Dat in een oorlog de waarheid als eerste zou sneuvelen kan op dit moment dus niets anders dan een leugen zijn. Want we zitten weer eens midden in zo’n oorlog. Al zou ik zelfs dat een leugen willen noemen. Want hier is het helemaal geen oorlog. Hier doen we alsof. Zoals we hier altijd doen alsof. Wel die heerlijke emotie. Niet dat afschuwelijke lijden. Het is hier niet echt. Het is hier de musical. We doen hier alsof. Altijd alsof. Alsof het hier oorlog is. Alsof we hier aan het front zitten. In onze papieren loopgraven. Waar we elkaar om de oren slaan met gedrukte leugens die we vervolgens voor veel te veel geld als waarheid proberen te verkopen. Dat is onze rol. Die van de koopman. Alsof we allemaal in het verzet zitten. Onder aanvoering van Andries Knevel. De dominee. Die het vanuit zijn Bijbelse schuilkelder blijft schreeuwen: ‘De Joden hebben niks te vrezen van de Christenen! Echt niet! Nooit niet! Geloof ons nou maar! Op onze blauwe ogen! Op ons blonde haar!’

Leugens. Allemaal leugens. Het was helemaal geen Israëlische raket op dat Palestijnse ziekenhuis. Het was een heel erg afgedwaalde Russische Buk. Er vielen ook helemaal geen vijfhonderd doden. Het waren er maar 476. Wacht. Het waren er geen 476. Het waren er 5. En die waren al dood. Het was namelijk geen ziekenhuis. Het was een mortuarium. Die lagen daar al. En dat armzalige gezeul met die zogenaamde kinderlijkjes. Dat zijn poppen. Dat zijn Barbies. Duitse Barbies. Klaus Barbies. Claus Barbies. U weet wel. Die prins die van de prins geen kwaad wist. Welke prins? Prins Bernard? Die wonderbaarlijke combinatie van een op olifanten jagende nationaal socialistische verzetsheld in het lichaam van een vleesetende dierenvriend? En nee. Dat zei ik niet. Sterker nog. Dat heb ik nooit gezegd. Dat was Johan Derksen. Of Mario Kempes. Of Rob Rensenbrink.

Leugens. Allemaal. Met je ‘we zijn allemaal verliezers’. Een oorlog kent niet alleen maar verliezers. Er zijn er ook die staan te juichen. Die van de Hansaplast. Die van de HAK. Die van de Hamas. Vooral die van de Hamas. Die laffe omhooggevallen mannetjes met hun getrimde baardjes die zich op veilige afstand op een hotelkamertje in Qatar laten afrukken door de voorzitter van de FIFA terwijl ze druk bezig zijn om het volgende WK naar Saoedi Arabië te halen als de ultieme middelvinger richting dat zogenaamde Vrije Westen dat alleen maar de vrijheid kent van de over de plinten klotsende dollars.

Het gaat om geld. Het gaat om macht. Het gaat om het behouden van de voorsprong. En die voorsprong is alleen maar te behouden als ze voldoende mensen blijvend op achterstand kunnen zetten. Dus laat u geen zand in de ogen strooien. Ook in deze oorlog zullen er winnaars zijn. Joodse winnaars. Islamitische winnaars. Christelijke winnaars. Dat is al vanaf de oprichting het idee achter iedere religie.  God is geen liefde. God is kassa.

Ze moeten dood. Allemaal. Wie? De anderen. Welke anderen? Nou ja. Gewoon. De anderen. Je weet wel. Waar je het meteen al aan ziet. Dat het niet de onzen zijn. Die bedoel ik. Die met die eigenaardige gewoontes. Dat rare haar. Die vreemde geurtjes. En die vosltrekt belachelijke god. Vooral dat. Ze hebben echt een belachelijke god. Heb je die weleens ontmoet? Nee toch? Kan ook niet. Die van hun is verzonnen. Echt. Wat een totale onzin. Een lachwekkend verzinsel. Een uit de duim gezogen god. Die ook nog eens almachtig zou zijn. Haha! Een almachtige god! Dat kan toch helemaal niet! Want er is maar één god die almachtig is. En dat is die van ons. Punt.

En dan dat achterlijke geweld. Dat meer dan verschrikkelijke achterlijke geweld. Daar zit al duizend jaar zo goed als geen enkele ontwikkeling in. Je schaamt je toch helemaal kapot als je daar naar zit te kijken. Het amateurisme. Het houtje. Het touwtje. Het knutselterrorisme. Het hopeloos gedateerde oog om oog om oog om oog om oog om oog om oog. Je zou ze toch alle tanden uit de bek willen slaan. Een belediging voor de soort. Zo zou ik ze toch echt wel willen noemen. Natuurlijk. Geweld is nooit de oplossing. Weet ik ook wel. Maar zij zijn begonnen. Wij maken alleen maar af.

Ze vermoorden onze kinderen. Dat is toch verschrikkelijk. Ze vermoorden onze kinderen. Dus ja. Dan doden wij hun kinderen. En nee. Dat is niet hetzelfde. Je moet goed luisteren. Wij vermoorden hun kinderen niet. Wij doden hun kinderen. Bij ons gaat het altijd per ongeluk. Dat noemen we beschaving. Wij gebruiken hele dure spullen. Uit respect. Voor die anderen. Die natuurlijk wel helemaal kapot moeten. Want ja. Het resultaat is heilig. Dat hebben we van de christenen geleerd. De Duitse christenen. Oorlog is voetbal.  

We willen toch allemaal hetzelfde? Vrede! Dat is uiteindelijk ons gemeenschappelijke doel. Een prachtige, eeuwigdurende vrede. Zoals je die alleen maar kan vinden in een graf. In andermans graf. Dat dan weer wel. Want in je eigen graf heb je gewoon niet zo heel veel aan die vrede. Vraag dat maar aan John Lennon. Aan Ghandi. Aan Jezus Christus zelf. Dus ja. Ze moeten dood. Allemaal. Voor de vrede. Onze lieve vrede.

Samen? Haha! Hoe dan? Naast elkaar? Dat kan toch helemaal niet. Heb je gezien hoe druk het hier is? Het is hier gewoon hartstikke vol. Er is hier absoluut geen ruimte meer. Nou ja. Nog niet. We zijn nu plek aan het maken. Voor die van ons. Is toch overal hetzelfde? Je hebt een herder. Je hebt een kudde. En daar wil je geen wolven bij hebben. Omdat die de kudde bedreigen. Met hun rare gewoontes. Hun ongebreidelde vraatzucht. Hun godvergeten agressie. Daarom moeten ze kapot. Voordat het te laat is. En nee. Dat is geen kwestie van willen. Dat is een kwestie van moeten. Omdat het anders ons geschiedt.

In Wopke Hoekstra zat dus al die jaren een uitermate bevlogen milieu activist verstopt. Wonderlijk. Alsof Kees van der Staaij plotseling als non binaire leernicht uit een keukenkastje komt rollen om zich volgend jaar door de Amsterdamse grachten te laten trekken door 12 stijfstaande dwergen in niks dan een rood mutsje. En dat je Kees dan glunderend aan dek ziet zitten met een paar van die kronkelende dwergen op schoot die dan ook nog eens op een afgesproken moment allemaal tegelijkertijd alle kanten op beginnen te spuiten terwijl Kees uit volle borst ‘It’s Raining Men’ aan het zingen is. Dat zou toch op z’n minst voor een opgetrokken wenkbrauw zorgen. Dat hoop ik in ieder geval wel.

Volstrekt ongeloofwaardig. Zo zou ik de draai van Wopke willen noemen. En ergens ook nog eens volkomen onacceptabel. We zouden het ook niet pikken als Mark Rutte zich opeens van alles begint te herinneren. Of dat Wybren van Haga directeur wordt van de Voedselbank in Jemen. En wat als Johan Derksen volgend jaar op het Drentse platteland in een voormalige kaarsenfabriek een Blijf van Mijn Lijf Huis gaat runnen? Laten we wel wezen. We moeten niet alles zomaar normaal gaan vinden.

Marco Borsato moet nu niet opeens in kinderdagverblijf ‘Rood is de kleur van mijn Poeperd’ gaan werken. Te vroeg. Matthijs van Nieuwkerk moet niet gaan proberen een herstart te maken als Zenmeester. Eerst een cursus! Ik zou ook nog eventjes wachten met de Aufguss in de Oldenzaalse sauna Saré laten verzorgen door Ali B. en Jeroen Rietbergen. Die zou ik hooguit een emmertje water laten halen. Van Mars. En het lijkt me ook een bijzonder slecht idee om Caroline van der Plas na het eindigen van haar politieke carrière in november al meteen een baantje als chauffeur op de Dierenambulance aan te bieden. Eerst maar eens wat blad harken. In het regenwoud.

De zanger van Kane moet niet opeens gaan zingen. Max Verstappen moet niet bij de belastingen gaan werken. Frans Timmermans is niet de meest geschikte kandidaat om voorzitter te worden van de Stichting Anorexia en Armoede. Doutzen Kroes zou ik niet als hoogleraar Medische Ethiek installeren, die moet eerst haar school maar eens afmaken. Henk Bleker moet geen woordvoerder worden van Kick Out Zwarte Piet. Ook niet per ongeluk. En zeker niet geschminkt. Jezus Christus moet ook niet plotseling op gaan staan. Want laten we wel wezen. Nou hoeft het niet meer. Donald Trump moet niet aan de slag gaan als pornoacteur. Ook niet met alle licht uit. Vladimir Poetin zie ik nog steeds niet als voorzitter van het Internationale Strafhof. Net iets te veel smetjes. En Geert Wilders zou ik toch echt af willen raden na de politiek als beveiliger aan de slag te gaan. Belangenverstrengeling!

Tot slot zou ik Prins Bernard op geen enkele wijze in al te direct verband willen brengen met onze cultuur. Ook niet postuum. Daar is die cultuur me net iets te dierbaar voor.

Dat is dus echt hartstikke schadelijk. Wat is hartstikke schadelijk? Glyfosaat. Wat? Glyfosaat. Wat is dat nou weer? Dat is gif. Wat is gif? Glyfosaat. Wat is er met glyfosaat? Dat is hartstikke schadelijk. Voor wie? Voor de boeren. Welke boeren? De boeren die werken met glyfosaat. Met wat? Met glyfosaat. Oh. Zeg dat dan. Wat? Zeg dat dan! Wat moet ik zeggen? Dat van dat glyfosaat. Welk glyfosaat? Dat gif! Oh ja. Maar wat ik dus al zei. Dat is dus echt hartstikke schadelijk. Voor wie? Voor de boeren. Alleen voor de boeren? Nee. Ook voor de mensen die de boeren komen waarschuwen voor de gevaren van glyfosaat. Voor de wat? De gevaren van glyfosaat. Oh ja.

Hé! Liep daar nou een wolf? Nee. Dat was een hond. Wat? Dat was een hond. Welke hond? Ik heb geen hond. Nee. Dat snap ik. Maar daar liep er wel eentje. Wat? Daar liep een hond. Waar? Daar door die tunnelbak. Welke tunnelbak? Ik heb helemaal geen tunnelbak. Dat is een zwembad voor de kinderen. Heeft u kinderen? Nee. Kan niet. Mijn zaad is te langzaam. Wat? Ik heb donders lui zaad! Oh. Werkt u dan soms met bestrijdingsmiddelen? Met wat? Bestrijdingsmiddelen. Werkt u soms met glyfosaat? Ja! Hoe weet u dat? Ach. Gokje. Nee. Wat nee? Ik gok niet. Met wat niet? Sorry. Wat was de vraag ook al weer?

Wilt u misschien Kinderpostzegels? Kinderpostzegels? Ja. Ik heb hier een heel exclusief velletje Kinderpostzegels met Marco Borsato als thema. Met wie? Marco Borsato! Staat Marco Borsato op de Kinderpostzegels? Nee natuurlijk niet. Wat is er niet natuurlijk? Glyfosaat. Oh. Maar. Eh. Wat komt u hier eigenlijk doen? Ik kom u waarschuwen. Voor wat? Ja. Dat weet ik ook niet meer. Oh ja. Voor de Russen! Wat is er met de Russen? De Russen staan voor de poort! Ik heb helemaal geen poort. Dat is een hek. Dan staan ze voor het hek! Wie? De Russen! Dat zijn geen Russen. Dat zijn Lakenvelders.

Wilt u dan misschien wat drugs gebruiken? Nou. Daar zeg ik geen nee tegen. Wat? Daar zeg ik geen nee tegen! Wat heeft u zoal in de aanbieding? Zeg het maar. Ik heb 24 Colombianen voor me aan het werk in de bijgebouwen. Oh. Doet u mij dan maar een velletje van een tientje. Een velletje Kinderpostzegels? Nee. Een velletje LSD. Wat was dat? Wat was wat? Zag u dat dan niet? Daar reed John F. Kennedy voorbij op een Solex! Dat kan niet. John F. Kennedy is dood. Oh. Dan was het de buurman. Welke buurman? Die van hiernaast. Leeft die dan nog? Nee. Die is vorig jaar overleden. Nierfalen. Nierfalen? Ja. Onder een trekker gekomen. Wie? De buurman. Welke buurman? Die van hiernaast. Maar die leeft toch nog? Ja. Maar dat is die van de andere kant. Gaat het ook niet best mee. Triest verhaal. Beer van een kerel. Helemaal gesloopt. Parkinson. Parkinson? Het is toch Paddington?   

Alleen het idee al. Mensen op de maan. Wat een volstrekt belachelijk verhaal. We zijn nooit op de maan geweest. Ik in ieder geval niet. Dus dan de rest ook niet. Is ook niet te doen. Met de belabberde staat van het openbaar vervoer. En de huidige brandstofprijzen. Verder is er nooit een vliegtuig in het Pentagon gevlogen. Dat was geen vliegtuig. Dat was een explosief dat door een ontevreden Marokkaanse drugsrunner aan de voordeur was gehangen. Die hebben daar echt geluk gehad. Daar hadden zomaar mensen hartstikke gewond bij kunnen raken.

Ook is John F. Kennedy nooit vermoord. Dat was geen moord. Dat was zelfmoord. Staat gewoon op film. Heb ik weleens gezien. Zeldzaam bijzondere beelden. Dan zie je Kennedy heel snel heen en weer rennen en zichzelf in het achterhoofd schieten. Ontzettend knap schot. Honderd procent zelfmoord. Dit in tegenstelling tot Adolf Hitler. Hitler heeft zichzelf niet van het leven beroofd. Hitler leeft nog en is jarenlang leraar Duits geweest op een basisschool in Helsinki. Heeft daar nog meegeholpen met het oprichten van het allereerste Finse Schreeuwkoor. Ontvangt nog steeds wachtgeld. Boefje.

Die hele Tweede Wereldoorlog heeft ook helemaal nooit plaatsgevonden. Dat was een Amerikaanse televisieserie. Geproduceerd door George Soros. Zoals het ook Soros is geweest die de eerste veldtocht van Dzjengis Khan heeft voorgefinancierd. En dan heb ik het dus over de echte Dzjengis Khan. Die uit Hongarije. Niet te verwarren met Attila de Hun. Dat was een Mongool. Uit Assen.

Er is nooit een kernramp geweest in Tsjernobyl. Er was wel sprake van enige lekkage maar die is vrij eenvoudig verholpen door de 56 jarige loodgieter Pjotr Zelenski uit Kryvy Rih. Deze Pjotr is overigens niet de vader van Volodymyr Oleksandrovytsj Zelenski, de huidige president van Oekraïne. Maar dat kan nog komen.

Apartheid is geen Nederlands woord. Zeker niet hardop. Ook hebben de Nederlanders zich nooit actief bezig gehouden met de slavernij. Daar hadden ze hun personeel voor. Nelson Mandela heeft nooit echt in de gevangenis gezeten. Dat was een acteur. Geschminkt. Die zat dan ook niet in een gevangenis. Dat was een theater. Er zat altijd heel veel subsidie op Nelson Mandela. Nelson Mandela was een Linkse Hobby. Net als Osama Bin Laden. Anders Breivik. Jozef Mengele. En de duivel zelf.

Er heeft nooit een karretje rondgereden op Mars. Dat was op de Waalsdorpervlakte. Zet het geluid maar eens harder. Je hoort heel duidelijk een trompet. Voorts heeft Europa nooit te maken gehad met een pestepidemie. Dat was een griepje. Ook is onze lieve heer Jezus Christus niet geboren tijdens de kerstdagen. Die bestonden toen nog niet. Pieter Omtzigt kan niet over water lopen. Nog niet. En de aarde is niet alleen zo plat als een lekke bal maar ziet er van een afstandje ook nog eens uit als de prostaat van Johan Derksen.  

En noteer nu alvast in uw agenda: Thierry Baudet was nooit een Nederlandse volksvertegenwoordiger. Nee. Thierry Baudet was een Nederlandse volksverlakker

Dat is me ook wat. Is me daar potjandorie het woordvoerderschap Huisvesting Ongedocumenteerde Legbatterijkippen Met Een Vlekje door de neus geboord na een ietwat ongenuanceerd Twitterberichtje uit 1983. Niet dat ik ontken dat ik ooit iets ongenuanceerds heb gepubliceerd. Mijn gebrek aan nuance is geen perongelukje. Dat is mijn werk. Daar hebben ze nu eenmaal mijn humor verstopt. Wat ik wel ontken is dat het bericht verscheen op Twitter. Volgens mij had ik het op de muur van het herentoilet van Kapsalon De Moffenhoer gekalkt. Met een urinevaste stift. En ik beweer ook helemaal niet dat ik de auteur niet ben van die zogenaamde kwetsende boodschap. Is ook zinloos. Dat is nu eenmaal de pest met de sociale media. We zitten in de digitale wereld met ons allen in een tot aan de nok volgepropte gele mini-onderzeeër. En uiteindelijk komt alles boven water. Al dan niet in stukken.

Wat ik daar op die muur heb geschreven? Volgens mij iets over het nationaal socialistische verdienmodel van onze Oranjes en het geïnstitutionaliseerde kwaad dat zich al eeuwenlang als een pruik weet te vermommen als gesubsidieerde folkloristische achterlijkheid. Maar dan korter. Ik was nu eenmaal vinnig republikeins in die dagen. Nog steeds wel eigenlijk. Ik wil dan ook benadrukken dat ik met deze verklaring op geen enkele wijze afstand neem van mijn felle anti monarchistische opvattingen. Dan maar geen lintje. Wat zeg ik. Duw die onderscheiding maar in de bevallige reet van mijn omhooggeboren dorpsgenoot Henk Kamp die als grootinquisiteur van het Neoliberalisme het klassieke spelletje van armoedzaaiers nog een metertje dieper in de grond stampen tot ware kunst heeft weten te verheffen. Het is hem van harte gegund. Doe maar het grootste kruis dat er te vinden is. Met de doos er nog om heen. Houzee!

Ik zou dus aan de slag gaan als woordvoerder voor de Partij voor de Dieren in de gemeente Goor. Vooral ook omdat ik in datzelfde Goor een verleden heb als werknemer van de PINGO. Nu weet ik ook wel dat een vakantiebaantje bij de PINGO lastig te verkopen is als het werk van een dierenvriend. Al vind ik ergens dat werken in een kippenslachterij ook een soort van dierenactivisme is. Moet je het wel ruim meten. Heel ruim. Maar goed. Het hoeft al niet meer. Ze hebben een andere woordvoerder gevonden. En ik wens Badr Hari ontzettend veel succes! Wel op komen dagen!

Om een volgende publicitair debacle te voorkomen heb ik een klein rondje gemaakt door mijn nogal uitgesproken schriftelijke verleden en ben ik tot het volgende lijstje gekomen van mensen die mij niet eens hoeven te bellen: Blije christenen die nog zoekende zijn. Moslims met iets te korte lontjes. Niet zulke hele leuke joden. Lelijke vrouwen in lelijke leggings met ergens iets van een achtergrond. Henk Kamp zelf. Verzekeringsbedrijven uit Libië. Dat ene niet zo heel erg lekker draaiende Noord-Koreaanse standup-comedy-podium. De tandarts van Frank Masmeier. En de reclasseringsambtenaar van Gideon van Meijeren.

Onderbuikgevoelens zijn ook gevoelens. Dat klopt als een erectie. En kapotte schaatsen zijn ook schaatsen. Net als onderwatervogels een soort van vogels zijn. Al zijn er ook mensen die zeggen: ‘ Dat zijn geen vogels. Dat zijn vissen.’ Verder zijn onderwaterfietsen een soort van fietsen. Maar dan wel met een nat zadel. En er zijn uitzonderingen.

Onderwaterprostituees bijvoorbeeld. Dat zijn geen prostituees. Niet meer. Die zijn namelijk verdronken. Die zijn voormalig. De Duitsers  zouden zeggen: ‘Das sind überflüssige das war einmal Schlampen.‘

Overheidsmedewerkers zijn ook medewerkers. Een waarheid als een rundvleessalade. Behalve als ze bij de belastingen werken. Dan zijn het lamballen die medeburgers vanuit etnische profilering tot een werkelijk ziekmakende razernij kunnen brengen. Maar ja. Die zou je dan overheidsprofilerende-lambaltechnocratische-misselijkmakende-plantagetegenwerkers moeten noemen. En daar is op de meeste formulieren de ruimte niet voor. Dus ja. Vandaar het eufemisme.

Achterlijke mensen zijn ook mensen. Vind ik wel. Je hebt ze nodig. Voor de balans. Wel spijtig dat er rond die achterlijkheid zoveel negativiteit hangt. Waarom nou toch? Laten we de achterlijkheid omarmen! Lang leve de achterlijkheid! En mensen die vinden dat we onmiddellijk op moeten houden met die achterlijkheid omschrijven als achterlijk die zijn zelf achterlijk. Al begrijp ik die achterlijkheid volkomen. Het is niks dan menselijk.

Gesmolten ijs is ook ijs. Klopt. Het is hetzelfde spul. Maar dan vloeibaar. Dat is dan ook meteen het essentiële verschil. De dichtheid. Heel veel zwemmers zijn daarom donders blij met het smelten van de poolkap. Die kunnen namelijk niet schaatsen. En wat te denken van schoonspringers die een duik nemen van de 10-meter toren? Die dragen dus geen helm. Hoeft niet. Gelukkig niet. Nog niet. Of niet meer.

Een drogredenering is ook een soort van nering. Zeker in de politiek. Sterker nog.  Vreemdelingenhaat is al eeuwenlang een drogredenerend verdienmodel in dit land. Van de nering naar de teringbuitenlander. Die teringbuitenlander die daar zo langzamerhand de credits eens voor zou moeten ontvangen. Want zonder die teringbuitenlander zat de helft van ons parlement al jarenlang werkeloos thuis. Al zouden die dan zelf in hun Johan Derksen-pyjama volledig over de rooie naar deze column schreeuwen: ‘Dat is een drogredenering!’ Waarvan acte.

Aardbeineuzen zijn ook neuzen. Bloemkooloren niet. Jeneverneuzen wel. Kippenvel niet. Kasplantjes zijn alleen maar plantjes als het plantjes zijn die in een kas staan. Je hebt ook kasplantjes die achter het raam zitten. Dat zijn geen echte plantjes. Dat zijn mensen die nog net niet dood zijn. Die overigens niet achter de gladiolen zitten. Dat zijn geen gladiolen. Dat zijn geraniums. Hoewel. Ik heb een oom die zit al jaren achter de gladiolen. Dat is een liefhebber. En een uitzondering. Zoals er natuurlijk ook mensen zijn die achter de vodden zitten. Wacht. Laten we zorgvuldig blijven. Die achter de vodden aan zitten. Wat raar zitten is. Maar zo zijn er wel meer rare dingen. Zoals een premierskandidaat die helemaal geen premierskandidaat blijkt te zijn. Daar zat dan ook maar 1 idee achter. Een ontzettend dom idee.  

Vandaag wil ik het met u gaan hebben over geluk. Geluk. Wat is geluk? Geluk is een dochter van dertien die niet weet wie Thijs Römer is. Geluk is een kinderboerderij in ’t Gooi waar Marco Borsato alleen maar een rennende cavia is. Geluk is een hele lelijke vrouw van iemand anders. Geluk is die hele lelijke vrouw vervolgens kwijtraken in een maisdoolhof. Geluk is een maiskneuzer cadeau krijgen en de liefde van je leven vinden. Geluk is een bootvluchteling met een zwemdiploma. Geluk is een boot missen. Geluk is vaak niks dan mazzel hebben.

Geluk is Donald Trump die klemvast zit in een botsautootje op een Mexicaanse kermis terwijl hij wordt geteisterd door verschrikkelijke buikloop. Geluk is een schoon botsautootje. Geluk is een pleister die vanzelf loslaat. Geluk is maar een griepje. Geluk is een blinde Spaanse voetbalvoorzitter die de huldiging niet kan vinden. Geluk is een trampoline onder een Russisch hotelraam. Geluk is een zelfmoordterrorist die te vroeg af gaat. Geluk is soms echt een dingetje.

Geluk is Frans Timmermans in een balletpakje en daar dan geen beeld bij hebben. Geluk is een bord eten waar je maar net bij kunt. Geluk is een hele rappe zeespiegelstijging voor hele luie zwemmers. Geluk is een raar woord. Geluk is Mona Keizer die nergens voor gevraagd wordt. Geluk is Donald Trump die klemvast zit in een mini-onderzeeër. Geluk is een schilderij van Jan Cremer. Geluk is een Turkse badplaats. Geluk is geen seizoenkaart van Ajax. Geluk is met de dommen.

Geluk is Donald Trump die nog in een condoom zit. Geluk is een hotelkamer vinden in Albergen. Geluk is een doodsbedreiging aan het adres van iemand die net een dag daarvoor overleden is. Geluk is een Twents vriendinnetje met schattige sproetjes, hele lange benen, prachtig bruin golvend haar en dan zonder de chlamydia. Geluk is een wolf die het hek niet open krijgt. Geluk is je school afmaken zonder dat daar slachtoffers bij vallen. Geluk is meer dan wijsheid.

Geluk is een concert van de Toppers missen. Geluk is verdwalen in een reisgids. Geluk is de Derde Wereldoorlog winnen in de allerlaatste minuut. Geluk is een abortus. Geluk is een seriemoordenaar die er geen zin meer in heeft. Geluk is een nieuwe prothese. Geluk is achter een trein springen. Geluk is iets Duits. Geluk moet je afdwingen.

Geluk is patat met appelmoes bij de Chinees. Geluk is nooit meer kerst. Geluk is een robbertje kooivechten met Badr Hari af moeten bellen met een schouderblessure. Geluk is iemand die je met een klauwhamer 10 keer achter elkaar op exact dezelfde schouder slaat. Geluk is een spouwmuur. Geluk is een rem. Geluk is een helmpje. Geluk is een scheenbeschermer. Geluk is een pleister. Geluk is een kontje. Geluk is een droom. Geluk is een bustehouder. Geluk is een steunkous. Geluk is een riolering. Geluk is een stoplicht. Geluk is een zithoek. Geluk is een graf. Geluk is een oven. Geluk is een brood.

Het zou natuurlijk onhandigheid kunnen zijn. Bij die Russen. Dat er zoveel van dood gaan. Per ongeluk. Vorige week nog. Een mannetje. Viel meer dan honderd keer uit een raam. Hoe onhandig ben je dan. Als je meer dan honderd keer uit een raam valt. En dan ook nog eens per ongeluk.  Bij de eerste keer vallen denk je nog: ‘Wat een mazzel dat dit raam zich op de begane grond bevindt ! ’ Maar van dat gevoel van gelukzaligheid is na de 100^ste val verdomd weinig over. Net als van dat mannetje. Lijkt mij.

Je snapt wel meteen waarom ze in Rusland op geen enkele manier worstelen met de decadente gevolgen van vergrijzing. Er zijn er maar heel weinig die hun pensioen weten te halen. Maar die hebben zich dan ook ontzettend goed verstopt. In Londen. In Dubai. Op de Amsterdamse Zuidas. Waar ze door ons jarenlang met feestelijke toeters en bellen stralend wit werden gewassen. In enorme trommels. Daar gingen ze dan in als criminele oorlogsprofiteurs. En dan kwamen ze er als op handen gedragen eigenaren van een voetbalclub naar keuze weer uit rollen. Is van alle tijden. Kijk maar naar Saoedi-Arabië. Daar gaan we over een jaar of 25 ook weer ontzettend verbolgen over lopen doen. Hoe heeft dit in godsnaam zo uit de hand kunnen lopen? Hoe? Door onvervalste hebberigheid. Ouderwetse machtswellust. V.O.C. Eigenbelang. En gratis vrouwen. Geen Spaanse vrouwen. Gewillige vrouwen. Zoals ze door god gezonden zijn.

De Russische kwaadaardigheid hoeft ons ook absoluut niet te verbazen. Het is de banale werkelijkheid in stand gehouden door de belangen van aandeelhouders. Die natuurlijk best een belletje hoorden rinkelen toen 196 Nederlanders vermoord werden door Russische terroristische onbenulligheid maar toch allemaal het idee hadden dat het belletje vooral klonk voor het zoveelste copieuze 112-gangen diner. En dat was ook zo.

Pas nu, nu het niet meer hoeft, nu de schade onherstelbaar is, trekken ze hun handen er van af. De familie Heineken. Die heren Shell en Unilever. De Oranjes. Het complete middenveld van Vitesse. De hypotheekverstrekker van Peter Gillis. Zelfs de datsja van Halbe Zijlstra schijnt voor 1 euro te koop te staan op Funda. Misschien iets voor Thierry Baudet? Alleen maar een paar ramen op de begane grond.

Daar moeten we ook alvast over na gaan denken. Wat gaan we doen met al die boefjes die vanuit het Nederlandse parlement, betaald met Nederlandse belastingcenten!!!, Russische propaganda bedreven? Als we iemand als Frans Timmermans al aan de publieke schandpaal nagelen voor niks dan misplaatste dikdoenerige megalomanie, hoe moeten we dan straks af gaan rekenen met die sneue schandknapen en hun wijd opengesperde Russische Berenpoepertjes? Pek en veren? Siberië? Tribunalen?

Het zullen wel strafregels gaan worden: ‘Ik mag ook helemaal niks meer in dit land.’ Wat natuurlijk een absolute gotspe is. Want je mag echt alles in dit land. Zelfs heulen met de vijand in het hart van onze democratie. Veel vrijer ga je het niet krijgen.  

Grote consternatie in de familie. Tante Jo en Ome Gerard uit Rectum zijn plotseling van de ene op de andere dag autonoom geworden. En dan niet autonoom in de betekenis dat ze sinds kort dan eindelijk zonder begeleiding kunnen wonen. Dat gaat niet. Zonder begeleiding zijn Tante Jo en Ome Gerard binnen een maand niet alleen doodongelukkig maar ook nog eens kats overleden. Aan van alles. Nee. Tante Jo en Ome Gerard hebben vorige week dinsdag besloten dat ze het gezag van de zogenaamde ‘Nederlandse Roverheid’ niet langer erkennen en gaan sindsdien door het leven als ‘Vrieje Soerefrein’n.’ ‘Als vrije soevereinen?’ Vroeg ik. ‘Nee.’ Zei Ome Gerard. ‘As Vrieje Soerefrein’n! Wie herkent hemoal niks meer!’ ‘Joa.’ Sprak Tante Jo. ‘Wie bunt Vrieje Soerefrein’n! En egt André, ut is asof alles in een keer op zien plek völt, want ik zea nog teeg’n Gerard, dat van dee Soerefrein’n die niks meer herkent, da’s krek iets veur oons, want hoe vake gebeurt ut wal nit da’w ans an begint en dan halverwege as dwaaz’n um oons hen kiekt en warkeluk gin flauw benul meer hebt woar ut ok al weer met eindigt?!’ En dus hadden ze vorige week dinsdag besloten dat ze geen onderdeel meer ergens van uit zouden willen maken en stante pede het gemeentehuis in Goor gebeld met de mededeling dat ze geen ene rooie rotcent belasting meer zouden betalen. ‘Maar jullie betalen toch helemaal geen belasting?’ ‘Ut geet um ut principe!’ Sprak Ome Gerard met een verbeten gezicht. ‘En ut gas en lech he’w ok of loat’n sloet’n, smiesterige oetvretters.’ Ik vroeg of dat in hun verzorgingscentrum niet gewoon centraal geregeld was maar dat was volgens Tante Jo ‘niks dan ’n papier’n warkelukheid.’ En oh ja. Ze hadden ook nog een rekening gestuurd naar burgemeester Nauta voor het lieve sommetje van 1 miljoen euro. De man. Daar hadden ze namelijk nog recht op. Ik vroeg waar ze die informatie vandaan hadden gehaald. ‘Internet.’ Fluisterde Tante Jo. ‘Stond amoal gewoon pontefekaal op ut internet! Op hun eag’n tjampoeter! En dat nit allene. Ut stond ok op de tjampoeter van de buur’n! Want wie bunt natuul’k nit gek! Wie zeukt dat tot op de bodem oet! En dan komt die inskriefformelier’n ook nog eens zo oet de eag’n printer roll’n en dee eag’n printer, den he’w a zolange, doar he’w nog nooit iets met e had. En dan he’j allene nog nun paar keer wat eenmalige kost’n en doarnoa is ut zo goed as gratis.’ Ze keken me glunderend aan, zittend aan hun kleine keukentafeltje met daarbovenop een grote hutkoffer waar ze de beloofde twee miljoen euro in zouden bewaren, want de Rabobank vertrouwden ze ook al niet meer, ‘dee zit ja kats onder de plak van de WAF.’ Ik nam afscheid van mijn twee ‘Vrieje Soerefrein’n’ en zag ze, zittend in hun rolstoelen, wachtend op een verzorger die de tijd zou vinden om ze even buiten in het zonnetje te zetten.