Dat is me ook wat. Is me daar potjandorie het woordvoerderschap Huisvesting Ongedocumenteerde Legbatterijkippen Met Een Vlekje door de neus geboord na een ietwat ongenuanceerd Twitterberichtje uit 1983. Niet dat ik ontken dat ik ooit iets ongenuanceerds heb gepubliceerd. Mijn gebrek aan nuance is geen perongelukje. Dat is mijn werk. Daar hebben ze nu eenmaal mijn humor verstopt. Wat ik wel ontken is dat het bericht verscheen op Twitter. Volgens mij had ik het op de muur van het herentoilet van Kapsalon De Moffenhoer gekalkt. Met een urinevaste stift. En ik beweer ook helemaal niet dat ik de auteur niet ben van die zogenaamde kwetsende boodschap. Is ook zinloos. Dat is nu eenmaal de pest met de sociale media. We zitten in de digitale wereld met ons allen in een tot aan de nok volgepropte gele mini-onderzeeër. En uiteindelijk komt alles boven water. Al dan niet in stukken.

Wat ik daar op die muur heb geschreven? Volgens mij iets over het nationaal socialistische verdienmodel van onze Oranjes en het geïnstitutionaliseerde kwaad dat zich al eeuwenlang als een pruik weet te vermommen als gesubsidieerde folkloristische achterlijkheid. Maar dan korter. Ik was nu eenmaal vinnig republikeins in die dagen. Nog steeds wel eigenlijk. Ik wil dan ook benadrukken dat ik met deze verklaring op geen enkele wijze afstand neem van mijn felle anti monarchistische opvattingen. Dan maar geen lintje. Wat zeg ik. Duw die onderscheiding maar in de bevallige reet van mijn omhooggeboren dorpsgenoot Henk Kamp die als grootinquisiteur van het Neoliberalisme het klassieke spelletje van armoedzaaiers nog een metertje dieper in de grond stampen tot ware kunst heeft weten te verheffen. Het is hem van harte gegund. Doe maar het grootste kruis dat er te vinden is. Met de doos er nog om heen. Houzee!

Ik zou dus aan de slag gaan als woordvoerder voor de Partij voor de Dieren in de gemeente Goor. Vooral ook omdat ik in datzelfde Goor een verleden heb als werknemer van de PINGO. Nu weet ik ook wel dat een vakantiebaantje bij de PINGO lastig te verkopen is als het werk van een dierenvriend. Al vind ik ergens dat werken in een kippenslachterij ook een soort van dierenactivisme is. Moet je het wel ruim meten. Heel ruim. Maar goed. Het hoeft al niet meer. Ze hebben een andere woordvoerder gevonden. En ik wens Badr Hari ontzettend veel succes! Wel op komen dagen!

Om een volgende publicitair debacle te voorkomen heb ik een klein rondje gemaakt door mijn nogal uitgesproken schriftelijke verleden en ben ik tot het volgende lijstje gekomen van mensen die mij niet eens hoeven te bellen: Blije christenen die nog zoekende zijn. Moslims met iets te korte lontjes. Niet zulke hele leuke joden. Lelijke vrouwen in lelijke leggings met ergens iets van een achtergrond. Henk Kamp zelf. Verzekeringsbedrijven uit Libië. Dat ene niet zo heel erg lekker draaiende Noord-Koreaanse standup-comedy-podium. De tandarts van Frank Masmeier. En de reclasseringsambtenaar van Gideon van Meijeren.