Ik weet niet precies wat ik verkeerd doe, maar het is nu al meer dan 5 jaar geleden dat ik voor het laatst serieus met de dood ben bedreigd. Nou ja, als we de loopgravenoorlog die we het huwelijk noemen even buiten beschouwing laten. Ik las dat zelfs de leden van het Outbreak Management Team inmiddels niet meer zonder politiebegeleiding met hun petrischaaltje door de wasstraat kunnen. En dat is natuurlijk een absolute schande. Ik snap dat een doodsbedreiging het leven een enorme oppepper kan geven. Als je tenminste de persoon bent die deze doodsbedreiging uit. Het is vaak de enige mogelijkheid om je onooglijke, miezerige, totaal mislukte bestaan, vlak voor de kist, nog een piepklein beetje cachet te geven. En een doodsbedreiging uiten is ook geen hogere wiskunde. Zelfs iemand met dyslexie kan het. Al moet het slachtoffer van de bedreiging wel even leuk mee doen. Dat je niet gaat denken: ‘Ik dood je maak? Wat is dat nu weet voor een grammaticale nonsens?’
Het grote probleem rond de doodsbedreiging is het gemak waarmee deze gemaakt kan worden. Het is niet zoals vroeger, toen we onze godsgruwelijke hekel, aan wie dan ook, eerst in een stuk steen moesten beitelen, deze steen vervolgens kilometers lang op de rug dragen om deze dan vervolgens, woedend!, voor de ingang van de hut van je strontvervelende buurman te deponeren die het na herhaalde waarschuwingen nog steeds de normaalste zaak van de wereld vond om zijn dinosaurus op jouw grasveldje te laten schijten. Dat was vaak meer dan 2600 kilometer lopen. En dan is de ergste woede wel gezakt.
De enorme inflatie rondom de doodsbedreiging is gewoon niet goed voor onze maatschappelijke verhoudingen. Het kan niet zo zijn dat het leven van iemand als Geert Wilders net zo veel waard is als iemand die zijn vuilnisbak op de verkeerde dag aan de weg heeft gezet. Het is volstrekt belachelijk als we accepteren dat iemand die per ongeluk een domme opmerking maakt op Twitter wel een doodsbedreiging aan haar broekje krijgt terwijl ik als professioneel amokmaker volledig genegeerd word. Ik heb weet van een aantal cartoonisten die na honderden, zeer radicale afbeeldingen van de Profeet Mohammed gemaakt te hebben nog steeds door geen enkele moslim met de dood zijn bedreigd en die nu maar, uit pure wanhoop! , zijn begonnen met automutilatie. Die heb ik dus huilend aan de telefoon hangen, in het holst van de nacht, met een potlood in hun arm terwijl ze me in het oor jammeren : ‘ Ik maak mezelf hartstikke dood!’ Maar ja. Dat telt niet. Dus dat vertel ik ze dan. En dan zijn ze boos op mij. Et cetera. Enzovoort.
Wees gewoon een boeddhist. Die weet dat de mens een sterfelijk wezen is. Iedere doodsbedreiging is dan ook een volstrekt zinloze activiteit. Leun gewoon achterover en wrijf over je buik. Al die anderen. Ze sterven vanzelf. Je moet gewoon geduld hebben.