Hier heb ik dus al over gedroomd. Dat hij niet meer weg gaat. Dat hij zich verstopt in de meterkast om dan met lichtsignalen zijn achterban de kop blijvend gek te maken. Dat het er gaat spoken. Bruce Springsteen componeert op dit moment de bijbehorende ballade al :

‘ The Pitiful Phantom of the Washing White House’.

Er is vast wel een wit laken te vinden in zijn kennissenkring. Want hij gaat niet meer weg. Hij heeft zich met een paar roze handboeien uit het nachtkastje van Melania vastgeketend aan een verwarmingsbuis. Er gaan geruchten dat ze hem straks komen halen. Robert de Niro schijnt al onderweg te zijn, zittend op de rug van een razende stier. Natuurlijk. Hij heeft een paar mooie uitnodigingen op zak. Hij kan gaan hokken in Moskou met Edward Snowden. Of ergens een datsja delen met Halbe Zijlstra. Hij kan zelfs een flatje krijgen in Noord-Korea met uitzicht op een splinternieuwe lanceerinstallatie. Maar ja. Moet hij wel een sprintje trekken over het grasveld achter het Witte Huis. Want ze houden hem van alle kanten in de gaten. En hij is niet zo van de sprintjes. Hij is van de lange adem. Hij gaat nooit meer weg. Hij heeft zich opgesloten in de Panic Room. Niet de originele Panic Room. Die was nog uit de tijd van de kleine Bush. Hij heeft een Panic Room in de Panic Room laten bouwen. En voor de zekerheid ook nog een Panic Room in de Panic Room in de Panic Room die stond in de originele Panic Room. Ideetje van Vlad. Russisch ontwerp. Wel wat aan de krappe kant. Pitch and Putt. Meer is er niet van. Hoeft ook niet. Want hij gaat toch nooit meer weg. President ben je tenslotte voor het leven. En hij had het toch eerlijk gewonnen! Bijna de helft van de stemmen! Dat is toch zo goed als de meerderheid! En daar gaat het om. Dat het zo goed is als de meerderheid. En het stond op Twitter. Dat hij had gewonnen. Dat stond op Twitter. Sterker nog. Dat had hij zelf op Twitter gezet. En als zelfs de president het zegt. Dan moet het toch waar zijn. Dat moet gewoon. Want hij gaat echt niet meer weg. Hij zit nu in de Oval Office met zijn voeten in een emmer sneldrogend cement. Had hij van zijn vader geleerd. En die had dat weer van de maffia. Het gaat om de blijvende impressie. Hij zou vanaf nu alle komende presidenten in de nek hijgen. Ze in hun ballen trappen. Ze bij het kruis grijpen. Als een voortdurende herinnering. Dat het niet meer weg gaat. Dat het nooit meer weg gaat. We hebben 4 jaar de grootsheid van zijn Verenigde Staten gevierd. En dat was al een meer dan fantastisch feest. En nu mogen we ons gaan opmaken voor zijn rancune. Party Time!