Het grote probleem met muzikanten is hun nogal wereldvreemde kijk op zowat alle dingen. Zeker op alle vrouwelijke dingen. Muzikanten zijn raar. En ik weet waarover ik praat. Ik ben me er zelf eentje. Muzikanten zijn rare mensen. Apart slag volk. Kunnen we niks aan doen. Is onze schuld ook niet. Komt door het publiek. Die dragen de artiesten op handen. Daar is nog nooit iemand een beter mens van geworden. Vraag dat maar aan Demis Roussos. Vraag dat maar aan de mensen die Demis Roussos op handen hebben gedragen.

Muzikanten leven in een alternatieve realiteit. Zo’n applaus voor de zorg. Dat krijgen de muzikanten dus elk optreden. En dan niet eenmalig nadat de noeste arbeid er na een

8-urige werkdag eindelijk op zit. Acht uur! Werkdag! Weet je hoe lang dat is! Dat zijn bijna 20 optredens achter elkaar ! Dat is toch onmenselijk! We zijn toch geen verplegers! We zijn kunstenaars!  Wij willen bewonderd worden!  

Al bij binnenkomst worden de muzikanten onthaald met een daverend applaus. Na elk fucking liedje krijgen we een daverend applaus. Zelfs na een volkomen mislukte solo op een kapotte gitaar halverwege datzelfde kutnummer. Daverend! Applaus! En dat zouden we heel eigenaardig moeten vinden. Dat we denken: ‘Die fuckers steken ons de gek aan…’

Maar nee. Wij vinden niks raar. Wij vinden dat de normaalste zaak van de wereld. Maar applaus na je werk is niet normaal. Je gaat toch ook niet staan klappen als de doodgraver een kist in de grond laat zakken. Zelfs niet als Willem Engel in die kist ligt. Nou ja. U snapt wat ik bedoel.

Maar al dat applaus. Daar doen we het dus voor. Kan ook niet anders. Want er rest niets anders. Voor het geld hoeven we het niet te doen. Dat is op het moment dat we het podium op stappen al lang over een balk geflikkerd. Daar is de zaaleigenaar van betaald. De journalist. De directeur. De uitgever. De boeker. De plugger. De diskjockey. De brouwer. De pisbakkenverhuurder. De man van de dranghekken. De eigenaar van Spotify. De aandeelhouders van Spotify. De aandeelhouders van Shell. En daar zijn vooral de muzikanten van betaald die er wel in geslaagd zijn commercieel succesvol te zijn. Dat zijn dan ook geen muzikanten meer. Die hebben een stapje gemaakt. Dat zijn ondernemers geworden. Echte mensen. Die maken geen muziek meer. Die maken een product. En daar hangt nu eenmaal een prijskaartje aan. 40.000 euro voor een half uur jodelen door de B.V. Borsato. En voor Jet Rebel een paar consumptiebonnen. Dat is het wezen van de kunst. Dat is marktwerking. En dat zij zo.

Muzikanten zijn het laagste van het laagste. En dat moet vooral zo blijven. Inferieur langharig tuig? Geuzennaam! Sluitpost op iedere begroting? Slagroom op de taart! En weet dat onze wraak zoet zal zijn. Als de gehele westerse beschaving straks in elkaar dondert zorgen wij voor een onvergetelijk slotakkoord. En daarna een oorverdovende stilte. Een rust van 300 miljard maten lang.