Tubantia 11 April 2020

Dat heb ik weer. Zit ik al weken in isolatie, met vrouw en kind binnen handbereik, ben ik niet agressief genoeg. Ik lees overal dat er een enorme toename is in het huishoudelijke geweld en dan blijk ik weer dat ene sneue type dat nog geen deuk in een pakje boter slaat. Mijn vrouw zei het deze week treffend, terwijl ze me met een klopboormachine achterna zat: ‘Jij bent echt in geen enkele statistiek terug te vinden!’ En dat is ook zo. Het is niet alleen een gebrek aan spiermassa. Ik mis ook een stukje overtuiging. De overtuiging dat de crisis waarin we verkeren exclusief op het conto van vrouw en kinderen geschreven kan worden. Volgens mij is het de schuld van de vleermuizen. Maar ja. Welke man stapt er nou in het tweeduister op zijn fiets om een paar vleermuizen op de bek te timmeren? Die zijn niet alleen donders moeilijk te vinden, die zijn nog lastiger te raken. En wat doe je dan? Dan loop je voor de zoveelste maal naar de keuken om te kijken of daar nog wat te knokken valt.

Je leest overal dat deze periode vooral het allerbeste in de mens naar boven brengt. Mensen zorgen weer voor elkaar. Mensen springen voor elkaar in de bres. Brengen offers. Hebben lief. Je moet alleen niet tussen de regels door gaan lezen. Waar opeens zevenduizend scholieren spoorloos verdwenen blijken te zijn. Waar hotels worden ingericht als Blijf van mijn Lijf-huizen.  Waar vrouwen wanhopig proberen besmet te raken om zo even een welverdiende pauze in te kunnen lassen.

Mensen willen graag het goede doen. Zeker met Pasen. Het geeft ze kracht. En geloof. In een goede afloop. En wonderen. Maar er is niks wonderlijks aan deze periode. Het gaat precies zoals altijd. Doktoren zetten hun leven op het spel. Verplegend personeel sterft nog liever dan hun patienten in de steek te laten. En tegelijkertijd verdienen handige klootzakken miljarden door te speculeren op de ellende van een ander.

Als we over een jaar of tien de volgende pandemie over ons heen krijgen weten we in ieder geval waarom er zo traag gereageerd wordt. In de eerste paar weken krijgen de allerrijksten de mogelijkheid om hun bezit veilig te stellen. Riskante aandelen van de hand te doen. Een paar beademingsapparaten naast het zwembad te laten plaatsen. Het personeel alvast ontslag aan te zeggen. En pas dan, als het te laat is, mag de overige 99 procent de kruimels verdelen. En de rekening voldoen. Het is geen hogere wiskunde. En je hoeft ook geen Nostradamus te zijn om te voorzien dat we binnenkort helemaal suf zullen worden geluld door allerlei politiek rattenvangers. Want iemand zal hier verantwoordelijk voor worden gehouden. Iemand moet hier boete voor gaan doen. Want het is de schuld van de ander.  We vergeten niks. En we vergeven niemand. Als ik Jezus was zou ik dit jaar mooi blijven liggen.