Nederlanders worden steeds depressiever. Niet alle Nederlanders. Alleen de Nederlanders die kampen met diep ongelukkige gevoelens. Daar is dus duidelijk een verband aan te wijzen. De eenvoudigste oplossing zou dan ook zijn om mensen die gebukt gaan onder zware depressiviteit te overspoelen met een enorme dosis geluk.  Dat is echter makkelijker gezegd dan gedaan. Want er zijn mensen die halen het puurste geluk uit een nieuwe plaat van ABBA. Die staan dan echt te springen van blijdschap. Andere mensen zitten in een rolstoel.

Dat zal altijd het probleem blijven met onze geestelijke gezondheid. Niet iedereen wordt blij van dezelfde dingen. Waar de ene mens zweert bij het paraderen in een kek uniform en het hartstochtelijk toejuichen van een sterke man die voor alles een oplossing paraat heeft zijn er tegelijkertijd een heleboel andere mensen nodig die daar dan het slachtoffer van moeten worden. En de geschiedenis heeft uitgewezen dat een langdurig verblijf in een concentratiekamp niet al te best is voor je humeur. Daar ga je al.

Het geluk van de ene mens gaat vaak ten koste van het geluk van de ander. Ontzettend leuk natuurlijk, al die dolgelukkige strijders van de Taliban die op dit moment in een optocht door de straten van Kaboel rijden terwijl ze tüterend als Turken de overwinning vieren. Er zijn echter ook een heleboel verliezers die absoluut niks te delen hebben in dat geluk. Vrouwen bijvoorbeeld. Nu weet ik ook wel dat het geluk van de vrouw nog nooit inzet is geweest van een gewapend conflict. Omdat de andere helft van de mensheid daar echt nog nooit het nut van ingezien heeft. Maar het lijkt me goed om dat voor de zorgvuldigheid toch even aan te stippen. Bij het zien van al die blije eikels. Met hun achterlijke middeleeuwse overtuigingen. En dan heb ik het dus niet alleen over Texas.

Depressiviteit is een typisch menselijk probleem. Natuurlijk is er weleens een konijn voor een trein gesprongen. Maar dat was uit speelsheid. En we kennen natuurlijk allemaal het eigenaardige gedrag van de lemmingen die massaal de verdrinkingsdood tegemoet trippelen. Die doen dat echter om andere lemmingen het leven te redden. Bij dreigende hongersnood. Of een Formule 1- evenement in hun duinen. Dat is altruïsme 2.0. Dat is het tegenovergestelde van depressiviteit. Die beestjes halen het opperste geluk uit het redden van alle anderen. Natuurlijk vertonen lang niet alle lemmingen dergelijk gedrag. Er zijn ook minder leuke lemmingen. Rotterige lemmingen. Duitse lemmingen bijvoorbeeld. Die halen de zee niet eens. Die blijven achter op het strand. In een kuil. En dan gaan ze die andere lemmingen uit liggen lachen. Want zo zijn sommige lemmingen. Niks menselijks is ze vreemd.

Steeds meer mensen proberen hun eigen somberheid te pareren door de schuld van dat ongeluk neer te leggen bij een overzichtelijke groep anderen. Je zou dat het Prozac Fascisme mogen noemen. En uiteindelijk is dat de enige ware weg naar het pure geluk. De groteske leugen