Kijk. Dat wat die Oppenheimer dacht. Dat denk ik dus ook heel vaak. Ze snappen me niet. Niet dat ik verstand heb van het splitsen der atomen. Dat schaar ik onder het moedwillig beschadigen van dingen die je veel beter met rust kunt laten. Daar hou ik niet van. Ik ben meer van het verenigen. Een verbinder. Dat ben ik. Een soort van Gandhi. Maar dan zonder die jurk. Wat natuurlijk helemaal geen jurk was. Maar u snapt wat ik bedoel. Niet dat ik er iets op tegen heb. Mannen die rondlopen in jurken die helemaal geen jurken zijn. Ik denk zelfs dat de wereld er van op zou knappen. Donald Trump die bij de rechtbank arriveert in een jurk die helemaal geen jurk is. En dat ie dan ook nog dat hele roteind is komen lopen. Helemaal vanuit Florida. Zonder te smokkelen. Dat hij niet al na tien minuten op een golfkarretje is gestapt. Gandhi is ook nooit op een golfkarretje gestapt. Dat zou me wat zijn geweest. Dat hij die tocht van 400 kilometer dwars door India had afgelegd op een golfkarretje. Dat zou hem de Lance Armstrong van de Indiase Onafhankelijkheidsbeweging hebben gemaakt. Niet dat ik hiermee wil suggereren dat Donald Trump onder de doping zit. Hoeft ook niet. Trump kan niet eens fietsen. Die zou zelfs van een hometrainer vallen. Trump is niet zo van de lichaamsbeweging. Wat ik er van begrijp is dat hij zelfs het masturberen heeft uitbesteed. Dan ben je wat aan de luie kant. Vind ik. Een rare piemel. Schijnt hij te hebben. Een hele gekke penis. Zou eruit zien als een paddenstoel. Compleet met een zwaaiende kabouter die onder de rode stippen zit. Vlekken. Rode vlekken. Kabouter Oppenheimer. Koosnaampje. Niet dat ik daar fotografisch bewijs van heb. Van die paddenstoel. Maar je hoort weleens wat. En die informatie deel ik vervolgens maar al te graag met mijn lezers. Want zo ben ik. De vriendelijkheid zelve. Word niet altijd goed begrepen. Maar dat geeft niks. Is toch een beetje het lot van het stabiele genie. Die ziet nu eenmaal dingen die niemand anders ziet. Dat inzicht maakt ons vaak tot hele eenzame mensen. Geeft niks. Je krijgt er ook veel voor terug. Geslachtsziektes. Onbegrip. Een atoomoorlog. Want dat kan dus ook nog steeds. Dat er binnenkort kernwapens gebruikt gaan worden. Omdat we die nu eenmaal overal nog hebben rondslingeren. En er zijn altijd mensen die dan denken: ‘Ach. Het zou toch ook zonde zijn om die zomaar weg te gooien.‘

Zal wel even een dompertje zijn. Voor de mensheid. Voor het milieu. Voor het komende theaterseizoen. Voor Carice van Houten. Voor Heineken. Voor Barbie. Toch denk ik dat we even door die zure paddenstoel heen moeten bijten. Want dat al die kernwapens pas gebruikt gaan worden door toekomstige generaties, die daar zelf nooit ook maar ene rotcent in geïnvesteerd hebben, dat is pas echt een ondraaglijke gedachte.

Dat snap ik.