Ik heb dus nooit geweten dat Meghan Markle zwart was. Tuurlijk. Ik zag er altijd wel iets aan. Maar wat? Ik heb daar nooit echt een vinger achter kunnen krijgen. Ik heb de link met haar huidskleur nooit weten te leggen. Dat is mijn fout. Ik ken haar voornamelijk als actrice. Dacht altijd dat het een rol was. En dat zag ik kats verkeerd. Daar wil ik dan ook mijn oprechte excuses voor maken. Zal niet weer gebeuren. Hoop ik.  

Afgelopen week heeft Meghan Markle het Britse Koningshuis beschuldigd van racisme. Niet echt een hele gewaagde uitspraak. Alsof je iemand die met 120 kilometer per uur door de bebouwde kom scheurt beschuldigt van het met 120 kilometer per uur door de bebouwde kom scheuren. Alsof je in de nieuwe vriendin van André Hazes jr. zijn moeder zegt te herkennen. Alsof je voorspelt dat Pinksteren en Pasen ook dit jaar niet tijdens de Kerstdagen plaats gaan vinden. Een inkoppertje. Meer was het niet. Toch ontstond er enorm veel ophef.

Want ophef verkoopt. Ophef is goed voor de kijkcijfers. Het boekje dat je probeert te verkopen. De verkiezingen die je probeert te winnen. En het maakt uiteindelijk geen drol meer uit aan welke kant van de ophef je als mens de stellingen betrekt. Ophef is handel. Ophef is een volle zaal. Ophef is een goed gevulde stembus. Ophef is kassa.

Er zijn mensen die vinden dat het Britse Koningshuis zich onmiddellijk op moet heffen. Omdat een Amerikaanse actrice zich onheus behandeld voelt. Tegelijkertijd zijn er mensen die vinden dat alle Amerikaanse actrices onmiddellijk terug moeten worden gestuurd naar Engeland. Omdat een werkloze indiaan zich onheus behandeld voelt. Er zijn mensen die vinden dat Engeland zich door dat verschrikkelijke Koningshuis steeds verder isoleert van de rest van de mensheid. Er zijn ook mensen die het idee hebben dat Engeland zo snel mogelijk een eiland moet worden. En dat mag. Want alles mag. Alles is waar. Iedereen heeft gelijk. En vooral de mensen die worden betrapt op een leugen hebben gelijk. Want dat is de moderne definitie van de waarheid. Dat is niks dan een razendsnelle leugen. Al die razendsnelle leugens bedekken we vervolgens met nog snellere leugens zodat over drie dagen iedereen alles weer vergeten is. En dan begint alles weer opnieuw. Dat is onze werkelijkheid. Ooit haal ik mijn gelijk. Voor eventjes.

We gaan volgende week weer naar de stembus. Om mannen en vrouwen ons parlement in te krijgen die hun best gaan doen voor de mensheid op de langere termijn. Die zich niet druk maken om de ophef. Het rumoer. De oppervlakte. Niks daarvan. We gaan voor de mannen en vrouwen die bij Utopia niet meteen denken aan reality televisie. We gaan voor de bruggenbouwers. Vrouwen van stavast. Mannen van de gestampte pot. Volksvertegenwoordigers. Niet dat gepreek voor eigen parochie. Niet die Henk nog Bleker. Maar kleur. Alle kleur. En dat dan mengen. Worden we vanzelf zwart.