Dat is me nou ook wat. Meneertje Manuel is niet langer welkom! In een praatprogramma! Op de Iraanse Staatstelevisie! Dat is toch BELACHELIJK!! Volstrekt! En waarom ben ik niet langer welkom? Ik zou iets gezegd hebben! Ik! Meneertje Manuel! Iets gezegd?! Ja hallooooo!!!! Natuurlijk heb ik iets gezegd! We hebben het hier over een PRAATprogramma! Dat is zo min of meer het FORMAT!

Daar komt nog bij dat er wat mij betreft niet zo heel veel aan de hand was. Want wat heb ik nou precies gezegd? Ik heb gezegd dat de Fiat Multipla met afstand de allerlelijkste auto is die ooit een fabriek uit is komen rollen. Waar volgens mij geen speld tussen te krijgen is. De Fiat Multipla is een spuuglelijke auto waar je je schoonmoeder nog niet in zou durven te begraven. Zelfs niet na haar overlijden.

En ja. Het is waar. Deze specifieke uitspraak was helemaal de reden niet dat ik niet langer welkom was in dat praatprogramma op de Iraanse Staatstelevisie. Dat ging om een hele andere uitspraak. Sterker nog. Als ik heel eerlijk ben moet ik toegeven dat ik nog nooit eerder te gast ben geweest in een praatprogramma op de Iraanse Staatstelevisie. Dat mocht ik niet. Van hun geloof. Maar het gaat hier om het principe. En die is me heilig. Tenminste. In principe. Maar goed.

Ik zou dus gaan debuteren. Meneertje Manuel was als gast uitgenodigd voor het praatprogramma De Arabische Lentekriebels. Gewoon even lekker een uurtje onbekommerd babbelen over kameeltjes en geitjes. En een beetje seks. Met een soort van minderjarigen. Heel traditioneel. Keurige Islamitische Staatstelevisie. Niks aan het handje. Dacht ik. Maar toen is de redactie van het programma gaan snuffelen in mijn verleden en ja, ik heb nogal een verleden. Vooral van vroeger. Want vroeger wou ik nog heel erg graag een controversiële artiest worden. Nu niet meer. Nu ben ik het. Altijd de randjes op blijven zoeken. Dat is mijn werk. Zo bestaat er een uitspraak waarin ik mij uitlaat over godsdienst: ‘Religie staat voor mij gelijk aan masturberen. Dat mag van mij in de Openbare Ruimte maar dan zeg ik er wel wat van.’ Keurige uitspraak. Niks mis mee. En door de koppeling die ik leg tussen religie en masturberen zouden we in het programma De Arabische Lentekriebels meteen een gesprek kunnen voeren over de deplorabele en volkomen losgeslagen staat van het Nederlandse kleuteronderwijs. Had zelfs een naaktfoto van een geschoren Raisa Blommestein meegenomen om iets van een punt te maken. Totdat ik te horen kreeg dat ik niet langer welkom was. Ik was gecanceld. Door de Iraanse Staatstelevisie. Nog voordat ik zou debuteren. Nou. Dat heb ik weer.

Natuurlijk. Ik had kunnen weten dat dit zou kunnen gebeuren. Ze lopen bij de Iraanse Staatstelevisie nu eenmaal een tikkeltje achter. Geeft niks. Ga ook niet bij de pakken neerzitten. Kan ook niet. Moet maandag een lezing houden in Hengelo. Op het Montessori College Twente. Iemand nog tips?

Nou nee. Een nederlaag zou ik het niet willen noemen. Ik zou liever zeggen dat het geen overwinning was. Dat klinkt gewoon net even een tikkeltje gezelliger. En het klopt toch? Het was ook geen overwinning. Bij lange na niet. Tenminste. Als je het vergelijkt met iets. Maar ja. Dat is weer zo typisch Nederlands. Dat we het altijd weer moeten gaan vergelijken met iets. Komt nog bij. Het ligt er maar net aan waarmee je het vergelijkt. Als ik het bijvoorbeeld vergelijk met de uitslag uit het jaar 1954 dat zou ik dit zelfs een enorme overwinning willen noemen. En natuurlijk komt dat vooral doordat we in 1954 nog helemaal niet mee deden. Sterker. In 1954 was er nog niet eens sprake van de geboorte van onze lijsttrekker. Dus waar lullen we eigenlijk over? Het was gewoon een hele goeie uitslag.  

We zijn ook niet echt een politieke partij. We zijn meer een beweging. En die beweging. Die zag je dus kraakhelder terug in de uitslag. We gingen van zo goed als niks naar zo goed als alles en van zo ongeveer alles naar zo ongeveer niks. Dat is ergens toch ook een soort van stabiliteit? Tenminste. Voor ons. En verder. We zijn populisten. Trotse populisten. En deze trotse populisten worden nu vervangen door andere trotse populisten. Dus. Als je dat uit probeert te leggen als een nederlaag dan snap je gewoon geen ene reet van het populisme.

Kijk. Het plan is vrij eenvoudig. Als we er tijdens de komende verkiezingen in slagen om iedere keer opnieuw alle trotse populisten te laten vervangen door andere trotse populisten dan moet het deze eeuw nog mogelijk zijn om elke strontvervelende omhooggevallen talentloze van middelmatigheid imploderende zeiksnor van een landgenoot in de een of andere uiterst lucratieve wachtgeldregeling te krijgen. Want daar gaat het om. We doen dit niet alleen voor Nederland. We doen dit ook voor onszelf. En dat doen we niet voor niks. Want wij zijn Nederland.

Natuurlijk gaat dat altijd ten koste van iets. Of iemand. Dat kan gewoon niet anders. Je kan alleen maar rijk worden over de rug van een ander als er voldoende van die andere ruggen voorradig zijn. Dat mogen buitenlandse ruggen zijn. Vrouwelijke ruggen. Dierlijke ruggen. Heuvelruggen. Kromme ruggen. Zo lang het maar geen rechte ruggen zijn. Met rechte ruggen hebben we slechte ervaringen. Daar zitten vaak mensen met principes aan vast. Die kosten klauwen vol met geld. En begrijp ons niet verkeerd. Ook voor de populist mag het allemaal best wel wat kosten. Graag zelfs. Zolang de baten onze kant maar op blijven rollen. In vrachtauto’s. In containerschepen. Vanaf elke vierkante centimeter grond. In een land waar alleen het geld nog groeit. Op onze ruggen.

Daarom kunnen we ook niks met dat belachelijke pleidooi voor meer schoonheid. Schoonheid is volkomen waardeloos. Schoonheid heeft nog nooit een verkiezing gewonnen. Schoonheid moet haar bek dicht houden. Schoonheid moet op haar rug blijven liggen. Schoonheid is geen partij.

Om de alsmaar toenemende armoe in ons land onder de aandacht te brengen zullen de komende week, verspreid over onze prachtige provincie, tienduizend uitkeringsgerechtigden ondersteboven langs de kant van de weg worden gehangen. Om deze actie tot een ongekend en daverend succes te maken zijn we op dit moment nog op zoek naar 9999 armoedzaaiers die straks naast ons bungelende boegbeeld Jack van Gelder willen gaan hangen. Natuurlijk zullen deze vrijwilligers dit niet helemaal voor niks hoeven te doen. Er zijn prachtige prijzen te winnen! Wat dacht u van een half uur gratis stroom! Of een diepvriesmaaltijd! Die u dan op kan laten warmen! Bij de winnaar van dat half uur gratis stroom! Wel eventjes kortsluiten!

Wat we verder nog in de aanbieding hebben? Een zak aardappelen. 31 uien. Twaalf en een halve krop sla. Wintertrui met afbeelding Schaapachtig Lachend Rendier. Een ventiel voor een VanMoof. Rechter dameswandelschoen maat 35. En een magnetron. Kapot. Leuk voor in de tuin. Met daarin een halve krop sla. Tip!

We hebben ook dingen weten in te zamelen voor de armoedzaaier die eigenlijk alles al niet heeft. Wat dacht u van een kruiwagen vol geel zand van het merk Gratis Af Te Halen! Wel zelf even een kruiwagen mee nemen. Ook hebben we voor de mensen die het niet meer zien zitten een Schitterend Uitzicht op een Villawijk naar Keuze in de aanbieding. Leuk voor het hele gezin! Ook is er een prachtige sportauto beschikbaar gesteld door de Rotary afdeling Eppenzolder waar naar gezwaaid mag worden. Dat kan dan gewoon tijdens dat op de kop langs de kant van de weg hangen. U waant zich in een soort van Efteling! Maar dan anders!

Ook hebben we een heleboel dingen weten in te zamelen waar je eigenlijk geen ene reet aan hebt maar waarvan het toch ook zonde zou zijn als iemand anders er mee aan de haal zou gaan. Zoals een distributieriem voor een Russische tank. Een schilderij zonder lijst. Een lijst zonder schilderij. Een kwast. (Ongebruikt) Damesverband.(Gebruikt) Jaarkaart F.C. Twente seizoen 71-72. De contactsleutel van een Russische tank. Heel veel oud papier. Zak eikels. Handtekening Willem Drees. Lekke bal. EHBO-trommel uit een Russische tank. (Leeg)

Natuurlijk is er ook een hoofdprijs. Helaas geen Vaste Baan. Dat viel net even buiten het budget. Maar we denken dat we voor de winnaar toch iets fantastisch in de aanbieding hebben: Vrijwilliger bij de Voedselbank! Let op! Het gaat hier om een positie als vrijwilliger bij de Voedselbank in Marioepol! Wel even zelf het vervoer regelen. En probeer eerst nog die trui met dat Schaapachtig Lachend Rendier te winnen. Hun verwarming is kapot.

Uiteindelijk is het streven om alle 1 miljoen Nederlands armoedzaaiers op de kop langs de kant van de weg te hangen. Als krachtig symbool. Maar ja. Zoveel wegen hebben we niet. Nog niet. Ons voorstel is dan ook om eerst te investeren in zoveel mogelijk nieuw asfalt. Dan volgt de armoedebestrijding vanzelf.   

Nou. Dat weten we dan ook weer. De oorspronkelijke bewoners van Twente waren zwart. Geeft helemaal niks. Zwart is oké. Zwart is goed. Zwart is lekker.  Al heb ik wel een aantal vragen. Hoe zijn we met die swingende genetische informatie in hemelsnaam bij de boerendansers beland? En waarom draait iedere geheime zender hier de godganse dag van die hopeloos houterige inferieure schlagermuziek in plaats van de complete werken van de geniale Charles Mingus? Waarom hebben we de lichtvoetigheid van de jazz ingeruild voor het armzalige geklos van het klompenproletariaat? En waarom wel Marga Bult en niet Tina Turner? Vragen. Vragen. Vragen.

De oorspronkelijk zwarte bevolking van Twente lijkt zich geconcentreerd te hebben in het gebied dat we nu kennen als Tubbergen. Die gemeente gaan we dan ook, uit goed fatsoen, teruggeven aan de nazaten van hun ooit met veel geweld verdreven voorouders. Natuurlijk zal er voor de huidige bewoners van Tubbergen vervangende woonruimte gezocht moeten worden. We zijn daarover in overleg met de eigenaresse van Landhotel ’t Elshuys. ( Moet nog wel even flink verbouwd worden!) De rest van de gemeente zal zo snel mogelijk tegen de vlakte gaan om plek te maken voor een plantage. In overleg met de nieuwe eigenaar zal daar overigens niks op verbouwd gaan worden. Ze willen daar niet opnieuw dezelfde fout gaan maken. Het moet dus niet op werk gaan lijken.

Uit hetzelfde onderzoek kwam naar voren dat er tienduizend jaar geleden nergens op het Twentse platteland van die spuuglelijke megastallen te vinden waren. Een commissie adviseert dan ook om terug te gaan naar de oorspronkelijke situatie zodat we de komende jaren weer lekker in onze blote kont achter de mammoeten aan gaan rennen. Die mammoeten moeten alleen nog wel even geregeld worden. AliExpress? De Welkoop? Petsplace? Iemand?

Er is overigens ook een tijd geweest dat er helemaal niemand in Twente woonachtig was. Drie minuten na de Oerknal bijvoorbeeld. Mochten we besluiten om helemaal terug te gaan naar die situatie dan heeft het bijvoorbeeld weinig zin om alsnog een Provinciale Staten-verkiezing te organiseren. Sneu natuurlijk voor de BBB en de eclatante overwinning die aan die neus voorbij gaat maar dat moet dan maar. Het gaat hier om het algemeen belang. En drie minuten na de Oerknal is er zo goed als niks en het grote voordeel aan zo goed als niks is dat dan zo goed als alles het algemene belang zal dienen. Zijn er nog vragen?

Natuurlijk. Er zijn op dit moment ook een heleboel mensen die vinden dat je niet in het verleden moet blijven hangen. Die mensen vinden het dan ook volstrekt onzinnig om waarde te hechten aan de ontdekking dat de oorspronkelijke bewoners van Twente zwart waren. Dat mag. Het is hier een vrij land. Een vrij racistisch land. Hou er alleen rekening mee dat ooit in een verre toekomst de aarde verzwolgen gaat worden door de zon. En ja. Dan komt de aap uit de mouw. Dan zijn we allemaal zwart.

We begrijpen best dat het een beetje raar overkomt. Dat we hier de vreemdeling staan op te wachten met een vlammenwerper. Twaalf. Met twaalf vlammenwerpers. Dat zou best een tikkeltje intimiderend over kunnen komen. Als je daar niet aan gewend bent. En natuurlijk. Dat je dan wat moeite hebt om de locatie te betreden omdat die locatie inmiddels tot aan de nok in de hens staat, ook dat snappen we. We zijn hier niet achterlijk. En mochten we desondanks bij diezelfde vreemdeling toch een beetje achterlijk overkomen weet dan dit: Dat is niet moedwillig. Dat is traditie.

Iemand schreef dat hij aan de Ku Klux Klan moest denken. Typisch gevalletje van Randstedelijke Arrogantie . De KKK was van de fakkels. Wij zijn van de vlammenwerpers. We zijn hier allang geen domme boeren meer. We hebben stapjes gemaakt. Een stukje innovatie. We zijn nu aan het sparen voor 12 tanks. Maar ja. Voordat je 12 tanks bij elkaar hebt gespaard! Dat zijn echt heel veel zegeltjes. We hebben er inmiddels 1 uit mogen proberen. Een tweedehandsje. Daar zaten de Russen nog in. Geen succes. Dus ja. Vandaar die vlammenwerpers. U noemt dat agressie. Wij vinden dat traditie.

Het zijn Russische vlammenwerpers. Die kon je ooit sparen. Bij de Spar. Die kreeg je dan bij inlevering van 24 kratten Heineken. Lege kratten Heineken. Was echt een verschrikkelijke periode. Wat een zeikbier. Er is echt voor minder een oorlog begonnen. Maar ja. Alles voor de traditie! En mochten er mensen zijn die het van barbarij vinden getuigen dat we op het Twentse Platteland onze vreemdelingen nog steeds ontvangen met een erehaag aan spuitende vlammenwerpers, verzin dan lekker zelf wat.  

We willen helemaal niet terug naar vroeger. Zo zijn we al in 1962 gestopt met kruisigen. Was ook niet iedereen het mee eens. Maar ja. De vooruitgang. Is niet tegen te houden. We selecteren ook niet meer op huidskleur. Tenminste. Niet als het niet absoluut noodzakelijk is. Wat we wel doen is vrouwen behandelen als heksen. En dan niet een bepaald groepje vrouwen. Alle vrouwen. Zijn we ook volstrekt helder in. Alle vrouwen zijn heksen. Geeft niks. Is niet anders. Is traditie.

En ja. Dan vliegt er weleens eentje in de fik. Het zijn nu eenmaal heksen. Die doen dat.Die heeft er dan toch te dicht op gestaan. Snappen wij best. Dat is toch die vrouwelijke nieuwsgierigheid. Die sla je er ook niet uit. Echt niet. Dat hebben we hier namelijk eeuwenlang zelf geprobeerd. Helpt helemaal niks. Die zijn te taai. Zijn we mee opgehouden. We hebben onze vrouwen mee laten doen. Assimilatie! Die staan nu allemaal langs de kant van de weg. Met een vlammenwerper. En een tube trekzalf.

En als dan zo’n vreemdeling. Zo’n vreemdeling van het vrouwelijke soort. Als zo’n heks dan als een lopend vuurtje het dorp weer verlaat dan is het wat ons betreft kraakhelder. Dan ben je voor eens en altijd onderdeel geworden van een prachtige Twentse traditie.

Omdat ook Meneertje Manuel het hart op de goeie plek heeft zitten maar met dat hart niet allerlei hulpverleners in de weg wil lopen volgt nu het gedicht ‘Ramp op Ramp op Ramp’. In het gedicht ‘Ramp op Ramp op Ramp’ probeer ik nu al in woorden te vatten wat toekomstige ellende hopelijk voor mij zal gaan betekenen. U mag dit gedicht straks delen op Facebook, Instagram, Twitter of staandebeens voorlezen bij crematies. U hoeft daarbij niet te vermelden dat ik de schrijver ben. Alsjeblieft niet zeg. Komt ie.

‘Ramp op Ramp op Ramp’. Veel plezier!

‘Jammer. Alvast. Voor de beelden. De beelden die echt binnen gaan komen. In mijn huiskamer. In mijn hoofd. In mijn huiskamerhoofd.  Al die dooien. Al die gewonden. Al die nabestaanden. Die nog geen nabestaanden zijn. Die nog nabestaanden moeten worden. Ze weten nog van niks. Het is nog niet gebeurt. Maar het zal gebeuren. Want het moet gebeuren. Dus bij deze. Jammer. Alvast. Jammer.

Jammer. Alvast. Voor de verhalen. De verschrikkelijke verhalen. Die we lezen. Die we moeten lezen. Die we moeten blijven lezen. Die we helemaal niet willen lezen. Eigenlijk. Want ja. Ze gaan je wel onder de huid zitten. Al die verhalen. En daar beginnen ze te jeuken. Je gaat je zelf ook slachtoffer voelen. Niet zo’n heel groot slachtoffer. Een kleintje. Een beetje. Een piepklein slachtoffertje. En dat is dus nergens voor nodig. Wij zijn ja nooit het slachtoffer. Niet echt. We leven mee. Vanuit onze huiskamerhoofden. We zijn altijd de toeschouwers. En dat is jammer. Alvast. Jammer.

Jammer. Alvast. Voor het herhalen. Het herhalen. Van de jammer. Van de alvast. Van de Ramp op Ramp op Ramp. En de voorspelbaarheid. Vooral dat. Jammer. Voor de spelbaarheid. En ook jammer voor de diertjes. De hondjes. De poezen. De goudvissen. De hamsters. En dat nieuwe behang. De parketvloer. Jammer van die parketvloer. Lag er nog maar net in. Kan ik weer opnieuw beginnen. Nou ja. Ik niet. Ik ben alleen maar toeschouwer. Maar toch. Je voelt het verdriet. Dat immense verdriet. Bij die parketvloer. Die opnieuw moet worden gelegd. Zo jammer.

Jammer. Alvast. Voor de corruptie. Voor de plunderingen. Voor al die bodemloze bouwputten. Voor de vriendjespolitiek. Voor de armoede. Voor de tweedeling. Voor het afschuiven. Voor het wegduiken. Voor het weigeren van iedere verantwoordelijkheid. Jammer. Alvast. Voor de vluchtelingen. Die onze kant op komen. Die noodgedwongen onze kant op zullen komen. Die alleen nog maar onze kant op kunnen komen. Die daarom zullen blijven komen. Omdat het niet anders kan. Jammer. Voor ons. Jammer.

Jammer. Alvast. Van de woorden. Die we niet kunnen vinden. Jammer ook. Van de woorden. Die we wel kunnen vinden. Maar die niet voldoende zullen zijn. Die niet in staat zullen zijn. Om het onbeschrijfelijke te beschrijven. En dat we het dan toch proberen. Omdat we nu eenmaal zo zijn. Het is niet anders. We willen niet anders. Jammer. En sorry. Ook dat. Alvast.      

We wisten het niet. Tenminste. Niet echt. Echt niet. Nou ja. Iets. We wisten natuurlijk wel iets. Maar laten we wel wezen. We weten allemaal wel iets. Soms weten we zelfs meer dan iets. Dan weten we alles. Echt alles. Maar ja. Dat heb je niet altijd in de gaten. Het is ook nogal wat. Alles. Dat kan je echt wel even overweldigen. Dat besef. Dat je alles weet. Dus ja. Nu ik er op terug kijk moet ik reflecterend erkennen dat ik al die tijd alles dus al heb geweten. Maar ja. Dat wisten we niet. Dus.

Hulshof wist ook van niks. Dat was ook nergens voor nodig. Hulshof is hier in Tubbergen de plaatselijke Keurslager. En niet de verantwoordelijk wethouder. Ik geef alleen maar even aan dat het gevoel dat we het niet wisten breed gedeeld werd onder de bevolking. Zo wist Pete Townshend ook van niks. Op zich snap ik dat wel. Pete Townshend is gitarist van The Who. Die hoeft dat ook helemaal niet te weten. Alhoewel. Hij zou natuurlijk best wel een beetje belangstelling kunnen tonen. De wereld is tenslotte echt wel een tikkeltje groter dan zo’n pompeus Rock en Roll podium waar Meneertje Townshend het Gebraden Haantje op uit kan hangen. Maar dat wegduiken net op het moment als er om verantwoordelijkheid wordt gevraagd, dat herken ik wel. Ik verwijt hem dan ook niks. In ieder geval niks meer dan ik mezelf heb te verwijten.

Het was me ook niet helemaal helder dat het hier om de opvang van asielzoekers ging. Ik dacht eerlijk gezegd dat het om de opslag van vouwcaravans ging. Vandaar ook dat ik meteen aan Albergen moest denken. Dat is daar echt een Walhalla voor vouwcaravans. Daar is dus iets misgegaan in de communicatie tussen mij en het COA. Want dat dacht ik dus echt: Caravan Opslag Albergen. Tuurlijk. Nu kan ik me wel voor de kop slaan. Maar dat is zinloos. Daar ben ik echt veel te hardleers voor. Ik sla veel liever iemand anders voor de kop. Een delegerend tikkie. Nee. Ik zou dat geen afschuiven willen noemen. Ik niet. Dat zijn uw woorden. U heeft altijd makkelijk praten. Vanaf de zijlijn. Sjors en Sjimmie Stuurlui. U draagt nooit ergens verantwoordelijkheid voor. Lekker makkelijk. En het potsierlijke verwijt dat ik als verantwoordelijk wethouder weg zou duiken op het moment dat er een beroep wordt gedaan op diezelfde verantwoordelijkheid zou ik toch echt willen kwalificeren als onverantwoordelijke stemmingmakerij. Doe dan zelf maar eens niks!

Ik denk dat ik spreek namens zo goed als alle inwoners van de gemeente Tubbergen als ik zeg dat ik hier praat in volzinnen waar de gemiddelde asielzoeker echt geen ene kloten van begrijpt. En dat willen we graag zo houden. Ik sta hier niet alleen als verantwoordelijk wethouder maar ook nog eens als beoefenaar van de duiksport. Ik ben een VVD’er. En die zijn niet van het geweten. Die zijn van gewist.

Die 38 miljard euro winst. Die we als Shell binnen hebben weten te harken. Dat lijkt heel veel geld. Voor sommigen. Dat snappen wij ook wel. Dat er van die sommigen rondlopen die bij 38 miljard euro winst denken: ‘Dat lijkt heel veel geld!’  Terwijl. Het is nogal relatief. Want die 38 miljard winst. Daar moeten natuurlijk nog wel wat kosten vanaf. Niet zo heel veel. Eigenlijk niks. Want ja. Die 38 miljard. Dat is de winst. Maar toch. Je hebt altijd het potje ‘Onvoorzien’. En de jonge vriendin.

Het is ook geen 39 miljard euro winst. Bij lange na niet. Want bij 39 miljard euro winst hadden we ook bij Shell de wenkbrauwen wel eventjes gefronst. Zo van: ‘39 miljard euro! Hatsekidee! Wat een belachelijke hoeveelheid geld!’ 39 miljard euro…. Dat zijn bedragen waar we bij Shell alleen maar van kunnen dromen. Nat. Waar we alleen maar nat van kunnen dromen.

Bloedgeld? Waarom nou weer bloedgeld? Omdat er een paar Oekraïners moeilijker zijn gaan lopen? Omdat er honderdduizend mensen zijn gesneuveld? Het is toch niet onze oorlog? Wij zijn neutraal! Zo goed als. Natuurlijk profiteren we een ietsiepietsie van de ontstane chaos. Dat lijkt me logisch. Het is oorlog. Dan is het de bedoeling dat er geprofiteerd wordt. Moeten we dat profiteren dan alleen maar overlaten aan de agressor? Dat lijkt ons enorm oneerlijk. Dat moeten we niet willen in dat land. Het is allemaal al erg genoeg.

En het vloeit natuurlijk allemaal gewoon weer terug in de schatkist. Tenminste. Dat had gekund. Moeten de aandeelhouders alleen even de belasting afdragen. Maar ja. Die hoeven dat niet. Want die kunnen dat niet. Die zijn daar veel te rijk voor. Die worden zo verschrikkelijk goed geholpen door de advocaten op de Zuidas dat belasting betalen voor die patjepeeërs al net zo’n zeldzaamheid is als werken voor hun geld. Die mensen moet je gewoon niet aan de kop zitten te zeiken met al dat kleinzielige gemekker over bloedgeld. Het is oorlog. En tijdens een oorlog is er nu eenmaal achterlijk veel geld te verdienen. Dat weten de voorstanders. Daarom zijn ze die oorlog begonnen. Daarom houden ze die oorlog gaande. Daarom voorzien ze die oorlog van de broodnodige brandstof. Dat zijn de winnaars. Al bij voorbaat. Altijd. En overal.

Wat we dan wel gaan doen met de winsten als we die niet willen delen met de rest van de wereld? Investeren! In de wederopbouw! We zijn al druk aan het overleggen met projectontwikkelaars en zien heel veel mogelijkheden in Marioepol. Misschien wel helemaal een nieuw centrum! We hebben alvast contracten afgesloten voor de bouw van 435 bruggen, 7658 wegen, 45908 bochten en 564783567 gaten die moeten worden gedicht. Want dat vergeten de mensen weleens. Dat je 2 keer geld kan verdienen aan dezelfde oorlog. En het gevoel als we dan straks door die arme mensen als Koningen der Barmhartigheid door de nieuwe straten worden gedragen? Onbetaalbaar. Daar doe je het allemaal voor.

Kijk. Je hebt dus de Kloof. Tussen de mensen. En dat is dus niet zomaar een Kloof. Dat zijn meerdere Kloven tegelijk. Er zitten zeg maar Kloven tussen de Kloven zelf. En die Kloven die komen ook nog eens in allerlei vormen en maten. Kleine Kloven. Grote Kloven. Kloven waarvan je zegt: ‘Dat mag eigenlijk de naam Kloof niet dragen.’ Blauwe Kloven. Groene Kloven. Onzichtbare Kloven. Die je wel voelt. En natuurlijk de tepels. Je hebt ook Kloven in de tepels. Maar dat is een categorie op zich. Vind ik. Er zijn mensen die vinden dat je ook die Kloof mee moet tellen. Ik vind van niet. Ik vind de Kloof in de tepel een totaal andere tak van sport. Ben ik een beetje een puritein in. En die eindeloze discussie die we daar dan weer over voeren. Die zorgt dus voor een nieuwe Kloof. Op zich jammer. Maar goed. Het is niet anders. Dat heb je soms. Maar waar waren we? Oh ja. De Kloof.

Je hebt om te beginnen de Kloof tussen de mensen die wel en de mensen die niet over die Kloof schrijven. Ik ben dus net over die Kloof heengestapt. Of gesprongen. Gezwommen. Gevlogen. Gedroomd. Gedacht. Dat is voor iedereen anders. Daar wil ik niet al te veel woorden aan vuil maken. Al weet ik van anderen dat ze daar dagenlang over door kunnen zeiken. Echt. Dagenlang. En maar zeiken. En maar emmeren. Het bloed onder de nagels. Dat je denkt. Jahaaaaaa! Nou weet ik het wel. Jij bent van het erover heen springen. Is goed. Ik ben van het erover heen stappen. No problemo. Leven en laten leven. Jij je zin. Ik mijn zin. Allebei onze zin. En nee. Ik hoef je de komende weken niet meer te zien. Zei ik weken? De rest van mijn leven! Nooit meer. Verdwijn gewoon! Los op! Flikker een eind weg. Ga dood! Nu!

Er zijn mensen die vinden dat er een Kloof ligt tussen de Stad en het Platteland. Dat is geen Kloof. Dat is de A1. De A1 is misschien wel het tegenovergestelde van een Kloof. Zeker dat kleine stukje over de IJssel. Dat is een brug. Dat vind ik tenminste. Maar ja. Wie ben ik? Volgens sommigen ben ik een Satanist. Volgens anderen een Boer. Er zijn er die me een Verschrikkelijk Sujet vinden. Een Antisemiet. Addergebroed. Maar ook een Lieverd. De Aardigste. Een Vredesengel. Achterlijk Aantrekkelijk. Te Lelijk voor Woorden. Linkslullend. Rechtsdragend. Een Strijder voor het Vrije Woord. Een Sloper van de Goede Zeden. Een Bruggenbouwer. Ik ben het allemaal. In mijn eentje. Ik zou zeg maar uit elkaar moeten vallen van ellende. Ik ben de Vleesgeworden Kloof.  

Maar nu komt het. Ik voel het niet. Die Kloof. Ik denk dat de Kloof verzonnen is. Door mensen. Het is een verdienmodel. Voor columnisten. Nou. Daar doe ik dus niet aan mee. Dan maar in mijn eentje aan de overkant. Waar het stil is.   

De kogel is door de kerk. Of door de synagoge. Wat u maar wil. Maar de Poaskearls in Ootmarsum hebben dan toch hun teksten aangepast. Ze zingen daar tijdens het vlöggeln niet langer: ‘Joden, die met hun valse raad Jezus aan het kruis offerden.’ Want dat vonden sommigen niet kunnen. Het zou namelijk de suggestie van antisemitisme kunnen wekken. Als je daar gevoelig voor bent. En ik zeg hier ‘sommigen’ waar we natuurlijk allemaal weten dat ik daar ‘Joden’ mee bedoel. Want de Joden vonden dit weer eens niet kunnen. Zo typisch. De Joden voelden zich weer eens persoonlijk aangevallen. En we hebben het hier niet over de Joden uit Ootmarsum zelf. Er wonen helemaal geen Joden in Ootmarsum zelf. Niet meer. We hebben het hier over de Joden uit Enschede. Nou ja. Niet de. Een. Eentje! En nou moeten ze in Ootmarsum zingen over ‘Mensen, die met hun valse raad Jezus aan het kruis offerden.’ En dat voelt toch anders. Niet dat het niet klopt. Want Joden zijn natuurlijk ook mensen. Een soort van. Maar toch. Het voelt gewoon niet lekker. Alsof je voor F.C. Twente bent en alleen nog maar over Heracles mag zingen. Nee. Dat is het niet het goeie voorbeeld. Alsof je last hebt van aambeien en alleen maar een zalfje mag gebruiken tegen spreue lippen. Zoiets bedoel ik. Denk ik.

Het werd tijdens de vergadering van de Poaskearls toch nog even spannend toen iemand het voorstel deed om het gevoelige ‘Joden’ te vervangen door ‘Reptielen’. Daar was eigenlijk 97 % van de leden in allereerste instantie alleen maar donders enthousiast over. Vooral ook omdat het zo lekker bekt, dat ‘Reptielen’. Jammer genoeg vond die ene uit Enschede ook dit weer rieken naar onvervalste Jodenhaat en toen achtereenvolgens ook ‘Addergebroed’, ‘Tuig van de Richel’ en ‘Geldwolven’ als alternatieven werden afgeschoten kwam iemand met het idee van het uitermate neutrale ‘Mensen’ op de proppen. Natuurlijk. Met het eufemistische ‘Mensen’ neem je ook een risico. De onoplettende luisteraar zou hieruit de conclusie kunnen trekken dat de moord op Jezus Christus door zomaar een groep individuen is bekokstoofd terwijl ze in ieder geval in Ootmarsum weten dat dit wel heel erg kort door het bochtje is. Maar goed. Om toch die ene uit Enschede een plezier te doen zingen ze vanaf nu over de ‘Mensen’ die met hun valse raad Jezus aan het kruis offerden al hebben ze onderling wel afgesproken om iedere keer als ze ‘Mensen” zingen daar een stiekem ‘Besneden’ bij te denken. Dit gaan ze echter niet hardop denken. Voor een dergelijke provocatie is het nu nog te vroeg. Wel gaan ze in Ootmarsum dit jaar tijdens de Pasen zo’n 50 moslims het dorp uit jagen. Richting Albergen. Omdat die 50 moslims echt helemaal niks met Pasen te maken hebben denken ze in Ootmarsum dat dit nog niet de geringste ophef zal veroorzaken waardoor dit een hele aardige traditie kan gaan worden. Laten we bidden!