live-soundtrack voorzien. En dat het mes dan aan twee kanten snijdt. En dan zit ik toch weer in Frankrijk. Bij die primitieve terrorist. En zijn akelig effectieve terreur.

Moe. Dat ben ik er van. Ik ben er doodmoe van. Zeker nu. Waar alle dagen toch al op elkaar lijken. Dat je naar bed gaat als Ronald en wakker wordt als Frank. De Boer. Bedoel ik. En dat je hoopt dat we met die anderhalve meter regel in ieder geval voor even verlost zijn van al te persoonlijk terrorisme. En dat je dat gedroomd hebt. En dan weer wakker schrikt.