Grote consternatie in de familie. Tante Jo en Ome Gerard uit Rectum zijn plotseling van de ene op de andere dag autonoom geworden. En dan niet autonoom in de betekenis dat ze sinds kort dan eindelijk zonder begeleiding kunnen wonen. Dat gaat niet. Zonder begeleiding zijn Tante Jo en Ome Gerard binnen een maand niet alleen doodongelukkig maar ook nog eens kats overleden. Aan van alles. Nee. Tante Jo en Ome Gerard hebben vorige week dinsdag besloten dat ze het gezag van de zogenaamde ‘Nederlandse Roverheid’ niet langer erkennen en gaan sindsdien door het leven als ‘Vrieje Soerefrein’n.’ ‘Als vrije soevereinen?’ Vroeg ik. ‘Nee.’ Zei Ome Gerard. ‘As Vrieje Soerefrein’n! Wie herkent hemoal niks meer!’ ‘Joa.’ Sprak Tante Jo. ‘Wie bunt Vrieje Soerefrein’n! En egt André, ut is asof alles in een keer op zien plek völt, want ik zea nog teeg’n Gerard, dat van dee Soerefrein’n die niks meer herkent, da’s krek iets veur oons, want hoe vake gebeurt ut wal nit da’w ans an begint en dan halverwege as dwaaz’n um oons hen kiekt en warkeluk gin flauw benul meer hebt woar ut ok al weer met eindigt?!’ En dus hadden ze vorige week dinsdag besloten dat ze geen onderdeel meer ergens van uit zouden willen maken en stante pede het gemeentehuis in Goor gebeld met de mededeling dat ze geen ene rooie rotcent belasting meer zouden betalen. ‘Maar jullie betalen toch helemaal geen belasting?’ ‘Ut geet um ut principe!’ Sprak Ome Gerard met een verbeten gezicht. ‘En ut gas en lech he’w ok of loat’n sloet’n, smiesterige oetvretters.’ Ik vroeg of dat in hun verzorgingscentrum niet gewoon centraal geregeld was maar dat was volgens Tante Jo ‘niks dan ’n papier’n warkelukheid.’ En oh ja. Ze hadden ook nog een rekening gestuurd naar burgemeester Nauta voor het lieve sommetje van 1 miljoen euro. De man. Daar hadden ze namelijk nog recht op. Ik vroeg waar ze die informatie vandaan hadden gehaald. ‘Internet.’ Fluisterde Tante Jo. ‘Stond amoal gewoon pontefekaal op ut internet! Op hun eag’n tjampoeter! En dat nit allene. Ut stond ok op de tjampoeter van de buur’n! Want wie bunt natuul’k nit gek! Wie zeukt dat tot op de bodem oet! En dan komt die inskriefformelier’n ook nog eens zo oet de eag’n printer roll’n en dee eag’n printer, den he’w a zolange, doar he’w nog nooit iets met e had. En dan he’j allene nog nun paar keer wat eenmalige kost’n en doarnoa is ut zo goed as gratis.’ Ze keken me glunderend aan, zittend aan hun kleine keukentafeltje met daarbovenop een grote hutkoffer waar ze de beloofde twee miljoen euro in zouden bewaren, want de Rabobank vertrouwden ze ook al niet meer, ‘dee zit ja kats onder de plak van de WAF.’ Ik nam afscheid van mijn twee ‘Vrieje Soerefrein’n’ en zag ze, zittend in hun rolstoelen, wachtend op een verzorger die de tijd zou vinden om ze even buiten in het zonnetje te zetten.