De onderhandelingen zitten vast. Muurvast. Dat komt door de hakken. De hakken in het zand. Dat zijn me namelijk nogal hakken. Enorme hakken. Hakken met een hoofdletter. Hakken zo groot als heipalen. Met daarbovenop ook nog eens hele dikke poten. Enorm dikke poten. In groene laarzen met enorme hakken. Enorm dikke poten in enorme laarzen met gigantische hakken. En die laarzen die staan ook nog eens met die gigantische hakken in de klei. Dat zijn laarzen die geen kant meer op kunnen. Dat zijn dus niet zomaar laarzen in de klei. Dat zijn laarzen waar de druk op staat. Van alle kanten. Dat zijn laarzen waar geen enkele beweging meer in te krijgen is. Die laarzen die staan daar de hele dag in de klei alleen maar uit te stralen dat ze geen enkele kant meer op kunnen. Of willen. Dat zijn aanzuigende laarzen geworden en dan kun je er op wachten. Die staan daar in al hun onwrikbaarheid alleen maar om uit te lokken. Om op te fokken. Om een signaal af te geven. Dan duurt het maar heel even en er staan duizenden van die laarzen. Daar kun je op wachten. Daar kun je op een krukje bij gaan zitten en ja hoor. Daar komen ze al aan. De laarzen. Duizenden laarzen. In de klei. Met van die hakken. Duizenden hakken. En dan zijn we nog verder van huis. En dat is funest. Voor de onderhandelingen. Die toch al muurvast zaten.

De sfeer is overigens goed. Kan ook niet anders. We zitten hier tenslotte midden in de muurvaste onderhandelingen. Er verandert dus helemaal niks. En dat was een beetje het idee. Achter die hakken. Die willen helemaal geen beweging. Die willen stilstand. Totale stilstand. Die staan daar natuurlijk niet voor janmetdekorteachternaam in het zand. Die hebben daar stelling genomen. Die staan daar de muurvaste stilstand te verdedigen. Met hand en tand en een paar laarzen met hakken. Die willen helemaal niet in beweging komen. Beweging is verandering. En waarom zou je verandering willen? Het is toch altijd goed gegaan? Met ons in ieder geval wel. En daar gaat het om. Het gaat om ons. Dus vandaar. Onze hakken. In ons zand. Op ons land.

We denken dit ook heel erg lang vol te kunnen houden. Komt vooral door die stilstand. Want stilstand is natuurlijk de ideale situatie. Omdat er in de tussentijd geen ene kloten veranderd. We kunnen gewoon door blijven doen met wat we toch al aan het doen waren. Dat is het waarlijk schitterende aan stilstand. Dat gaat maar door. De hele dag. Het hele jaar. Ons hele leven. En dat is natuurlijk alleen maar winst. En daar gaat het om. Om de winst. Voor de mensen die met de hakken in het zand staan. Die willen dat alles voor eeuwig hetzelfde blijft. En dat kan. Makkelijk. Daar hoef je helemaal niks voor te doen.

En dat moet je dan heel erg lang vol blijven houden.

Gideon van Meijeren is een populistische pisvlek. Gefermenteerd urinezuur. Een lispelende schimmelinfectie.  Een onbesneden zwam. Een lekkende eikel. Een absolute schande voor het ware fascisme. Slaapt nog altijd in een Adolf Hitler-pyjama. Heeft ook precies zo’n snorretje. Maar dan in de schaamstreek. Hij is een lamenterende drol. Een pratende wrat. Een dwergnazi. Een uit zijn darmkanaal stinkende lafbek. Een blanke.

Gideon van Meijeren is een contradictionaire alleenstaande lul. Een urine-infectie. Uitermate ongelukkig opgedroogd zaad waar ook nog eens een luchtje aan zit. Een absolute schande voor zijn ras. Een pratend petrischaaltje. Kabouter Kwak. Een met zijn seksualiteit worstelende dwerghamster. Het spleetje tussen de tanden van een Russische heroïnehoer.

Een blanke.

Gideon van Meijeren is niet selectieve systemische totaalherbicide met een rugzakje. Een enzym met een blokkade. Een biologische formvout. Een stotterend scrotum. Een absolute schande voor de Achterhoek. Een heel boos meisje in een onvolgroeid jongenslijfje. Een reserveduitser voor als het weer eens zo ver is. Onderhuidse acne. Oraal zwerfvuil. Een spuitzak. De lijm tussen de aan elkaar geplakte bladzijdes van een hele speciale Playboy vol Eva Braun. Een blanke.

Gideon van Meijeren is een Nederlander. Een Witte Aap. Een Bruinhemd met een Spaans Kraagje. Een Rattenvanger. Een politieke bootvluchteling die hulpeloos rond dobbert op zijn zelf gegraven Anton Mussertkanaal. Een onderkruiper. Een jurist. Een volksverlakker. Een absolute schande voor wat dan ook. Een aansteker. Een leeg bekertje. Een zichzelf pijpende ingegroeideteennagelfetisjist. De tanden tussen het spleetje van een Russische heroïnehoer. Een blanke.

Gideon van Meijeren is het antwoord op helemaal niks. Een leegstaand hoofd. Een kapotte fietshelm. Zelfsmerend smegma. Een huidaandoening. Een debatterende schaafwond. Een absolute schande voor de soort. Een op afstand opererende deurwaarder met het incasseringsvermogen van een Russische huurling in een 40 tot 45 centimeter diepe loopgraaf. Een zich achter ingenieus geconstrueerde taal verschuilende laurierdroplul. Een volkomen overbodige overbodigheid. De met glinsterende korreltjes opgeleukte reetveter in het minuscule broekje van een koorddansende reetkever. Een blanke.

Gideon van Meijeren is een bang jongetje. Een van elk schoolplein weggepest kutkind dat in de carnavalskledij van de boze witte man speculeert op de angst van al die andere bange jongetjes en daar een leuk inkomen aan over weet te houden want het blijft natuurlijk wel een Nederlander. Het is niks dan vleesgeworden neo puberale rancuneuze vrouwen hatende eenzaamheid verstopt achter een lachwekkende erectie.

Een lintjes-inleverende man zonder geschiedenis. Een absolute schande voor alle anderen. Een blanke.

Gideon van Meijeren is uitwas. De anti-mens. Met zijn anti-taal. En zijn anti-reclame voor orgaandonaties. Voor openbaar onderwijs. Voor goeie voeding. Een absolute schande voor alle andere absolute schandes. Een draaideurinfantiel. Met zijn theatrale verongelijktheid. Zijn gespeelde liefde voor het volk. De misselijkmakende mennerij van zijn publiek. Het is allemaal voor de bühne. Een absolute schande voor alle andere theatermakers. En vooral. Dat verschrikkelijke kleine. Dat misdadige bekrompene. Dat treurige wereldbeeld als een blinde muur. Dat voortdurende naar beneden trappen. Als een laatste stuiptrekking van een schuimbekkende druiloor. Een blanke.  

En dat mag ook weleens gezegd worden.

Op 4 mei ga ik ’s avonds altijd even in de kelder zitten. Half uurtje. Stukje solidariteit. Stukje ontbering. Zonder smartphone. Hadden ze toen ook niet. Op een stoel zonder kussentje. Stukje sfeerbeleving. Stukje plaatsvervangende schaamte. Natuurlijk niet helemaal hetzelfde als toen. Onvergelijkbaar. Dat weet ik. Wil ik ook helemaal niet. Moet je ook helemaal niet willen. Maar neem het nou maar van mij aan. Dat herdenken. In mijn kelder. Dat komt vanuit een goed hart. Mijn hart.

En dan zit ik daar. In die kelder. Bij kaarslicht. Zodat ik er helemaal bij kan zijn. Met mijn gedachten. Bij de slachtoffers. Want daar doe je het allemaal voor. Voor de slachtoffers. Die je niet wilt vergeten. Dat halve uurtje. Hele kleine moeite. Dus vandaar. Dat herdenken. Van de slachtoffers.

Eerst natuurlijk de slachtoffers die het niet overleefd hebben. Die staan bij mij bovenaan. Altijd. Daar vind ik het nu eenmaal het ergste voor. Nog steeds. Ik maak dan geen enkel verschil tussen de slachtoffers van helemaal in het begin of de slachtoffers van helemaal op het eind. Net zo erg. Vervolgens herdenk ik de slachtoffers die het weliswaar overleefd hebben maar dan wel echt helemaal op het nippertje. Daarna moet ik even de beentjes strekken. Fris neusje halen. Opladen.

Vervolgens is het tijd voor een rondje Van Alles Wat. De naoorlogse verzetsmensen. Zowel die uit overtuiging als die van per ongeluk. Soldaten die overal net even te laat kwamen. Ook de niet zo heel erg goeie. Die van Keep them Rollin’. Daarna de politici. Eerst de politici die ergens de hoogste prijs voor hebben betaald. Allebei. Daarna de politici die het goeie voorbeeld gaven en vooral zichzelf hebben weten te redden. Alle anderen. En zeker herdenk ik dan ook de hardwerkende Nederlanders die zich jarenlang helemaal uit de naad hebben moeten buffelen terwijl de rest zoals altijd weer lekker makkelijk in de kelder op de bevrijding zat te wachten. De mannen en vrouwen die het land draaiende hielden. De klaar-overs. De bloemisten. De begrafenisondernemers.

Dan natuurlijk de steeds groter groeiende groep van chronisch verongelijkten die hun hele leven lang werkelijk nergens onder te lijden hebben gehad en daar zo zwaar gefrustreerd over zijn geraakt dat ze bereid zijn daar zo maar iemand anders vol voor op de bek te slaan. De aan cocaïne verslaafde volkszangers. De met acne worstelende varkensboeren. Tweede Kamerleden die praten met Russische tong. De overtuigde katholieken. Ons in Engeland residerende Koningshuis. Ajacieden. Ambtenaren. De bezoekers van de musical Soldaat van Oranje die vinden dat ze daardoor ook in het verzet hebben gezeten. Het halve land. Zeg maar. Waar je echt geen ene kloten aan hebt. Maar doordat hun stompzinnigheid altijd kan rekenen op een grote democratische meerderheid zullen ze iedere herdenking tot in het absurde domineren. Dus neem ik die ook nog even mee. In mijn gedachten. Die van achter de ellebogen. Dat calculerende gespuis. Die moedwillig kwaadwilligen. Die vooral.

Opdat wij niet vergeten. Helemaal niemand.

Het verbieden van omroep Ongehoord Nederland is wat Meneertje Manuel betreft volslagen zinloos. Net zo zinloos als het verbieden van geslachtsziektes. Dan sta je daar als betrokken en kritische televisiekijker met je moreel superieure vingers in de oren hardop de herpes weg te wensen terwijl je tegelijkertijd nog steeds helemaal krankjorum wordt van de godsgruwelijke jeuk. Het helpt allemaal geen ene kloten.

Er is ook geen enkel zicht op een oplossing op korte termijn. Natuurlijk. Je zou kunnen beginnen in het onderwijs. Daar liggen zoals altijd alle antwoorden. Maar voordat we de enorme hoeveelheid genetische stompzinnigheid er uit hebben weten te filteren zijn we niet alleen al op z’n minst 12 generaties verder maar zitten alle anderen inmiddels al lang hoog en droog alle seizoenen van Star Trek te bingewatchen op Mars. Dus nee. Niet op korte termijn.

Het draait hier ook om een stukje acceptatie. Er zijn nu eenmaal altijd mensen die niet mee kunnen komen. Van die schattige omhooggevallenen die zijn blijven hangen in de valse nostalgie van een glorieus racistisch verleden en nu zelf als inferieur materiaal vastgeketend zitten aan hun eigen achterlijke vooroordelen. Die niet in de gaten hebben dat de omvolking al begonnen is op de dag dat ze zelf de slavernij in het leven riepen. Die mensen hoef je niet te straffen met een verbod. Die straffen zichzelf. Iedere dag opnieuw. Maak dat dan ook inzichtelijk. Dat ze hopeloos stil zijn blijven staan. Draai gewoon alle kleur uit hun programma’s. Maak er weer zwart-wit televisie van. Dat je als kijker gewaarschuwd bent: ‘Opgepast! Oud Hollandsche Gezelligheid!’

Het verbieden van onwelgevallige meningen is niks dan zeep op een hellend vlak. Gaan we hierna de EO verbieden? Die ook al decennia niks anders doen dan hun kijkers als schapen de woestijn in sturen met onbewezen religieuze lariekoek? Gaan we hierna de moslims iedere toegang tot de publieke omroep weigeren omdat ze een wereldbeeld verdedigen dat los van de aanvallen op de Twin Towers al bijna 1400 jaar geen enkel fatsoenlijk televisieprogramma heeft opgeleverd? En wat dachten we van dat verschrikkelijke Boer Zoekt Vrouw dat als glyfosaat over het Nederlandse televisielandschap is gespoten zodat Yvon Jaspers al haar halve leven rondloopt met oranje schaamhaar? Moet dat ook allemaal verboden worden?

We verbieden hier helemaal niks. We zijn een volwassen land. Met hele kinderachtige inwoners. Dat dan weer wel. Maar zolang die inwoners nog in vrede leven is hier niks aan de hand. Die proberen allemaal ergens een graantje van mee te pikken, verkopen dat voor de buhne als Vrijheid van Meningsuiting en gaan dan als lid van hun eigen kutclubje genieten van hun eigen kutpensioentje op hun eigen vierkante kutcentimeter. Pas als ook ons land weer overlopen gaat worden door welke buitenlandse mogendheid dan ook zal alles er weer daadwerkelijk toe doen. Maar dan blijft het hier oorverdovend stil. Zoals altijd. Want de Nederlander vindt pas werkelijk vrede in het bukken voor een vijand. Al het andere is gezeik.  

Of Twente een achterlijke streek is? Dat hoor je de laatste tijd namelijk weleens zeggen. Door van die mensen. Mensen die het kunnen weten. En die dat dan zeggen. Hardop. Dat Twente een achterlijke streek is. Let er maar eens op. Dat hoor je gewoon steeds vaker zeggen. Vooral door van die mensen die er hun verdienmodel van hebben gemaakt om de laatste tijd steeds vaker hardop te zeggen dat Twente een achterlijke streek is. Dat hoeft dan niet eens waar te zijn. Liever niet zelfs. Waarheid loopt vaak alleen maar in de weg. Hinderlijk. Als een Higler. Het gaat om de reuring. De ophef. En het daaropvolgende vertier. En dat zoiets dan ook nog blijkt te werken. In de praktijk. Ja. Dat mag je best achterlijk noemen.

Dus vandaar dat die mensen bestaan. Die dat zeggen. Dat Twente een achterlijke streek is. Het zijn de wat luxueuzere, accentloze uitvoeringen van het model Peter Gillis. Van die Gouden Lepelaars die heel graag de sociaal-democraat uit willen hangen maar daarbij nooit het oog op de bal zullen verliezen: Massa is Kassa. Van die hele lenige types bij wie een volkomen ongeloofwaardige maatschappelijke spagaat nooit zal leiden tot een liesbreuk. Of er moeten mensen bestaan die daadwerkelijk denken dat Joop den Uyl zijn carrière heel goed had kunnen beginnen als hoofdredacteur van de Quote. Ja hoor. En Gordon is een muzikant.

Zeker. Het klopt natuurlijk wel. Als een bus. Van alle kanten. Twente is een achterlijke streek. Dat is een waarheid als een brandend varken. Zwart spek. Twente is ook niet zomaar een achterlijke streek. Twente is een ontzettend, onbenullige, onwaarschijnlijk achterlijke streek. Altijd al geweest ook. Van Grafheuvel tot Bult. Een wingewest vol domme boeren en nog dommere arbeiders die zich als slaven hebben laten afbeulen voor God, Adel en Kapitaal. Geeft niks. Zal ook nooit veranderen. Hoeft ook niet. Zolang het onze achterlijkheid maar blijft. Dat daar geen anderen mee aan de haal gaan. Zoals in Groningen. Waar op dit moment bijna de helft van het geld dat bedoelt was om de slachtoffers van de aardbevingen te compenseren naar ontelbare uit de trillende grond gestampte Randstedelijke adviesbureautjes gaat. Dat is een vorm van achterlijkheid die grenst aan het misdadige. Dat willen we niet in Twente. Eigen achterlijkheid eerst.

Ik zou het ook niet zomaar achterlijk willen noemen. Het is zoveel meer dan dat.  

Het is trots. Twentse trots. Zoals we het CDA zonder met de ogen te knipperen hebben ingeruild voor een Deventer reclamebureau. Trots! Zoals we het Overijssels Kanaaldrama op laten lossen door de zoveelste onsmakelijk naakte Keizer. Trots! Zoals we massaal het Twentse landschap vol hangen met omgekeerde Nederlandse vlaggen opdat we straks onze miljarden over kunnen blijven maken aan de plantagehouders van de Rabobank. Trots! Wel het vee, niet de vluchteling. Trots! Weilanden vol glyfosaat. Trots! Oranje boven. Trots! Plat. Platter. Platst. Trots! Theater verbieden. Trots! Op een school. Trots! Op de VVD. FVD. GVD. Trots! Trotser! Trotst!

Grote paniek in Ootmarsum. Daar zijn naar nu blijkt Gegevens Gelekt. Echt. Zonder gekheid. In Ootmarsum. Gegevens. Gelekt. Wat een absolute schande. Wat een smeerlapperij. En dan niet zomaar Gegevens. Gegevens waarvan je zegt: ‘Och joa, dee paar rotterige rotgegeamn’s, ut is joa de meujte van ut vermeld’n nit weerd.’ Niks daarvan. Het gaat hier niet om zoiets onnozels als de cupmaten van de jubilerende leden van de Ootmarsumse Feministische Vrouwenpraatgroep De Lullebatjes. Er bestaat helemaal geen Ootmarsumse Feministische Vrouwenpraatgroep met de naam ‘De Lullebatjes.’ Ook niet in het geheim. Ootmarsum had inderdaad ooit iemand waarvan de leek zou zeggen: ‘Dat zol d’r waleens ene kunn’n wean….’ Maar dat bleek later helemaal geen feminist te zijn. Dat was de ex van Peter Gillis. Die was op zoek naar een nieuwe campingeigenaar. Niks bijzonders. Een hele normale campingeigenaar. Leeftijd geen bezwaar. Moest alleen nog wel zelfstandig kunnen ademhalen. En een been hebben. Om op te staan. Maar goed. Waar waren we.

Oh ja. Bij de Gelekte Gegevens. In Ootmarsum. Explosief Materiaal. Materiaal dat Ootmarsum op zijn grondvesten zal doen trillen. Gelekte Gegevens. En dan niet Zomaar Gelekt. Niks daarvan. Deze Gegevens zijn Bewust Gelekt . Dit zijn Bewust Gelekte Gegevens. En die zijn Gelekt om een enkele doodsimpele reden: Om anderen onherstelbaar te beschadigen. Maar dan Bewust. Met Gegevens. Gelekte Gegevens.

Waar we het over hebben ? Over Gelekte Notulen. Geheime Notulen. De Gelekte Geheime Notulen van de Jaarvergadering van TECORTE , het Traditioneel Experimentele Contradictionaire Ootmarsumse Roomse Travestieten Ensemble , een bescheiden in het geheim opererende vereniging met 2230 leden. En daar is dus tijdens de jaarvergadering afgelopen winter iets gezegd. Tussen neus en lippen door. Iemand heeft dat genotuleerd. En dat is nu gelekt. Wat er precies is gezegd is niet helemaal helder maar volgens de geruchten zou het hier gaan om een vorm van antisemitisme en dan niet van dat antisemitisme waarvan je zegt: ‘Nou, dat ligt er wel heel erg dik bovenop!’ Nee. Het zou hier gaan om een akelig stiekeme hoogst geniepige vorm van antisemitisme waarvan de oplettende luisteraar al tijdens de allereerste woorden weet: ‘ Joa. Dat bunt katteliek’n.’

En nu worden er dus vingers gewezen. Naar Het Lek. Dat zou volgens de geruchten dus een Syriër zijn. Uit Albergen. Maar dat wordt dan weer aan alle andere kanten ontkend. Er woont namelijk helemaal geen Syriër in Albergen. Nog niet. Er woont wel een Albanees in Albergen. Maar die woont daar alleen maar voor de alliteratie. Die heeft hier verder helemaal niks mee te maken.

Het lijkt hier allemaal te draaien om het voormalige Ootmarsumse Verzet. Dat pas werkelijk begon te floreren ver na de Tweede Wereldoorlog. Zoals eigenlijk overal in Twente. Dat wordt weleens vergeten. Dat het ware heldendom vaak alleen maar terug te vinden is op zolder van een vakwerkboerderij in het plaatselijke Openluchtmuseum. Zo gaan die dingen. Wat voor de ene mens lijkt op antisemitisme is voor de ander gewoon een toeristische attractie.

De eigenaardige gewoonte om met allerlei voorwerpen naar sporters te gooien is al zo oud als de zandweg naar Oele. Tegensputterend pluimvee, rotte karpers, ingevroren Dodo’s, complete hunebedden, krijsende schoonmoeders, vuistbijlen, klokbekers, schildersezels,  melkmeisjes, van die karretjes die je normaal gebruikt om met kalk de lijnen te trekken, ik kan het zo gek niet bedenken of er is mee gegooid. Een wedstrijd tussen twee elftallen in de Roemeense onderafdeling is zelfs ooit eens zo verschrikkelijk uit de hand gelopen dat een complete tribune tot de grond toe werd afgebroken en vervolgens op het veld werd geflikkerd. Klein lichtpuntje? Er werd daarna helemaal niks maar vanaf de tribune naar de spelers gegooid. Dat kon niet meer.

De traditie om met aanstekers te gooien is overigens ooit begonnen op speciaal verzoek van de voetballers zelf die deze aanstekers op maandagochtend alweer te koop aanboden in een doos op de toonbank van hun eigen sigarenzaak. Circulaire economie. Toen al. Er is zelfs een voetballer geweest die na zijn carrière graag een handeltje in lawinevuurpijlen had willen beginnen. Maar ja. Die werkt nu in Beverwijk. Oh nee. Die ligt nu in Beverwijk.

Waarom gooit een werkloze, laaggeschoolde met zijn seksualiteit worstelende gokverslaafde uit 010 in godsnaam een aansteker naar het hoofd van een strontvervelende omhooggevallen, chronisch sjaggerijnige multimiljonair uit 020? Het is mij een volslagen raadsel. Goeie vraag! Waarschijnlijk is hier sprake van een onverwerkt stukje frustratie. Er is nu een klopjacht gaande om de identiteit van de dader te achterhalen, er circuleren ook al diverse namen op het internet, maar uit het feit dat hij van een aanzienlijke afstand raak wist te gooien kunnen we in ieder geval concluderen dat we de naam Raymond van Barneveld van het lijstje weg kunnen strepen. En ik weet dat de Rotterdamse afdeling van Forum van Democratie over harde bewijzen zegt te beschikken maar nee, ook Sigrid Kaag was niet de dader. Die zat op dat moment in een ander vak.

Natuurlijk klinken er nu stemmen die oproepen tot het Hand in Hand in Eigen Boezem Steken. Zo ging volgens velen vooral het asociale, uitermate onsportieve gedrag van de Ajacieden alle perken te buiten. Twee tegendoelpunten! In een volle Kuip! Een absolute schande! Ook werd het explosieve sfeertje aan het begin van de wedstrijd aangewakkerd door een buitenproportionele hoeveelheid vuurwerk die vooral de oudere Rotterdammers terug deden denken aan het verschrikkelijke bombardement op hun geliefde stad. En oké. Dat vuurwerk werd dit keer door de Rotterdammers zelf afgestoken maar dat doet niks af aan die helemaal nergens op gebaseerde voortdurende dieptreurige volkomen misplaatste kinderachtige verongelijktheid. Ook werd het publiek al uren voor de wedstrijd opgehitst met zulks een agressieve kutmuziek dat zelfs Mahatma Gandhi daar een totaal van God losgeslagen kooivechter van was geworden.

Uiteindelijk zal ook dit incident weer geruisloos verdwijnen in de galmbak der geschiedenis en blijkt het allemaal toch weer de schuld te zijn van de Joden.

Wim de Bie is dood. Ja. Ik dacht. Ik zeg het maar even. Het kan zijn dat u het gemist heeft. In de algehele consternatie. Dat het er tussendoor is geglipt. Maar het is niet anders. Wim de Bie is dood. Morsdood. Net als God. God is ook dood. En Frank Zappa. En Nick Drake. En Mientje Dekkers. Allemaal hartstikke dood. Zo dood als een pier. Wim de Bie is dood. En wij? Wij blijven achter. Verloren. Verslagen. Verweesd.

Wim de Bie is dood. Einde van een tijdperk. Begin van de leegte. Een enorme leegte. Want Wim de Bie was een grote. Een hele grote. Om tegenop te kijken. Als een berg. Een instituut. Een mens. Ja. Als een mens. Een enorm mens. Een mensenmensenmens. Veel meer dan zomaar een clown. Natuurlijk. Ook dat was hij. Hij was maar een clown. En nu is ie dood. Wim de Bie. Onthou die naam. Voordat we hem gaan vergeten.

Wim de Bie is dood. Donald Trump nog niet. Komt nog wel. Die is al over de helft. Dat is een kwestie van aftellen. Wim de Bie stierf in alle stilte. Trump gaat weldra ten onder in een hels kabaal. Dat is het verschil. Het verschil tussen de hork en de humanist. Waar een schitterende verhaal over verteld kan worden. Alleen niet door Wim de Bie. Dat kan niet meer. Wim de Bie is dood. Nou ja. Dan moet Kees het maar doen. Want Kees leeft nog. Wim de Bie is dood. Lang leve Kees van Kooten!

Wim de Bie is dood. En hij niet alleen. Ook Dirk is dood. En Tedje. En Thea. Mémien. Walter. Frank. En al die anderen. Dat zal een enorm familiegraf gaan worden. Het liefst midden op het Binnenhof. Met daarbovenop een 150 meter hoog bewegend beeld van een mattenklopper. Die al die miezerige politici in de richting van station Holland Spoor veegt.

Do ist der Bahnhof.  

Wim de Bie is dood. Jeugdheld. Kompas. Man van het gebaar. Man van het woord. En het woord was engagement. Met zijn venijnige mildheid. Zijn oprechte theater. Zijn pacifistische woede. Vertederend kwaad. Zo zag ik hem het liefst. Op de zondagavond. Met mijn vrienden. In de Jeugdsoos. Al die zondagavonden. Waarna we al snel op zijn schouders gingen staan om mee te zwaaien. Naar ons kneuterige volk in dit kneuterige land met zijn kneuterige dromen.

Wim de Bie is dood. Net als het engagement. Het idealisme. De satire. We zijn van gereedschap gewisseld. Van de mattenklopper naar de middelvinger. Van de pen naar het zwaard. Van het hart naar de onderbuik. Wim de Bie had daar op een druilerige zondagavond een vlammend betoog over kunnen houden. In zijn orenwasserette. Maar ja. Dat kan niet meer. Want Wim de Bie is dood. Morsdood. En dan niet voor heel even. Voor altijd. Want Wim was Jezus niet. Wim was Wim. Maatschappelijk betrokken tot het einde.  En dat zal hem blijven sieren. Tot in alle eeuwigheid. Samen.

Dat is me nou ook wat. Meneertje Manuel is niet langer welkom! In een praatprogramma! Op de Iraanse Staatstelevisie! Dat is toch BELACHELIJK!! Volstrekt! En waarom ben ik niet langer welkom? Ik zou iets gezegd hebben! Ik! Meneertje Manuel! Iets gezegd?! Ja hallooooo!!!! Natuurlijk heb ik iets gezegd! We hebben het hier over een PRAATprogramma! Dat is zo min of meer het FORMAT!

Daar komt nog bij dat er wat mij betreft niet zo heel veel aan de hand was. Want wat heb ik nou precies gezegd? Ik heb gezegd dat de Fiat Multipla met afstand de allerlelijkste auto is die ooit een fabriek uit is komen rollen. Waar volgens mij geen speld tussen te krijgen is. De Fiat Multipla is een spuuglelijke auto waar je je schoonmoeder nog niet in zou durven te begraven. Zelfs niet na haar overlijden.

En ja. Het is waar. Deze specifieke uitspraak was helemaal de reden niet dat ik niet langer welkom was in dat praatprogramma op de Iraanse Staatstelevisie. Dat ging om een hele andere uitspraak. Sterker nog. Als ik heel eerlijk ben moet ik toegeven dat ik nog nooit eerder te gast ben geweest in een praatprogramma op de Iraanse Staatstelevisie. Dat mocht ik niet. Van hun geloof. Maar het gaat hier om het principe. En die is me heilig. Tenminste. In principe. Maar goed.

Ik zou dus gaan debuteren. Meneertje Manuel was als gast uitgenodigd voor het praatprogramma De Arabische Lentekriebels. Gewoon even lekker een uurtje onbekommerd babbelen over kameeltjes en geitjes. En een beetje seks. Met een soort van minderjarigen. Heel traditioneel. Keurige Islamitische Staatstelevisie. Niks aan het handje. Dacht ik. Maar toen is de redactie van het programma gaan snuffelen in mijn verleden en ja, ik heb nogal een verleden. Vooral van vroeger. Want vroeger wou ik nog heel erg graag een controversiële artiest worden. Nu niet meer. Nu ben ik het. Altijd de randjes op blijven zoeken. Dat is mijn werk. Zo bestaat er een uitspraak waarin ik mij uitlaat over godsdienst: ‘Religie staat voor mij gelijk aan masturberen. Dat mag van mij in de Openbare Ruimte maar dan zeg ik er wel wat van.’ Keurige uitspraak. Niks mis mee. En door de koppeling die ik leg tussen religie en masturberen zouden we in het programma De Arabische Lentekriebels meteen een gesprek kunnen voeren over de deplorabele en volkomen losgeslagen staat van het Nederlandse kleuteronderwijs. Had zelfs een naaktfoto van een geschoren Raisa Blommestein meegenomen om iets van een punt te maken. Totdat ik te horen kreeg dat ik niet langer welkom was. Ik was gecanceld. Door de Iraanse Staatstelevisie. Nog voordat ik zou debuteren. Nou. Dat heb ik weer.

Natuurlijk. Ik had kunnen weten dat dit zou kunnen gebeuren. Ze lopen bij de Iraanse Staatstelevisie nu eenmaal een tikkeltje achter. Geeft niks. Ga ook niet bij de pakken neerzitten. Kan ook niet. Moet maandag een lezing houden in Hengelo. Op het Montessori College Twente. Iemand nog tips?

Nou nee. Een nederlaag zou ik het niet willen noemen. Ik zou liever zeggen dat het geen overwinning was. Dat klinkt gewoon net even een tikkeltje gezelliger. En het klopt toch? Het was ook geen overwinning. Bij lange na niet. Tenminste. Als je het vergelijkt met iets. Maar ja. Dat is weer zo typisch Nederlands. Dat we het altijd weer moeten gaan vergelijken met iets. Komt nog bij. Het ligt er maar net aan waarmee je het vergelijkt. Als ik het bijvoorbeeld vergelijk met de uitslag uit het jaar 1954 dat zou ik dit zelfs een enorme overwinning willen noemen. En natuurlijk komt dat vooral doordat we in 1954 nog helemaal niet mee deden. Sterker. In 1954 was er nog niet eens sprake van de geboorte van onze lijsttrekker. Dus waar lullen we eigenlijk over? Het was gewoon een hele goeie uitslag.  

We zijn ook niet echt een politieke partij. We zijn meer een beweging. En die beweging. Die zag je dus kraakhelder terug in de uitslag. We gingen van zo goed als niks naar zo goed als alles en van zo ongeveer alles naar zo ongeveer niks. Dat is ergens toch ook een soort van stabiliteit? Tenminste. Voor ons. En verder. We zijn populisten. Trotse populisten. En deze trotse populisten worden nu vervangen door andere trotse populisten. Dus. Als je dat uit probeert te leggen als een nederlaag dan snap je gewoon geen ene reet van het populisme.

Kijk. Het plan is vrij eenvoudig. Als we er tijdens de komende verkiezingen in slagen om iedere keer opnieuw alle trotse populisten te laten vervangen door andere trotse populisten dan moet het deze eeuw nog mogelijk zijn om elke strontvervelende omhooggevallen talentloze van middelmatigheid imploderende zeiksnor van een landgenoot in de een of andere uiterst lucratieve wachtgeldregeling te krijgen. Want daar gaat het om. We doen dit niet alleen voor Nederland. We doen dit ook voor onszelf. En dat doen we niet voor niks. Want wij zijn Nederland.

Natuurlijk gaat dat altijd ten koste van iets. Of iemand. Dat kan gewoon niet anders. Je kan alleen maar rijk worden over de rug van een ander als er voldoende van die andere ruggen voorradig zijn. Dat mogen buitenlandse ruggen zijn. Vrouwelijke ruggen. Dierlijke ruggen. Heuvelruggen. Kromme ruggen. Zo lang het maar geen rechte ruggen zijn. Met rechte ruggen hebben we slechte ervaringen. Daar zitten vaak mensen met principes aan vast. Die kosten klauwen vol met geld. En begrijp ons niet verkeerd. Ook voor de populist mag het allemaal best wel wat kosten. Graag zelfs. Zolang de baten onze kant maar op blijven rollen. In vrachtauto’s. In containerschepen. Vanaf elke vierkante centimeter grond. In een land waar alleen het geld nog groeit. Op onze ruggen.

Daarom kunnen we ook niks met dat belachelijke pleidooi voor meer schoonheid. Schoonheid is volkomen waardeloos. Schoonheid heeft nog nooit een verkiezing gewonnen. Schoonheid moet haar bek dicht houden. Schoonheid moet op haar rug blijven liggen. Schoonheid is geen partij.