Lezers! Vandaag wil ik het met u gaan hebben over De Kloof. En dan heb ik het dus niet over dat sleufje waarmee u met de zijkant van een muntje de tepel van uw vrouw weer vast kunt draaien. Dat is een kloofje. Ik heb het ook niet over de afstand tussen Zandvoort aan Zee en New York City. Dat is de Atlantische Oceaan. Ook heb ik het niet over de ruimte die er plotseling  ontstaat tussen de ene en de andere mens terwijl ze net daarvoor nog met 130 kilometer per uur gezellig over een landweggetje aan het jakkeren waren. Dat is ook geen kloof. Dat is een eik.

De Kloof waar ik het over wil gaan hebben is de Verzonnen Kloof. De Zogenaamde Kloof. De Kloof Alsof. De Kloof tussen Stad en Platteland. De Kloof tussen Links en Rechts. De Kloof tussen Progressief en Conservatief. De Kloof tussen Mijn en Dijn. De Kloof die er met de haren bij gesleept is. Omdat er boekjes moeten worden verkocht. Omdat er verkiezingen moeten worden gewonnen. Omdat er oorlogen gevoerd moeten worden. Omdat we ons helemaal kapot vervelen. Omdat we alleen nog maar lijken te bestaan als we ons zo ver mogelijk weten te verwijderen van de Anderen. De Linksen. De Rechtsen. De Vrouwen. De Buitenlanders. De Mensen die Anders Ruiken. De Boeren. De Burgers. De Buitenlui.

Het eigenaardige aan De Kloof is dat die alleen maar lijkt te bestaan in ons eigen hoofd. Als we De Kloof namelijk bekijken met een verrekijker vanaf de maan, dan zien we helemaal geen kloof. Dan zien we slechts die ene planeet. Waar de Atlantische Oceaan een brug blijkt. En de Grand Canyon een wonder. Waar alles aan elkaar vast zit. Waar alles en iedereen met elkaar te maken heeft.  Rond. Als een verhaal. Een verhaal dat echter al zo vaak verteld is dat niemand er nog naar luisteren wil. Omdat ze het een strontvervelend verhaal vinden. Omdat harmonie niet verkoopt. Omdat vrede een ander woord voor stilstand is. Omdat het creëren veel te veel moeite kost. Omdat het veel lucratiever is om te vernietigen. Kapot moet het. En dood. Allemaal.

Vandaar De Kloof. Die Kloof Alsof. Die van Dezelfden de Anderen maakt. Die van Lotgenoten Tegenstanders maakt. Die de Medemens tot Vijand maakt. Die de hele dag niks anders doet dan het vuur opstoken. Insinueren. Bagatelliseren. Intimideren. Opfokken. Bedreigen. Bedonderen. Belatafelen. Totdat we ons allemaal terug hebben getrokken in onze eigen loopgraaf. In ons eigen schuttersputje. In onze eigen bubbel.

En daar zitten we dan. In een land dat tussen onze kiezen als een stuk kauwgum uit elkaar valt. Waar de onderlinge solidariteit als een Dodo kapot geknuppeld is. Waar de armoe groeit. Waar het rechts-extremisme groeit. Waar de aandelenwinsten exploderen en de algoritmes alvast de uniformen van onze opa’s uit de kast hebben getrokken.

Ben ik te zwart-wit? Dat zou kunnen. Maar dan toch. Maak van uw Kloof een Zebrapad. Voor alle zekerheid.